У вадзе жыве такі дух, каторага завуць вадзяны. Некаторыя яго называюць нежыць. Ён такі страшны, касматы, з барадой зялёнай. Яна ўся цінай аблеплена. Цела ў яго ўсё склізкае, усё ў слізі. Хвост ён імее, як у рыбы і чышуёй пакрыты. А рукі, як у гуся лапы, штоб лучшэй плаваць. Увесь ён такі сіні, наверна, ад холаду, і ў пупурыжках. Чула, што вадзяны інагда нечаянна пападаецца ў сеці, і тада яго вытасківаюць умесце з рыбай. Но ён разрывае сеці ў клоч’я, уходзіць сам і выпускае ўсю рыбу. Інагда вадзяны ўстраівае шуткі, каб людзей папугаць. Вот расказывалі людзі, як адзін рыбак на лодке рыбу лавіў. Ну і бача, па вадзе ўтопленік плыве. Ён яго, канешна, выташчыў к сабе ў лодку. А ўтопленік раз — і ажыў! I як заржэ, як конь, і ў ваду прыг! А патом з вады хвост бальшы паяўляецца — і плюх, брызгі ў разныя стораны! А када кароў к рэчке на вадапой прыводзяць, нада перад тым, як пусціць іх піць, здзелаць на вадзе крэст касой ілі нажом. Іначэ асядлае вадзяны адну карову і ўтопіць яе. Людзей ён тожа топіць. Каб не злая воля вадзянога, то б не было ўтопленікаў ваабшчэ. Утопленікаў ён сільна давіць і ціскае, паэтаму-та яны такія раздутыя і сінія. Задавіўшы чалавека, вадзяны вынімае із яго душу, каторая паступае ў яго полную собственнасць.
Все время, пока Гринев выздоравливал, Маша ухаживала за ним. Петр Андреич предложил девушке стать его женой, она согласилась.
Гринев написал отцу, что собирается жениться. Однако Андрей Петрович ответил, что не даст согласия на женитьбу и даже похлопочет, чтобы сына перевели «куда-нибудь подальше». Узнав об ответе родителей Гринева, Марья Ивановна очень расстроилась, но без их согласия не хотела выходить замуж (в частности потому, что девушка была бесприданницей). С тех пор она начала избегать Петра Андреича.
У вадзе жыве такі дух, каторага завуць вадзяны. Некаторыя яго называюць нежыць. Ён такі страшны, касматы, з барадой зялёнай. Яна ўся цінай аблеплена. Цела ў яго ўсё склізкае, усё ў слізі. Хвост ён імее, як у рыбы і чышуёй пакрыты. А рукі, як у гуся лапы, штоб лучшэй плаваць. Увесь ён такі сіні, наверна, ад холаду, і ў пупурыжках. Чула, што вадзяны інагда нечаянна пападаецца ў сеці, і тада яго вытасківаюць умесце з рыбай. Но ён разрывае сеці ў клоч’я, уходзіць сам і выпускае ўсю рыбу. Інагда вадзяны ўстраівае шуткі, каб людзей папугаць. Вот расказывалі людзі, як адзін рыбак на лодке рыбу лавіў. Ну і бача, па вадзе ўтопленік плыве. Ён яго, канешна, выташчыў к сабе ў лодку. А ўтопленік раз — і ажыў! I як заржэ, як конь, і ў ваду прыг! А патом з вады хвост бальшы паяўляецца — і плюх, брызгі ў разныя стораны! А када кароў к рэчке на вадапой прыводзяць, нада перад тым, як пусціць іх піць, здзелаць на вадзе крэст касой ілі нажом. Іначэ асядлае вадзяны адну карову і ўтопіць яе. Людзей ён тожа топіць. Каб не злая воля вадзянога, то б не было ўтопленікаў ваабшчэ. Утопленікаў ён сільна давіць і ціскае, паэтаму-та яны такія раздутыя і сінія. Задавіўшы чалавека, вадзяны вынімае із яго душу, каторая паступае ў яго полную собственнасць.
Все время, пока Гринев выздоравливал, Маша ухаживала за ним. Петр Андреич предложил девушке стать его женой, она согласилась.
Гринев написал отцу, что собирается жениться. Однако Андрей Петрович ответил, что не даст согласия на женитьбу и даже похлопочет, чтобы сына перевели «куда-нибудь подальше». Узнав об ответе родителей Гринева, Марья Ивановна очень расстроилась, но без их согласия не хотела выходить замуж (в частности потому, что девушка была бесприданницей). С тех пор она начала избегать Петра Андреича.