У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Образ левши, главного героя сказа, включает в себя все черты, свойственные лесковским праведникам, но он еще и носитель мировой славы россии. поэтому левша действует в сказе в основном не среди земляков, а за рубежом родины. он не только великий талант, но и патриот. как известно, левша весьма понравился лондонцам, которые его уговаривали остаться в , жениться на , сулили обеспеченную жизнь. на все это левша отвечал решительным отказом: "мы к своей родине . казак землянухин тоже не соблазнился обеспеченной чужеземной жизнью, хотя его там славили, водили по театрам, по званым и даже в его честь устроили заседание парламента. после чего просили его остаться у них, обещая ему богатую землю, но и он от этого отказался, сказав что "покойную хижину тихого дона не променяет ни на какие сокровища". в сказе человеку-творцу, неразрывно связанному с родной землей, противостоит не только машинная, механическая культура европы, но и царь россии и его свита. весь образ мыслей царя состоит в полном противоречии с образом мыслей патриота россии генерала платова, который тщетно пытался доказать царю, что " все могут сделать, но только им полезного ученья нет". косой левша в сказе не имеет имени, и даже прозвище его пишется с маленькой буквы. он символ народа. безымянный мастер и его товарищи "взялись поддержать платова и с ним всю россию", чтобы доказать ее непревзойденную самобытность и талантливость. невзрачный тульский мастеровой свободно, с чувством собственного достоинства, беседует и с царем, и с учеными . ему вера в силу своей родины, глубокая убежденность в мудрости устоев народной жизни россии: "наша вера-самая правильная, и как верили наши праотцы, так же точно должны верить и питомцы". генерал платов - носитель воинской доблести россии, левша - носитель ее трудовой доблести. на них держится страна. они ее полномочные представители, а не цари и их свита. добрые, честные, самоотверженные люди, живущие не для себя, а для родины. мужественный старик платов не нажил богатства, не нажил он и уважения от царского двора, уйдя в отставку. как и левша, платов-человек широкой души, он демократичен и неподкупен. царская свита чужда ему, но и она его не жалует. будучи убежденным, что «мы, , со своим значением никуда не годимся» , царь и его брат, отдали власть в правительстве многим иностранцам. министры-графы кисельвроде (нессельроде) , клейнмихель и другие, конечно, не могли быть патриотами россии, защитниками народа. царь и его окружение показаны лесковым как сила, глубоко чуждая народу. в этой стране талантливому человеку нет жизни. его грабят, бьют, над ним зверски издеваются. лесков подчеркивает в облике власть имущих главное: внешнюю помпезность, глуповатость, злое ехидство, фальшь. именно эти черты бросаются в глаза платову и левше. смешон и глуповат царь александр, без конца ахающий при виде заморских новинок и заплативший за ненужную пляшущую "нимфозорию" миллион рублей серебряными пятачками. лесков с горечью показывает, что правительство россии не может и не хочет направить великую созидательную силу народа на преобразование отсталой страны. источник:
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Объяснение: