Жылдар өткен... Жазғытұрым. Басталды бір жаман ырым,
Жаумай жауын жалғыз тамшы,
Ерте солды гүл-бәйшешек,
Еркін өспей қурады шөп,
Етке тиді ауыр қамшы.
Еккен егін өнбей жерге,
Еткен еңбек ұшты желге,
Ел күйзелді ем таба алмай.
Жабырқаған жарлы қауым
Жалбарынды тілеп жауын,
Көк жиектен көзін алмай.
Сезген мұны Толағайда
Сабырсыздық болды пайда,
Ойланады ұзақ түндер:
«Қайтсем жауын жаудырамын,
Ел сусынын қандырамын.
Адал ақыл айтар кімдер?..»
Көп өтпеді. Бір күндері
Шешесіне еркеледі.
Отыр сұрап әр нәрсені... –
Тағы да бар бір сұрауым:
Көп жауады қайда жауын?
Білсең, апа, айтшы, - деді.
Айғақ ете үлкендерді
Апатайы жауап берді:
Деген сөз бар - «тауда тандыр»,
Қарлы, шыңды тау жерінде,
Тарбағатай өңірінде
Үзілмейді жылда жаңбыр.
Екі беті гүл-гүл жанды,
Кідірмеді, жүріп кетті.
Кеудесімен бұлт бөгеген,
Бұлттан жаңбыр себелеген
Асқар тауға келіп жетті.
Таңдап жүріп тау жотасын
Талғай қарап орман, тасын
Тарбағатай үйірінен,
Толағайы тыңдап алды.
Көңілі сүйген бір шатқалды
Ұзақ ырғап бөліп алды
Өркештенген түйінінен,
Басындағы қарын қоса,
Баурындағы аңын қоса,
Шайқап бұлақ, көк орманды,
Күшпен әрең алды дағы,
Арқасына салды дағы
Келген ізбен қайта оралды.
Арқалады ауыр тауды,
Жаншып бара жатыр жанды,
Маңдайдан тер көл боп ақты.
Жеткенше дем алмайын деп,
Жарты жолда қалмайын деп,
Шаршаса да тоқтамапты.
Тау жақындап қалды келіп,
Бұйраланған бұлт өңгеріп
Таңданысты көрген адам.
Әлден кейін танылды анық,
Толағайлап шулап халық,
Қуанбаған қалмады жан.
Құйды жаңбыр, сел боп ақты,
Күн күркіреп, шатырлатты,
Күйген жердің кірді жаны.
Шөлдегендер суға қанды,
Ауыл қайта ажарланды,
Тарқады елдің бір құмары.
Талған дене, жанған өкпе
Келген шыдап сонша көпке,
Ұзақты күн сыр бермеген.
Жетеріне жеткен кезде,
Күн еңкейіп шөккен кезде
Сүрінді алып әлденеден.
Кетті құлап, тұра алмады
Қайта қару қыла алмады.
«Апа», - деді жалғыз ғана.
Тау да басып шөге берді,
Апасы жас төге берді
Отаны үшін өлді бала.
Кім қалды екен егілмеген,
Кім қалды екен төгілмеген
Көз көргеннен Толағайды
Күңіренді де анасындай,
Күн де батты шарасыздай,
Түн қап-қара шашын жайды,
Айсұлудың күрсінгені,
Күрсінгенде алған демі,
Адам тұрсын тауға батты.
Кеуіп қалған қос шандырдан
Күйік сүті шапшып тыңнан –
Кілең аппақ тас боп қатты.
Ауысыпты заман талай,
Аталғалы тау «Толағай»...
Соны үлкендер ертек еткен.
Алыпты тау басып жатқан,
Ана сүтін тас боп қатқан
Көреді әлі өткен-кеткен.
«Толағайдың» төңірегінде,
Толқынданған желмен бірге
Көк теңіздей көк шалғыны.
Алыпты жұрт ардақтайды
Алып атын бір атайды
Жылда, жаңбыр жауған күні.
Тапсырма:Әбілдә Тәжібаевтың "Толағай" өлеңінен үзінді оқып , Сын есімдерді тауып жазыңыздар
«Куда вы идете?» - спросил он.
- Ну, вчера, я обещаю приехать к Кату, скульптору. Я пойду туда.
«Вы когда-нибудь говорили, что не поедете?» Отец сказал ему:
«Жаль, если я обещаю обмануть тебя». Он больше не верит в мои слова.
Он посмотрел на Чингиз Шокан и сказал:
«Хорошо, хорошо, да». Ну, не все говорят хорошо.
Когда Чокан попадает в колодец, кошка противостоит ему. Он указал на новые скульптуры, которые он держал в руках:
- О, Шокан, я сделал это. Я хочу, чтобы ты не пришел! ..
«Нет, я же сказал, что не приду. Мы не должны обещать, обещания - на местах. Это то, что вы обещаете вчера, вы говорите, делайте это и ждите », - сказал Шокан своему другу
Скульптуры кошки представляли собой птичий глаз и делали тележку телег.
Чокану понравилось то, что она только что увидела, новинку, которая быстро развивалась. Эти скульптуры были пусты и пусты. Он взял ее в руки и схватил и сказал:
- Вы кладете скульптуры на солнце, но теперь она еще молода. Я приду завтра, - сказал Шокан, принося сахар и баурсаки из дома к Котам.