1.Родовое имение Тургеневых: а) Михайловское, б) Тарханы, в
2.В каком журнале впервые напечатали рассказ «Бежин луг» И.С. Тургенева?
а) «Записки охотника» б) «Современник» в) «Бежин луг»
3. В какое время года происходят события, которое описано в рассказе И. С. Тургенева «Бежин луг».
а) лето; б ) осень; в) весна.
4.В какой губернии охотился рассказчик в произведении И.С. Тургенева «Бежин луг»?
а) в Ярославской губернии; б) в Орловской губернии; в) в Тульской губернии.
5. Как звали собаку автора?
а) Жучка; б) Дианка; в) Найда.
6. Что делали мальчишки ночью на лугу?
а) стерегли табун лошадей; б)купались в) заблудились;
7.Какой истории не было в рассказах мальчиков:
а) о бабе-яге; б) о лешем; в) о водяном;
8.Что привлекло рассказчика в Павлуше?
а) опрятная рубаха; б) ум, прямота взгляда и сила в голосе; в) доброта.
9. Кого повстречал в лесу Гаврила, герой Костиной истории, описанной в рассказе «Бежин луг»?
а) русалку; б) водяного; в) лешего.
10. Кому из мальчиков, «как сыну богатого крестьянина, приходилось быть запевалой»?
а) Павлуше; б) Феде; в) Косте.
11. В рассказе И.С. Тургенева «Бежин луг» есть отрывок:
«Первому, старшему изо всех, Феде, вы бы дали лет четырнадцать. Это был стройный мальчик, с красивыми и тонкими, немного мелкими чертами лица, кудрявыми белокурыми волосами, светлыми глазами и постоянной полувесёлой, полурассеянной улыбкой. У второго мальчика, Павлуши, волосы были всклоченные, черные, глаза серые, скулы широкие, лицо бледное, рябое, рот большой, но правильный, вся голова огромная, как говорится, с пивной котел, тело приземистое, неуклюжее…
Как видно, портреты Феди и Павлуши даются рядом. Как называется такой приём противопоставления образов?
а) аллегорией; б) олицетворением; в) антитезой.
12. Как называется изобразительно-выразительное средство языка, использованное в приведённом ниже предложении из рассказа И.С. Тургенева «Бежин луг»?
Всюду лучистыми алмазами зарделись крупные капли росы…
а) метафора; б) олицетворение; в) аллегория.
13. Пейзаж в рассказе «Бежин луг»:
а) является фоном повествования;
б) необходим автору для характеристики времени года, в которое происходят события;
в) показывает неразрывную связь человека с природой.
14. В рассказе И.С. Тургенева «Бежин луг» есть предложение: «Вот как только выйду я на тот угол, - думал я про себя, - тут сейчас и будет дорога, а с версту крюку я дал!».
Выпишите фразеологизм, что он обозначает
.
15.Как называется изобразительно-выразительное средство языка, использованное в предложении из рассказа И.С. Тургенева «Бежин луг»:
Всё лицо его [Кости] было книзу заострено, как белки»?
16. Напишите имя героя:
«На вид было не более двенадцати лет», «волосы всклокоченные, черные, глаза серые, скулы широкие, лицо бледное, рябое, рот большой... тело приземистое, неуклюжее… глядел он очень умно и прямо, да и в голосе у него звучала сила» .
17.А это кто «Лицо невелико, худо, в веcнушках, книзу заострено, как у белки; губы едва можно было различить... маленькoгo роста, сложения тщедушного и одет довольно бедно»
18 . Какое явление природы мальчики называют "небесным предвиденьем"?
Ураган, солнечное затмение, метель, град
19 . На какой фабрике работают Ильюша и его брат?
на кондитерской фабрике , на бумажной фабрике , на молочной фабрике, на швейной фабрике
20 . Мальчик Ваня лежит у костра, накрывшись:
пуховым платком, курткой , рогожей, одеялом
часта я пытаюся ў сябе: як мы сустрэліся і чаму?
памятаю, яшчэ калі вучылася ў школе, мне неяк не па-дзіцячы хацелася смутку, таямнічага, незвычайнага лёсу. прайшлі гады - я спазнала смутак і зразумела, што навучыцца смутку нельга, як нельга навучыцца і радасці. на ўсё свой час. яшчэ я цяпер, што з і душа цішэе, лагаднее, супакойваецца, але не засынае: яна, як і раней, шукае радасці, толькі ведае ўжо, што хоча іменна яе. вось чаму я думаю, што пасталелы чалавек большы рамантык, чым ён быў у раннім юнацтве. і калі я зразумела гэта, я сустрэла цябе. раней бы мы не сустрэліся, бо не зразумелі б адно аднаго.
памятаеш нашу першую сустрэчу?
тою раніцай я заходзіла да сваіх знаёмых па апельсіны: яны недзе дастаюць іх, сказалі, што могуць дастаць і мне. а я падумала, што добра будзе занесці іх лёльцы, сестрыной дачушцы: ты ведаеш, малой не вельмі соладка жывецца. сястра даўно не ладзіць з мужам, усё не можа дараваць яму нейкія мужчынскія грахі - яны часта сварацца, а малое бегае ад бацькі да маці, не , да каго хінуцца. а дзяўчынцы пяць год, і яна такая слаўная.
той раніцай, памятаю, ішла я паўз кінатэатр. памятаю, як пад ягоным дахам, недзе там, за шэрымі калонамі, заўзята чырыкалі вераб'і, унізе, ля ўвахода, прыбіральшчыца шчыравала з дзеркачом, а на сцяне, над ёю, ружова білася, то святлеючы, то робячыся гусцей, трапяткая сонечная плямка. і ўедліва-церпка пахла пылам. я люблю, калі пахне пылам, а ў тую вясновую раніцу вуліца пахла яшчэ і свежымі булкамі, і духмянай кавай, і цвярозлівым халадком маладой зялёнай лістоты. я паціху ішла сабе тратуарам і ўглядалася ў абліччы нячастых прахожых. ты ведаеш, ты, можа, прыкмячаў гэта сцішанае, смужліва-мройнае ззянне, што бывае вясной на тварах у людзей, на тварах, ледзь кранутых першым загарам? такое яшчэ можна заўважыць, зазірнуўшы чалавеку ў твар, калі на вуліцы ціхі і цёплы дождж. а ты заўважаў, што ў дождж хораша і лёгка думаецца, а на душы бывае так светла і ясна?
у тую раніцу ты быў такі спакойны, стомлена-ціхі нейкі, усмешлівы і лагодны. і ты так смешна і па-дзіцячы лёгка тады гаварыў. памятаеш, калі я рассыпала на рагу вуліцы апельсіны і ты адкуль нахапіўся іх падбіраць?
усё нібы ў тую раніцу спрыяла таму, каб мы сустрэліся з табою.
а якая была тады вясна! дзе толькі не былі мы з табою тою вясной! у дождж да позняй ночы праседжвалі мы ў скверах, накрыўшыся тваім пінжаком, і, памятаеш, колькі разоў пачыналі думаць пра тое, каб некуды з'ехаць, далёка-далёка, у таямнічыя нікому не даступныя мясціны. што за жаданні былі ў нас, няўжо каханню трэба, каб былі толькі яно і цэлы свет? мы куплялі на вакзале білеты ўсё роўна на які цягнік - і колькі незнаёмых вёсак, рэчак, лясоў і палян неспадзявана адкрылі мы так для сябе. а кінатэатры на ўскраінах горада - старыя, са скрыпучымі лаўкамі, з вышараванай нагамі, выбітай да ямак падлогай? а сеансы, на якіх ад суседа па лаўцы часам нясцерпна пахла гарэлкай, у час якіх ірвалася лента і рабілася цёмна, хоць выкалі вока, і тады ў зале ўсчыналіся свіст, крык, не вельмі далікатныя жарты. ніхто не ведаў там нічога пра нас, і гэта было прыемна, як, мусіць, прыемна было якому-небудзь прынцу са старога рамана, пераапранутаму жабраком.
а потым у нас пачаліся нелады. ты як бы помсціў за нешта мне, як бы знарок стараўся абразіць мяне - які ты быў жорсткі і ў той жа час нейкі разгублены ў сваёй халоднай зласлівасці. мне было з табою так цяжка. навошта ты рабіў гэтак?
толькі пазней я здагадалася, што ты раўнаваў мяне, што ты баяўся мяне страціць. і тады, зразумеўшы, я даравала табе ўсё.
гэта было ўжо летам, пасля таго як я паехала з нашага горада, сказаўшы, што мы надакучылі адно аднаму, што нам трэба адпачыць, пабыць на адзіноце, разабрацца ў сваіх пачуццях.
я паехала тады да цёткі, у ціхі і зялёны гарадок - былы абласны цэнтр. мне якраз і трэба было гэта - цішыня, вузкія вуліцы, гаршкі з кветкамі, падвешаныя да ліхтарных слупоў, санлівыя жанчыны ў кіёсках з газетамі. усё проста, зразумела і трошкі сумна. і ніхто не здзівіўся б, каб аднойчы на вуліцы паявіліся хоць бы козы.
у тым горадзе ёсць рака, а ў яе за , ля невялікай вёскі, упадае, выліваючыся ў тры ручвы, неглыбокая халодная рэчка. над правым ручвом - пясчаны бераг, парослы лазой, за ім - гара з шатрыстымі цёмнымі соснамі.
кожны дзень я хадзіла на тую рэчку купацца.
ляжыш на беразе - трымціць, снуецца ў шырокіх ручвах вада, бялеюць на рачных астраўках валуны, сіняя тамлівая смуга вісіць над вадою там, дзе робіць паварот рака, дзе пад гарой насыпанага самазваламі пяску ракоча пад'ёмнік, грузячы баржы. хлапчукі з берага ловяць і рыбу. у полудзень заходзяць у рэчку каровы, стаяць у вадзе, махаючы хвастамі, - плыве, пялёхкае рака, і паволі плыве час, цягучы, як звон конікаў у вушах.
хороший ответ0жалоба ответить