Главный урок - это есть урок, который преподала мальчику учительница: урок доброты. Ведь недаром рассказ кончается именно таким образом. Лидия Михайловна поступала по зову души и сердца. Учительница понимает, что мальчику тяжело быть на данный момент одному. Но сам главный герой, привыкший к суровым условиям, не принимает от учительницы. Мол, гордость и чувство собственного достоинства у него есть. Мальчику даже бывать у нее в гостях, пить чай, которым она его угощает, не по себе, ведь он даже сначала отказывался от этого. И тогда Лидия Михайловна идет на хитрость — отправляет ему посылку. Но городская девушка не знала, что в глухой деревеньке нет и не может быть таких продуктов, как макароны и гематоген. И все же учительница старается своему ученику. Ее выход прост и оригинален. Она начинает играть с ним на деньги, причем старается делать все возможное, чтобы выиграл именно он. Лидия Михайловна понимает, что такой поступок рано или поздно может пагубно сыграть на ней, но она не бросает таким образом мальчику. Разве ли это не доброта? Разве это и сострадание? Разве не это можно считать по истине ПОСТУПКОМ? Слово «урок» в названии рассказа имеет два значения. Во-первых, это учебный час, посвященный отдельному предмету, во-вторых, это нечто поучительное, из чего можно сделать вывод для будущего. Определяющим для понимания замысла рассказа становится именно второе значение этого слова. Уроки доброты и сердечности, преподанные Лидией Михайловной, мальчик запомнил на всю свою жизнь. Литературовед Семенова называет поступок Лидии Михайловны «высшей педагогикой», «той, что пронзает сердце навсегда и светит чистым, простодушным светом естественного примера,... перед которым стыдно за все свои взрослые отступления от самого себя». Нравственное значение рассказа Распутина — в воспевании вечных ценностей — доброты и человеколюбия
Позже, как вспоминает автор, он увиделся с учительницей (он и его учительница стали прототипами рассказа), так она даже не помнит этого случая. Тогда Распутин делает вывод, что по истине добрые люди, которые делают добро, не запоминают его, ибо они делали это от чистого сердца.
Қазтуған жырау жорық жыршылары және халық эпосын жасаушылардың бірі саналады. Артына қазақтардың әскери рухына, туған жерін, халық өмірі мен тұрмысын суреттейтін көптеген өлеңдерден тұратын шығармашылық мол мұра қалдырды. Олардың көпшілігі сақталмаған. Дегенмен, бізге жекелеген туындылары оның әдебиет тарихы төрінен орын алуға лайықты екенін айғақтайды. Оның поэзия жауынгерлердің көшпелі өмірін, көзқарасын суреттейді. Және олардың тұрмысын, айналадағы құлан таза табиғат туралы ойларын бейнелейді. Ақын жыраулардың қиялының жүйріктігі, өткірлігі, бай және әдемі көркемдік әдістері сол дәуірдегі қазақтардың поэтикалық өнерінің жоғары деңгейде болғанын, сонымен бірге, өзіндік ерекшеліктері бар екенін білдіреді. Ұлттық бояуы жағынан айқын суреттелген, жасампаз романтикамен көркемдеген, нақылдық ой арманы мен көркемдік тіркестерге бай.Зар Заман – Қазақ әдебиетіндегі кезең атауы. Аталған кезең Ресей империясының отарлау саясаты салдарынан Қазақ хандығындағы бұрынғы ел басқару жүйесінің жойылып, халықтың саяси, экономикалық және рухани езгіге ұшыраған тарихи уақытты сипаттайды. Алғаш Шортанбай Қанайұлы осы кезеңнің ауыртпалықтары туралы “Зар заман” атты зарлы толғау шығарып, ол ел ішінде кең таралды. Бұдан кейін басқа да ақындар осы тақырыпқа көптеген өлең-жырлар шығарды. Оларды қазақ әдебиетінзе "Зар Заман ақындары" деп атайды [1]
от учительницы. Мол, гордость и чувство собственного достоинства у него есть. Мальчику даже бывать у нее в гостях, пить чай, которым она его угощает, не по себе, ведь он даже сначала отказывался от этого. И тогда Лидия Михайловна идет на хитрость — отправляет ему посылку. Но городская девушка не знала, что в глухой деревеньке нет и не может быть таких продуктов, как макароны и гематоген. И все же учительница старается своему ученику. Ее выход прост и оригинален. Она начинает играть с ним на деньги, причем старается делать все возможное, чтобы выиграл именно он. Лидия Михайловна понимает, что такой поступок рано или поздно может пагубно сыграть на ней, но она не бросает таким образом мальчику. Разве ли это не доброта? Разве это и сострадание? Разве не это можно считать по истине ПОСТУПКОМ?
Слово «урок» в названии рассказа имеет два значения. Во-первых, это учебный час, посвященный отдельному предмету, во-вторых, это нечто поучительное, из чего можно сделать вывод для будущего. Определяющим для понимания замысла рассказа становится именно второе значение этого слова. Уроки доброты и сердечности, преподанные Лидией Михайловной, мальчик запомнил на всю свою жизнь. Литературовед Семенова называет поступок Лидии Михайловны «высшей педагогикой», «той, что пронзает сердце навсегда и светит чистым, простодушным светом естественного примера,... перед которым стыдно за все свои взрослые отступления от самого себя».
Нравственное значение рассказа Распутина — в воспевании вечных ценностей — доброты и человеколюбия
Позже, как вспоминает автор, он увиделся с учительницей (он и его учительница стали прототипами рассказа), так она даже не помнит этого случая. Тогда Распутин делает вывод, что по истине добрые люди, которые делают добро, не запоминают его, ибо они делали это от чистого сердца.
Қазтуған жырау жорық жыршылары және халық эпосын жасаушылардың бірі саналады. Артына қазақтардың әскери рухына, туған жерін, халық өмірі мен тұрмысын суреттейтін көптеген өлеңдерден тұратын шығармашылық мол мұра қалдырды. Олардың көпшілігі сақталмаған. Дегенмен, бізге жекелеген туындылары оның әдебиет тарихы төрінен орын алуға лайықты екенін айғақтайды. Оның поэзия жауынгерлердің көшпелі өмірін, көзқарасын суреттейді. Және олардың тұрмысын, айналадағы құлан таза табиғат туралы ойларын бейнелейді. Ақын жыраулардың қиялының жүйріктігі, өткірлігі, бай және әдемі көркемдік әдістері сол дәуірдегі қазақтардың поэтикалық өнерінің жоғары деңгейде болғанын, сонымен бірге, өзіндік ерекшеліктері бар екенін білдіреді. Ұлттық бояуы жағынан айқын суреттелген, жасампаз романтикамен көркемдеген, нақылдық ой арманы мен көркемдік тіркестерге бай.Зар Заман – Қазақ әдебиетіндегі кезең атауы. Аталған кезең Ресей империясының отарлау саясаты салдарынан Қазақ хандығындағы бұрынғы ел басқару жүйесінің жойылып, халықтың саяси, экономикалық және рухани езгіге ұшыраған тарихи уақытты сипаттайды. Алғаш Шортанбай Қанайұлы осы кезеңнің ауыртпалықтары туралы “Зар заман” атты зарлы толғау шығарып, ол ел ішінде кең таралды. Бұдан кейін басқа да ақындар осы тақырыпқа көптеген өлең-жырлар шығарды. Оларды қазақ әдебиетінзе "Зар Заман ақындары" деп атайды [1]
дұрыс деп ойлаймын