Жазылым (Эссе) Берілген екі тақырыптың бірін таңдап, теңеу, эпитет сөздерін қолданып, жазба жұмысын орындаңыз. Жазба жұмысында сөздердің сойлемдегі орын тәртібіне мән беріңіз. Эссе. 1) Қазақ қолөнері 2) Абай Құнанбаев​

Оқудың түп қазығы, кіндігі – еңбек болмақ. Неге десең, жаратылыс байлығын пайдаландырмайтын да сол (еңбек). Қоғам тұрмысына ұйтқы болғанда сол оқудың түп қазығы еңбек болған соң, еңбек мектебі деп аталатын мәнісі сол. Түп қазық не жаратылыс, әйтпесе қоғам болмай, неліктен еңбек болған? – деген сұрауға қоғамда мынадан жауап бар. 1. Біз екі түрлі шаруашылық дәуірі (капиталдық, социалдық) астасқан белеңде тұрмыз. Бұл дәуірде еңбектің маңызы зор, неғұрлым еңбек ұйымды, өнімді, берекелі болса, солғұрлым мемлекеттің, халықтың, қала берсе Кеңестер Одағының тағдыры дұрыс шешілмек, социалдық тұрмыс тезірек орнамақ, жиһан соғысы мен төңкерістің қалдырған күйзеулігі де сол еңбек құнарлы болғанда тезірек оңалмақ. 2. Бізде еңбекті істеушіні, айтқанды орындаушыны ғана емес, еңбекті жасаушыны, бастаушыны, ұйымдастырушыны тәрбиелеп шығару керек. Ескі мектеп жұмысты еріксіз орындаушылар тәрбиелеген тұрмысқа пайдасыз құрғақ ғылым, қысыр пікір үйреткен пікір (пійдейе) ғаламын бұл ғаламнан өзгеше, әрі бағалы, әрі қымбат ғалам деп санаған.

Сейчас январь — середина зимы. С утра светит яркое солнце на голубом чистом небе. Снег переливается разноцветной радугой, легкий морозец. В такой день приятно встать на лыжи и пойти в зимний сказочный лес. Тут необычайно тихо. Таинственно стоят ели, укутанные в теплую белую шубу из снега. Дунул легкий ветерок, с ближайшей ветки осыпался снег. Пролетела большая ворона и смахнула снег на дорожку. Я иду вдоль опушки и наслаждаюсь этой суровой и сказочной красотой. Кажется, все замерло вокруг, но это обманчивое впечатление. Где-то на верхушке сосны суетится белка, вдали заяц-беляк. Зима диктует свои законы, но жизнь не останавливается ни на минуту, обитатели леса заняты своей повседневной работой. Я тоже иду домой — пора готовиться к учебной неделе. Разгар зимы. Холодно, ветрено. Как хорошо, что сегодня воскресенье и не надо никуда выходить. Я подошла к окну, чтобы посмотреть температуру на градуснике. Минус десять. Даже поежилась, мысленно представила, как пробирает до костей этот пронзительный ветер. У нас под окном растет рябина. Она заметно раскачивается под напором ветра. Вдруг ее облепила стая снегирей. Они деловито расселись на ветках, огляделись по сторонам и стали клевать яркие сочные ягоды. Дерево большое, алых кистей изобилие, поэтому птицы не суетятся, всем хватает. Наклевавшись вдоволь, снегири выпятили ярко-красные грудки, как на выставке. Вероятно, они ждали команды вожака. Отдохнув после обильного обеда, птицы улетели. А я удивилась — дерево было серое, не осталось ни одной красной грозди. Как хорошо, что есть такие зимние столовые для наших птиц!