Для кожнага народа мінулае - гэта невычэрпная крыніца аднаўлення і развіцця асабістых якасцей асобы. Відавочна, што без вопыта пакаленняў і асэнсавання іх памылак немагчама рушыць уперад і ствараць новую будучыню. Творы мастацкай літаратуры ў гэтым сэнсе дапамагаюць сваей блізкасцю да рэальных падзей усвядоміць галоўную праўду жыцця: не памыляецца той, хто нічога не робіць.
Паэма Міколы Гусоўскага "Песня пра зубра" - не толькі выдатны твор беларускай літаратуры, але і яскравы летапіс традыцый і ладу жыцця беларускага народа 16 стагоддзя. З неперавершаннай праўдзівасцю Гусоўскі адлюстваваў уладальніка беларускіх пушчаў - зубра: гэтым алегарычным вобразам пісьменнік падкрэслівае нязломнасць народа і яго імкненне да свабоднага і шчаслівага жыцця. Вобраз зубра ў паэме пададзены як сімвал міралюбнага і сапраўднага беларуса, які абараняецца толькі тады, калі ўзнікае рэальная пагроза яго жыццю і спакойнаму існаванню.
Лес беларускага народа у паэме адлюстраваны як пакутніцкі і цяжкі шлях барацьбы за самастойнасць. Шматлікія гады простыя людзі былі стомлены бясконцымі войнамі і марылі аб звычайным чалавечым шчасці - пра жыцце без кровапраліцця і безсэнсоўнага прыгнячэння. Гусоўскі ў сваім творы прымушае беларускі народ усвядоміць важную праўду: чалавек сваімі рукамі здольны разбурыць хараство і першародную чысціню навакольнага свету. Аўтар заклікае чалавецтва задумацца пра тое, што яно патанула ў зайздрасці, вечнай незадаволенасці і злосці і што менавіта гэта не дазваляе яму быць абсалютна шчаслівым.
Твор Міколы Гусоўскага "Песня пра зубра" прасякнуты шчырым каханнем да роднай Беларусі. У кожным сказе, у яскравым і трапным слове адчувальна ўзнеслае захапленне аўтара прыгажосцю беларускай зямлі, гонар за сумленнасць і справядлівасць беларускага народа. Паэма як своеасаблівы заклік да сумленнага жыцця, да неспыннага змагання за мірнае неба, але галоўнае - за захаванне культурнай спадчыны для наступных пакаленняў.
Паэма Міколы Гусоўскага "Песня пра зубра" і сення вучыць нас, што галоўнае ў жыцці кожнага чалавека - гэта шчырае каханне да роднага краю і да свайго народа. Мінулае як люстэрка для сучаснікаў: народ не можа існаваць без сваей мовы, гісторыі, традыцый і барацьбы за лепшую будучыню. Мінулае вучыць нас, як жыць сёння: адзінае, што мае значнасць для кожнага народа - жыць па законам людскасці і рабіць высновы з уласных памылак.
Сравнение – “играет и воет, как зверь молодой, завидевший птицу из клетки железной”.
Впервые М. Ю. Лермонтов был на Кавказе, когда ему было только 5 лет (1819).
Говоря кратко о Кавказе в жизни Лермонтова, стоит отметить, что на протяжении детских лет будущий писатель и поэт побывал на Кавказе трижды. Встреча с Кавказом оказала влияние на творчество М. Ю. Лермонтова: его ранние стихотворения, поэма «Черкесы» (1828), поэма «Кавказский пленник» (1828), стихотворение «Прими, прими мой грустный труд» (1830), стихотворение «Кавказ» (1830), поэма «Демон» (1829-1839), поэма «Калла» (1830-1831), поэма «Аул Бастунджи» (1832-1833), поэма «Хаджи Абрек» (1833-1834).
После гибели А. С. Пушкина М. Ю. Лермонтов пишет «непозволительное» стихотворение «Смерть поэта» (1837), за которое поэта отправляют в ссылку на Кавказ.В этот период М. Ю. Лермонтов и Кавказ оказались связаны еще больше.
После первой ссылки М. Ю. Лермонтов пишет поэму «Мцыри» (1839) и роман «Герой нашего времени» (1838-1840), где отразились впечатления М. Ю. Лермонтова о Кавказе
Однако уже в 1840 году М. Ю. Лермонтов вновь оказывается на Кавказе. В ссылке М. Ю. Лермонтов оказался за участие в дуэли. Следует отметить, что в этот раз М. Ю. Лермонтов на Кавказе чувствовал себя не так, как в первой ссылке. Теперь писателя и поэта ничего не радовало и не интересовало: ни природа, ни гордые кавказцы, ни народное творчество.
Вернуться из ссылки М. Ю. Лермонтову не удалось: в результате участия в дуэли с Н. С. Мартыновым М. Ю. Лермонтов погиб (1841 г.).
Для кожнага народа мінулае - гэта невычэрпная крыніца аднаўлення і развіцця асабістых якасцей асобы. Відавочна, што без вопыта пакаленняў і асэнсавання іх памылак немагчама рушыць уперад і ствараць новую будучыню. Творы мастацкай літаратуры ў гэтым сэнсе дапамагаюць сваей блізкасцю да рэальных падзей усвядоміць галоўную праўду жыцця: не памыляецца той, хто нічога не робіць.
Паэма Міколы Гусоўскага "Песня пра зубра" - не толькі выдатны твор беларускай літаратуры, але і яскравы летапіс традыцый і ладу жыцця беларускага народа 16 стагоддзя. З неперавершаннай праўдзівасцю Гусоўскі адлюстваваў уладальніка беларускіх пушчаў - зубра: гэтым алегарычным вобразам пісьменнік падкрэслівае нязломнасць народа і яго імкненне да свабоднага і шчаслівага жыцця. Вобраз зубра ў паэме пададзены як сімвал міралюбнага і сапраўднага беларуса, які абараняецца толькі тады, калі ўзнікае рэальная пагроза яго жыццю і спакойнаму існаванню.
Лес беларускага народа у паэме адлюстраваны як пакутніцкі і цяжкі шлях барацьбы за самастойнасць. Шматлікія гады простыя людзі былі стомлены бясконцымі войнамі і марылі аб звычайным чалавечым шчасці - пра жыцце без кровапраліцця і безсэнсоўнага прыгнячэння. Гусоўскі ў сваім творы прымушае беларускі народ усвядоміць важную праўду: чалавек сваімі рукамі здольны разбурыць хараство і першародную чысціню навакольнага свету. Аўтар заклікае чалавецтва задумацца пра тое, што яно патанула ў зайздрасці, вечнай незадаволенасці і злосці і што менавіта гэта не дазваляе яму быць абсалютна шчаслівым.
Твор Міколы Гусоўскага "Песня пра зубра" прасякнуты шчырым каханнем да роднай Беларусі. У кожным сказе, у яскравым і трапным слове адчувальна ўзнеслае захапленне аўтара прыгажосцю беларускай зямлі, гонар за сумленнасць і справядлівасць беларускага народа. Паэма як своеасаблівы заклік да сумленнага жыцця, да неспыннага змагання за мірнае неба, але галоўнае - за захаванне культурнай спадчыны для наступных пакаленняў.
Паэма Міколы Гусоўскага "Песня пра зубра" і сення вучыць нас, што галоўнае ў жыцці кожнага чалавека - гэта шчырае каханне да роднага краю і да свайго народа. Мінулае як люстэрка для сучаснікаў: народ не можа існаваць без сваей мовы, гісторыі, традыцый і барацьбы за лепшую будучыню. Мінулае вучыць нас, як жыць сёння: адзінае, што мае значнасць для кожнага народа - жыць па законам людскасці і рабіць высновы з уласных памылак.
Кавказ А. С. Пушкин
Эпитеты – “грозных обвалов”, “нагие громады”, “тощий мох”, “веселым долинам”, “свирепом веселье”, “голодной волной”.
Метафоры – “рожденье потоков”, “играет и воет Терек”, “лижет утёсы голодной волной”, “немые громады”, “мчится Арагва”.
Сравнение – “играет и воет, как зверь молодой, завидевший птицу из клетки железной”.
Впервые М. Ю. Лермонтов был на Кавказе, когда ему было только 5 лет (1819).
Говоря кратко о Кавказе в жизни Лермонтова, стоит отметить, что на протяжении детских лет будущий писатель и поэт побывал на Кавказе трижды. Встреча с Кавказом оказала влияние на творчество М. Ю. Лермонтова: его ранние стихотворения, поэма «Черкесы» (1828), поэма «Кавказский пленник» (1828), стихотворение «Прими, прими мой грустный труд» (1830), стихотворение «Кавказ» (1830), поэма «Демон» (1829-1839), поэма «Калла» (1830-1831), поэма «Аул Бастунджи» (1832-1833), поэма «Хаджи Абрек» (1833-1834).
После гибели А. С. Пушкина М. Ю. Лермонтов пишет «непозволительное» стихотворение «Смерть поэта» (1837), за которое поэта отправляют в ссылку на Кавказ.В этот период М. Ю. Лермонтов и Кавказ оказались связаны еще больше.
После первой ссылки М. Ю. Лермонтов пишет поэму «Мцыри» (1839) и роман «Герой нашего времени» (1838-1840), где отразились впечатления М. Ю. Лермонтова о Кавказе
Однако уже в 1840 году М. Ю. Лермонтов вновь оказывается на Кавказе. В ссылке М. Ю. Лермонтов оказался за участие в дуэли. Следует отметить, что в этот раз М. Ю. Лермонтов на Кавказе чувствовал себя не так, как в первой ссылке. Теперь писателя и поэта ничего не радовало и не интересовало: ни природа, ни гордые кавказцы, ни народное творчество.
Вернуться из ссылки М. Ю. Лермонтову не удалось: в результате участия в дуэли с Н. С. Мартыновым М. Ю. Лермонтов погиб (1841 г.).