жыл санап үдеп бара жатқан баю үдерісін тоқтатпаса,әлемнің ең бай бір пайыз тұрғанының байлығы қалған 99 пайыз халықтың байлығынан асып түспек СИНТАКСИСТІК ТАЛДАУ

Шәкен (Шаһкерім) Айманов — актер, режиссер. Болашақ актер 1914 ж. 15 ақпанда қазіргі Павлодар облысының Баянауыл ауданында туған. Ол кішкентай кезінен жездесі Қали Байжановтың әндерін тыңдап өскен. Ауыл мектебін бітіріп, (1928), Семейдегі педагогикалық техникумға оқуға түскен. Семей мұғалімдер техникумында оқып жүргенде 1932 ж. Алматыдағы Қазақ драма театрына шақырылады.

Айманов 1932 – 33 жылғы маусымнан театрға жұмысқа қабылданды. Ол алғашында бірқатар рөлдерді ойнады. Көп ұзамай классикалық пьесалар бойынша қойылған спектакльдерде басты рөлдерді шебер орындауымен көпшілік көзіне түседі. Әсіресе оның орындауындағы Ақан сері, Қобыланды, Сатин, Петруччо, Отелло рөлдері ұлттық театр тарихында өшпес із қалдырды. Айманов актерлік өнерімен қатар режиссерлік шығармашылықпен де айналысып, спектакльдер қояды.

1947 – 51 ж. қазіргі Қазақтың академиялық драма театрының бас режиссері болды. «Абай әндері» (1945), «Жамбыл» (1947) көркем фильмдерінде күрделі экрандық бейнелерді сомдады. 1953 – 70 ж. «Қазақфильм» студиясының көркемдік жағын басқарып, қазақ кино өнерінің өркендеуіне үлкен үлес қосты. Оның қойған көркем фильмдері: «Махаббат туралы аңыз» (1953), «Алдар көсе» (1965), «Атамекен» (1966), «Найзатас баурайында» (1968). Көрермен қауымның ой-талғамынан шыққан «Біздің сүйікті дәрігер» (1958) мен «Тақиялы періште» (1969) фильмдері ұлттық кино өнерінде комедиялық жанрды дамытудағы соны ізденістерімен ерекшеленді. Оның соңғы қойған «Атаманның ақыры» (1970) фильмі режиссер Айманов шығармашылығының биік шыңына айналды.

Айманов Қазақстан Кинематографистер одағын ұйымдастыруға қатысып, одақ басқармасының 1-хатшысы (1958 – 70) қызметін атқарды. КСРО Мемлекеттік сыйлығының (1952) және Қазақ КСР-і Мемлекеттік сыйлығының (1968) лауреаты. 1970 ж. 24 желтоқсанда Мәскеу қаласында жол апатынан қайғылы қазаға ұшырады; Алматы қаласында жерленді.

Объяснение:

дурыс деп ойлаймын

лайк поставьте

06.mp3 

Су аяғы құрдым 

Жер  жүзіндегі  сияқты  көк  аспанда  да  күміс  өзен,  көк  теңіз  бар.  Осы  өзен  тасып,  көк 

теңізі  толқығанда,  жер  бетіне  жаңбыр  жауады.  Жер  жүзіндегі  сулардың  басы  асқар  таулар 

арқылы аспандағы көк теңізі мен күміс өзенге жалғасады. Көк төсінен жерге келген сулар – 

бастау,  бұлақ,  жылғалар  –  бірі-біріне  қосылып,  аға-аға  телегей  теңізге  құяды.  Одан  соң 

жердің астына өтеді. Осылай ұдайы аққан су, ең соңында, су аяғына барады. Сулар аға-аға су 

аяғына жеткенде, сол арадағы оппаларға құйып, мүлде құриды. 

Басы  көк  аспаннан  басталып,  бүкіл  жер  бетін  саяхаттай  ағып,  ең  соңында  су  аяғына 

жетіп,  өзінің  құритынын  білген  сулар  бұрынғыдай  сылдырамай,  күңірене  үн  қатып: 

«құрыдым,  құрыдым!»  деп,  қайғы-қасіретпен  ағады  екен.  Сол  үшін  бұл  жер  «су  аяғы 

құрыдым» деп аталыпты. Су аяғы құрдым – су біткенді сіміріп, дым қалдырмайтын, орасан 

үлкен оппалардан құралған сұмдық жер. Бұл арада ешқандай тіршілік жоқ. Өсімдік атаулы 

да  өспейді.  Осы  қаңсыған  орынның  қожалары  «сұмырай»  деп  аталатын  құбыжықтар  екен. 

Бұл  сұмырай  –  су  біткеннің  қас  жауы.  Ол  кей  жылдарда  жер  жүзіне  де  келеді.  Сұмырай 

келген  жылдарда  жаңбыр  жер  бетіне  түспей,  аспанды  жайлап,  су  тарылып,  асау  өзендер 

батпаққа, айдын көлдер шұқанаққа айналып, ерекше қуаңшылық болады. Мұның аяғы жұтқа, 

ашаршылыққа апарып соғады. «Сұмырай келсе, су құриды» деген сөз осыдан шыққан екен. 

Объяснение:мәтін