Написанная в 1891 году, в период творческого расцвета Шишкина, картина «Дождь в дубовом лесу» продумана до мелочей и является наверно одной из самых безукоризненных, потрясающих работ автора и напоминает качественную фотографию.
На полотне изображена дубовая роща, через которую проходит исхоженная множеством людей тропинка. Идет летний теплый дождь, и воздух в лесу становится свежим и прохладным. Под зонтом неспешно гуляют мужчина и женщина – замужняя пара, а чуть впереди идет мужчина, скорее всего это и есть автор картины, который, почувствовав на себе капли дождя, открывает зонт. Традиционная для пейзажей художника точность в деталях в этой картине достигает высочайшего уровня: вся глубина пространства рощи максимально передается при разницы между четкими деревьями перед нами и размытыми – на заднем плане, которые с удалением вглубь рощи теряют цвет и сливаются с серебристо-серой мглой.
Дождь летний, грибной. Этот вывод мы делаем благодаря насыщенности цветов в листве деревьев и траве. Приглядевшись, можно увидеть, как солнечный луч пробивается сквозь дождливую пелену и освещает каждый камушек и травинку, отражается лучиками в лужах и создает золотистые ореолы у стволов деревьев вдалеке, а вблизи – маленькие блики на каждом листочке, на который он попадает.
В отличие от несколько суровых картин, которые были написаны Шишкиным в последние годы его жизни, в «Дожде в дубовом лесу» он наслаждается всем многообразием и красотой окружающего его мира и предлагает зрителю окунуться в этот летний пейзаж, позабыв обо всех проблемах и невзгодах жизни. Вся это легкость и прелесть картины достигается огромным мастерством ее автора. В ней он раскрыл весь свой творческий потенциал, виртуозно передав все тонкости, игру света и тени, а также всю палитру оттенков летней рощи во время дождя.
Ласяня падрасло, падужэла, пачула, што ў яго залячылася рана — спачатку зацягнулася цвёрдаю, тоўстаю, бураю ад кры-ві нарасцю, а пасля гэта нарасць пачала сушэць, свярбець і ад-лушчвацца ды абвісаць.
У падпаветцы — на ахапку сена — яно спала ноччу, а днём гуляла па двары, пазнаёмілася з усімі яго насельнікамі. Па-любіла шчыра гаспадара, мірна ўжылася з крышку страгава-таю гаспадыняю, падружылася з таварыскім сабакам, са сва-вольнікам-цялём, амаль равеснікам, з якім гойсала па двары; з катом, з курамі — драбнатой — яму было нецікава... 3 вялі-кай — амаль з ласіху — каровай адразу ж ніякага сяброўства
не выйшла...
Найболын ласяня пасябравала з гаспадаровымі дзецьмі — з хлопчыкам і дзяўчынкаю. 3 імі яно і дурэла, бегала па два-ры, брала з іхніх рук смачны хлеб, салодкія цукеркі і пернікі, ад іх яно атрымала смешную, нават дураслівую мянушку — Губаты.
Прыдумаў гэта хлопчык. Усё дзівіўся, што ў ласяняці такая гарбатая морда, абвіслая верхняя губа, а пасляі выдумаў: «Гу-баты!»
Спачатку называлі так дзеці, а пасля пачалі гэтак падклі-каць і сталыя.
У адзін з апошніх летніх дзён, у яшчэ раннюю, сівую ад ту-ману раніцу, да якой яго рана стала цвёрдай, зарубцавалася, хоць так і не зарасла шэрсцю, чамусьці прынёс яму вядро з пойлам не босы, яшчэ заспаны хлопчык, а сам гаспадар.
— Ну што, Губаты? Стаў ты ўжо дужы, здаровенькі, то ідзі ў свой дом і жыві, дзе ўсе твае сваякі жывуць... Ідзі да свайго, а пра нас забудзь...
Ляснік замахаў рукамі — і Губаты, зусім не спалохаўшыся, а дурасліва і як дражнячыся, падскочыў, брыкнуў заднімі на-гамі і гайсануў далей, імгненна п'янеючы ад вялікай прасто-ры, бегу, душой адчуваючы, як яму ўсяго гэтага дасюль не ха-пала.
