Ата-бабаларымыздан бүгінгі күнге көптеген ертегілер қалды.Солардың бірі – "Аяз би" ертегісі."Аяз би әліңді біл,құмырсқа жолыңды біл" деген бір-екі ауыз сөзді білмейтін адам жоқ шығар,сірә.Ертегінің бас кейіпкері – Жаман.Бұл кейіпкер - халықтың "елді осындай адам билесе екен" деген тілегінен туған кейіпкер.
Жаман ертегі барысында өзінің жақсы қырларын көрсетеді.Ханға жаман адамды,жаман шөп пен құсты анықтап береді.Қасиетті тастың,ханның тұлпарының сырын ашып береді.Тіпті хан:"Мен хан ұрпағынанмын ба?" деп оны анықтауды бұйырғанда,Жаман ханның отбасында тек өзі хан екенінің,арғы аталарының бәрі наубайшы болғандығын дәл айтып береді.Хандықтағы ауқатты байдың отыз бестегі қызын да өзінің ақылдылығымен,қайсарлығымен алады.Жаманның ханның сүйікті уәзірі болғандығын көре алмаған қалған уәзірлердің қастандықтарына да төтеп беріп,әділ болады.Ең соңында халық оны ақ киізге көтеріп хан сайлайды.
Қорытындылай келе,ертегіде «Жаман таққа мінген соң, ешбір соғыссыз, бес хандықтың қонысын біріктіріп, ел арасында достық орнатыпты» делінген. Әр ханның адамдары өз елінен әділдік таппаса, бұған келіп, қосыла беріпті. Сол уақыттан бастап әділдігі үшін бес ханның елі Жаманға: «Аяз би» деп ат қойып, сол аты өле-өлгенше қалды дейді.Оның жасаған әр ісінен көреген хан болғандығын байқаймыз.
в тексте последней строфы - риторическое восклицание (1-я строка) и риторический вопрос (4-я строка); они не требуют какого-то однозначного ответа - здесь выражено сожаление по поводу участи поэта в обществе и того высокого назначения и роли поэтического слова, которые оно
стихотворение «поэт» (1838) относится к философской лирике; оно состоит из двух частей, 1-я часть посвящена кинжалу, а 2-я – поэту. кинжал и поэт сопоставляются в стихотворении, а в последней строфе они причудливо соединяются в одном образе.
тема стихотворения, как уже сказано, – роль поэта и поэзии. основная мысль: поэт утрачивает своё предназначенье, когда меняет власть над людьми, которую устанавливают его могучие, богом данные слова, на золото, богатство.
лермонтов поднимает важнейшую проблему: поэт-пророк уснул в богатстве и роскоши современного мира, но само общество прежде осмеяло его. «простой и гордый» язык истинного поэта противопоставлен блёсткам и обманам, которые только "тешат" современников, не более. и к этой толпе автор причисляет и себя, в предпоследней строфе появляется местоимение: "нам, нас".
последняя строфа – это прежде всего обращение к самому себе. в ней кинжал не просто остаётся орудием войны, отзывающимся на «голос мщенья» — он становится метафорой поэзии как инструмента борьбы с несовершенствами общества. поэтому клинок поэта «покрыт ржавчиной презренья к блеску света».
в последней строке лермонтов рисует романтический идеал поэта, противостоящего общественным порокам и презирающего их.
ps. для сравнения можно взять два стихотворения "кинжал" (м. ю. лермонтова и в. я. брюсова), а также "кинжальные слова" к. д.
Аяз би ертегісіндегі халық арманы.
Ата-бабаларымыздан бүгінгі күнге көптеген ертегілер қалды.Солардың бірі – "Аяз би" ертегісі."Аяз би әліңді біл,құмырсқа жолыңды біл" деген бір-екі ауыз сөзді білмейтін адам жоқ шығар,сірә.Ертегінің бас кейіпкері – Жаман.Бұл кейіпкер - халықтың "елді осындай адам билесе екен" деген тілегінен туған кейіпкер.
Жаман ертегі барысында өзінің жақсы қырларын көрсетеді.Ханға жаман адамды,жаман шөп пен құсты анықтап береді.Қасиетті тастың,ханның тұлпарының сырын ашып береді.Тіпті хан:"Мен хан ұрпағынанмын ба?" деп оны анықтауды бұйырғанда,Жаман ханның отбасында тек өзі хан екенінің,арғы аталарының бәрі наубайшы болғандығын дәл айтып береді.Хандықтағы ауқатты байдың отыз бестегі қызын да өзінің ақылдылығымен,қайсарлығымен алады.Жаманның ханның сүйікті уәзірі болғандығын көре алмаған қалған уәзірлердің қастандықтарына да төтеп беріп,әділ болады.Ең соңында халық оны ақ киізге көтеріп хан сайлайды.
Қорытындылай келе,ертегіде «Жаман таққа мінген соң, ешбір соғыссыз, бес хандықтың қонысын біріктіріп, ел арасында достық орнатыпты» делінген. Әр ханның адамдары өз елінен әділдік таппаса, бұған келіп, қосыла беріпті. Сол уақыттан бастап әділдігі үшін бес ханның елі Жаманға: «Аяз би» деп ат қойып, сол аты өле-өлгенше қалды дейді.Оның жасаған әр ісінен көреген хан болғандығын байқаймыз.
Объяснение:
в тексте последней строфы - риторическое восклицание (1-я строка) и риторический вопрос (4-я строка); они не требуют какого-то однозначного ответа - здесь выражено сожаление по поводу участи поэта в обществе и того высокого назначения и роли поэтического слова, которые оно
стихотворение «поэт» (1838) относится к философской лирике; оно состоит из двух частей, 1-я часть посвящена кинжалу, а 2-я – поэту. кинжал и поэт сопоставляются в стихотворении, а в последней строфе они причудливо соединяются в одном образе.
тема стихотворения, как уже сказано, – роль поэта и поэзии. основная мысль: поэт утрачивает своё предназначенье, когда меняет власть над людьми, которую устанавливают его могучие, богом данные слова, на золото, богатство.
лермонтов поднимает важнейшую проблему: поэт-пророк уснул в богатстве и роскоши современного мира, но само общество прежде осмеяло его. «простой и гордый» язык истинного поэта противопоставлен блёсткам и обманам, которые только "тешат" современников, не более. и к этой толпе автор причисляет и себя, в предпоследней строфе появляется местоимение: "нам, нас".
последняя строфа – это прежде всего обращение к самому себе. в ней кинжал не просто остаётся орудием войны, отзывающимся на «голос мщенья» — он становится метафорой поэзии как инструмента борьбы с несовершенствами общества. поэтому клинок поэта «покрыт ржавчиной презренья к блеску света».
в последней строке лермонтов рисует романтический идеал поэта, противостоящего общественным порокам и презирающего их.
ps. для сравнения можно взять два стихотворения "кинжал" (м. ю. лермонтова и в. я. брюсова), а также "кинжальные слова" к. д.
см. подробнее: