Характары и вобразы герояў п'есы Аляксея Дударава "Вечар" Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзенныя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццевыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыцце — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «Вечар» А. Дудараў. В «неперспектыўнай» весцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Анна, Василий Мульцік и Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыцце. Анна ўвесь время, как и Мульцік, працавала на зямлі. Ни адпачынку, ни радасці не ведала. В вайну и пад бомбамі ляжала, и ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзин месяц. I апошні сын Віцек нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес в турме. Но Анна не азлобілася на жыцце. Яна толькі уставшая думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... И нашто нарадзілася?» Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялегкі лес. Эн «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць втором цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ноги адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потом ваяваў — два случае параніла, тры случае кантузіла. I гэта яшчэ не ўсе! Двух дзетак по вайну пахаваў, и ніпічымніца пасляваенная была, и дом пярун паліў, и карова здыхала, и жонка памерла, и сын апошні пяць гадоў пісем не пешая». Гора ўзмацніла душу Василя, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрыней, якая, колькі ни раздавай, не вычэрпваецца, как тот калодзеж, што некалі паіў всю веску. Ад Мульціка идзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ен бачыць, как чакае Анна весткі ад свайго няўдалага сына, и піпіа ад имя Віцька лист на радые, каб перадалі для маке яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая и ўзнеслая душа адкрываецца ў яго, калі ен кажа пра ласкавыя матчыны руки, што пяклі самы вкусные хлеб, пра родную хату и бярозкі пад акном. Мульцік — паэт и ў адносінах да зямлі-карміцелькі, и да сонца, которое для яго вышэй и магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца даст жыцце раслінам, и жывелам, и чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, эн размаўляе з ім, как с блізкім. Ен добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці и не ў бяздзейнасці: «Шчасце с чужых рук заўседы кіслае... Шчасце самом рабіць трэба». Мульцік николи не ішоў насуперак сваим перакананням, пацверджаным жыццем папярэдніх пакаленняў взглядам. I легкая ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. В Мульціку и Ханне ўвасоблена гармония натуральнага жыцця. Менавіта ў вобразах Василя и Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя с болью думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццевы вопыт, што выстудзяцца іх хаты и зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, потому что никто не будзе браць с яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі и асірацее зямля продкаў. И не так адзіноцтва мучыць старых, как тое, што зямля застанецца ў адзіноце. П'еса «Вечар» прасякнута цеплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды герои А. Дударава ўвасабляюць гармонию спрадвечнага вясковага жыцця с яго высокімі патрабаваннямі и крытэрыямі.
В «неперспектыўнай» весцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Анна, Василий Мульцік и Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыцце. Анна ўвесь время, как и Мульцік, працавала на зямлі. Ни адпачынку, ни радасці не ведала. В вайну и пад бомбамі ляжала, и ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзин месяц. I апошні сын Віцек нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес в турме. Но Анна не азлобілася на жыцце. Яна толькі уставшая думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... И нашто нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялегкі лес. Эн «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць втором цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ноги адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потом ваяваў — два случае параніла, тры случае кантузіла. I гэта яшчэ не ўсе! Двух дзетак по вайну пахаваў, и ніпічымніца пасляваенная была, и дом пярун паліў, и карова здыхала, и жонка памерла, и сын апошні пяць гадоў пісем не пешая». Гора ўзмацніла душу Василя, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрыней, якая, колькі ни раздавай, не вычэрпваецца, как тот калодзеж, што некалі паіў всю веску. Ад Мульціка идзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ен бачыць, как чакае Анна весткі ад свайго няўдалага сына, и піпіа ад имя Віцька лист на радые, каб перадалі для маке яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая и ўзнеслая душа адкрываецца ў яго, калі ен кажа пра ласкавыя матчыны руки, што пяклі самы вкусные хлеб, пра родную хату и бярозкі пад акном. Мульцік — паэт и ў адносінах да зямлі-карміцелькі, и да сонца, которое для яго вышэй и магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца даст жыцце раслінам, и жывелам, и чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, эн размаўляе з ім, как с блізкім. Ен добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці и не ў бяздзейнасці: «Шчасце с чужых рук заўседы кіслае... Шчасце самом рабіць трэба». Мульцік николи не ішоў насуперак сваим перакананням, пацверджаным жыццем папярэдніх пакаленняў взглядам. I легкая ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. В Мульціку и Ханне ўвасоблена гармония натуральнага жыцця.
Менавіта ў вобразах Василя и Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя с болью думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццевы вопыт, што выстудзяцца іх хаты и зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, потому что никто не будзе браць с яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі и асірацее зямля продкаў. И не так адзіноцтва мучыць старых, как тое, што зямля застанецца ў адзіноце.
П'еса «Вечар» прасякнута цеплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды герои А. Дударава ўвасабляюць гармонию спрадвечнага вясковага жыцця с яго высокімі патрабаваннямі и крытэрыямі.