За выганам пачаўся адразу малады лес, які знаёма пахнуў зеленню, смалой, расою, — і ў душы Губатага нешта як варух-нулася, захацелася бегчы, і ён, ужо нічога не помнячы, не азіраючыся, мінуў маладняк і памчаў у глыб лесу. Стары са-соннік яшчэ болей завабіў нечым невядомым, родным, мілым, што ён адчуў такое вялікае шчасце, якое, здаецца, не толькі поўніла грудзі, але і ахмяляла зусім...
... Ап'яненне воляй прайшло, і ён адчуў, што шмат чаго тут не ведае, а вось леснікоў двор знае ўжо да драбніц...
I тут ён пачуў, што яго жаласна кліча хлопчык: «Губаты, дзе ты, Губаты?» Ён зразумеў, што далёка адбегся, пакінуў сваіх сяброў. Падумаў так і затрусіў назад.
Губаты, Губаты! — радасна закрычаў хлопчык і хутка-хутка пабег насустрач.
Ты маніў нам... — папракнуў хлопчык бацьку, калі той паволі падышоў сюды. — Губаты не ўцёк сам, а ты яго вы-пусціў. Як выпусціў бусла, зайчыкаў, дзікіх парасят... Але Гу-батага мы не адпусцім, ён будзе жыць у нас... Я яго буду кар-міць...
I я буду... — паўтарыла за ім дзяўчынка, гэтаксама з па-прокам пазіраючы на маўклівага, як вінаватага, бацьку сваімі вялікімі вачамі, поўнымі слёз...
— Добра вы робіце, дзеці, і нядобра... — нарэшце азваўся ён. — Хораша і люба, што гледзіце так Губатага, але блага, што трымаеце. Ён звер і павінен жыць у лесе. Там яго дом... Пас-цель, яда, воля Цяжкабывае дзікаму зверу, калі ягозалішне прыручаць людзі... Гора бывае, бяда... Я ж ведаю...
Написанная в 1891 году, в период творческого расцвета Шишкина, картина «Дождь в дубовом лесу» продумана до мелочей и является наверно одной из самых безукоризненных, потрясающих работ автора и напоминает качественную фотографию.
На полотне изображена дубовая роща, через которую проходит исхоженная множеством людей тропинка. Идет летний теплый дождь, и воздух в лесу становится свежим и прохладным. Под зонтом неспешно гуляют мужчина и женщина – замужняя пара, а чуть впереди идет мужчина, скорее всего это и есть автор картины, который, почувствовав на себе капли дождя, открывает зонт. Традиционная для пейзажей художника точность в деталях в этой картине достигает высочайшего уровня: вся глубина пространства рощи максимально передается при разницы между четкими деревьями перед нами и размытыми – на заднем плане, которые с удалением вглубь рощи теряют цвет и сливаются с серебристо-серой мглой.
Дождь летний, грибной. Этот вывод мы делаем благодаря насыщенности цветов в листве деревьев и траве. Приглядевшись, можно увидеть, как солнечный луч пробивается сквозь дождливую пелену и освещает каждый камушек и травинку, отражается лучиками в лужах и создает золотистые ореолы у стволов деревьев вдалеке, а вблизи – маленькие блики на каждом листочке, на который он попадает.
В отличие от несколько суровых картин, которые были написаны Шишкиным в последние годы его жизни, в «Дожде в дубовом лесу» он наслаждается всем многообразием и красотой окружающего его мира и предлагает зрителю окунуться в этот летний пейзаж, позабыв обо всех проблемах и невзгодах жизни. Вся это легкость и прелесть картины достигается огромным мастерством ее автора. В ней он раскрыл весь свой творческий потенциал, виртуозно передав все тонкости, игру света и тени, а также всю палитру оттенков летней рощи во время дождя.
http://opisanie-kartin.com/opisanie-kartiny-ivana-shishkina-dozhd-v-dubovom-lesu/Ласяня падрасло, падужэла, пачула, што ў яго залячылася рана — спачатку зацягнулася цвёрдаю, тоўстаю, бураю ад кры-ві нарасцю, а пасля гэта нарасць пачала сушэць, свярбець і ад-лушчвацца ды абвісаць.
