Цытатная характарыстыка бандароуны и пана патоцкага​

Пан Патоцкі:

На Ўкраіне пан Патоцкі,

        Пан з Канёва родам,

З сваёй хеўрай гаспадарыць

        Над бедным народам.   

Дзе заедзе, банкятуе

        Сам ён, яго варта;

Ні старому, ні малому

        Не спускае жартаў. 

Калі ж дзе ўпадзе у вока

        Хараство дзявоча, -

Абняславіць, абнячэсціць,

        Бацьку плюне ў вочы.  

Стогне змучана Ўкраіна,

        К небу шле пракляцце,

Ды Патоцкага збаўляе

        Хеўра і багацце.  

Да сягоння жыве памяць

        Аб злым гэтым дусе

На ўсёй чыста Украіне

        І на Беларусі.

Банкятуе з казакамі,

        Мёд, віно п'е квартай,

К маладзіцам і дзяўчатам

        Лезе смоллю ў жарты.   

А найгорай к Бандароўне

        Ён прыстаў абрыдна;

Цалаваць, абняці хоча,

        Ажно глянуць стыдна.

Неспакоен пан Патоцкі

        У сваёй правіне,

Што ўчыніў такую крыўду

        Ні пра што дзяўчыне;   

Хоча грэх свой чым загладзіць

        І віны убавіць;

Бандароўна:

Ў слаўным месце Берастэчку -

        Слаўны Бандарэнка,

Ў яго дочка - Бандароўна,

        Пашукаць - паненка.   

Хараства такога ў свеце

        Не было, не будзе;

Аб ёй людзі гаварылі,

        Як аб нейкім цудзе.   

Як маліны, яе губкі,

        А твар, як лілея,

Як дзве зоркі, яе вочы,

        Гляне - свет яснее.   

З плеч сплываюць яе косы,

        Як бы сонца косы,

І іскрацца, як на сонцы

        Брыльянцісты росы.   

Рост высокі, стан павабны,

        Ўся, як цень, павеўна,

Як ідзе яна, бывала, -

        Набок каралеўна!   

А сягоння ж выглядае

        Лепей, як заўсёды, -

У карчомцы з казакамі

        Цешыцца з свабоды.  

У гульні сама рэй водзіць,

        Весела міргае,

Задзіўляе усіх чыста,

        Як зара якая.

І стаіць яна прад панам,

        Як калінка тая,

Што у лузе, над ракою

        Вецер пахіляе.  

Сабірае у галоўцы

        Думанькі дзявочы,

Глядзіць смела, ані моргне,

        Ворагу у вочы.

Не чакае Бандароўна

        Тут сабе пацехі

І не верыць панскай ласцы

        І ў панскія ўсмехі.   

Ручкі белы заламала,

        Звесіла галоўку,

Затраслося помстай сэрца

        У грудзі дзявочай,

Спахмурнелі чорны бровы,

        Заіскрылісь вочы.   

- Не такую, ясны пане,

        Бачыш прад сабою,

Што захоча чэсць і славу

        Прадаваць з табою.

Перад панам тым з Канева

        Смела дзеўка стала,

Смела гледзячы у вочы,

        Смела адказала:   

- Дужы ты з сваім багаццем,

        А я сілы большай, -

За мной праўда і народ мой,

        За табой жа - грошы!