У падпаветцы — на ахапку сена — яно спала ноччу, а днём гуляла па двары, пазнаёмілася з усімі яго насельнікамі. Па-любіла шчыра гаспадара, мірна ўжылася з крышку страгава-таю гаспадыняю, падружылася з таварыскім сабакам, са сва-вольнікам-цялём, амаль равеснікам, з якім гойсала па двары; з катом, з курамі — драбнатой — яму было нецікава... 3 вялі-кай — амаль з ласіху — каровай адразу ж ніякага сяброўства
не выйшла...
Найболын ласяня пасябравала з гаспадаровымі дзецьмі — з хлопчыкам і дзяўчынкаю. 3 імі яно і дурэла, бегала па два-ры, брала з іхніх рук смачны хлеб, салодкія цукеркі і пернікі, ад іх яно атрымала смешную, нават дураслівую мянушку — Губаты.
Прыдумаў гэта хлопчык. Усё дзівіўся, што ў ласяняці такая гарбатая морда, абвіслая верхняя губа, а пасляі выдумаў: «Гу-баты!»
Спачатку называлі так дзеці, а пасля пачалі гэтак падклі-каць і сталыя.
У адзін з апошніх летніх дзён, у яшчэ раннюю, сівую ад ту-ману раніцу, да якой яго рана стала цвёрдай, зарубцавалася, хоць так і не зарасла шэрсцю, чамусьці прынёс яму вядро з пойлам не босы, яшчэ заспаны хлопчык, а сам гаспадар.
— Ну што, Губаты? Стаў ты ўжо дужы, здаровенькі, то ідзі ў свой дом і жыві, дзе ўсе твае сваякі жывуць... Ідзі да свайго, а пра нас забудзь...
Ляснік замахаў рукамі — і Губаты, зусім не спалохаўшыся, а дурасліва і як дражнячыся, падскочыў, брыкнуў заднімі на-гамі і гайсануў далей, імгненна п'янеючы ад вялікай прасто-ры, бегу, душой адчуваючы, як яму ўсяго гэтага дасюль не ха-пала.
За выганам пачаўся адразу малады лес, які знаёма пахнуў зеленню, смалой, расою, — і ў душы Губатага нешта як варух-нулася, захацелася бегчы, і ён, ужо нічога не помнячы, не азіраючыся, мінуў маладняк і памчаў у глыб лесу. Стары са-соннік яшчэ болей завабіў нечым невядомым, родным, мілым, што ён адчуў такое вялікае шчасце, якое, здаецца, не толькі поўніла грудзі, але і ахмяляла зусім...
... Ап'яненне воляй прайшло, і ён адчуў, што шмат чаго тут не ведае, а вось леснікоў двор знае ўжо да драбніц...
I тут ён пачуў, што яго жаласна кліча хлопчык: «Губаты, дзе ты, Губаты?» Ён зразумеў, што далёка адбегся, пакінуў сваіх сяброў. Падумаў так і затрусіў назад.
Губаты, Губаты! — радасна закрычаў хлопчык і хутка-хутка пабег насустрач.
Ты маніў нам... — папракнуў хлопчык бацьку, калі той паволі падышоў сюды. — Губаты не ўцёк сам, а ты яго вы-пусціў. Як выпусціў бусла, зайчыкаў, дзікіх парасят... Але Гу-батага мы не адпусцім, ён будзе жыць у нас... Я яго буду кар-міць...
I я буду... — паўтарыла за ім дзяўчынка, гэтаксама з па-прокам пазіраючы на маўклівага, як вінаватага, бацьку сваімі вялікімі вачамі, поўнымі слёз...
— Добра вы робіце, дзеці, і нядобра... — нарэшце азваўся ён. — Хораша і люба, што гледзіце так Губатага, але блага, што трымаеце. Ён звер і павінен жыць у лесе. Там яго дом... Пас-цель, яда, воля Цяжкабывае дзікаму зверу, калі ягозалішне прыручаць людзі... Гора бывае, бяда... Я ж ведаю...
Объяснение: