. напишіть твір на тему моє ставлення до лицаря Делоржа твір повинен скоадатися із трьох частин Іч вступ.Коротка розпрвідь про Делоржа ІІч ваше ставлення до Делоржа як до людини,а потім до його вчинку ІІІЧ висновок
Шахан-Гирей Хакурате - выдающийся деятель Кубани и Адыгеи.
Жизнь и деятельность Хакурате тесно связана с Краснодаром. Уроженец аула Хаштук, в 1905 году он окончил Екатеринодарскую военно-фельдшерскую школу и некоторое время работал в Кубанской войсковой сельскохозяйственной школе. С 1932 года - первый секретарь Адыгейского обкома ВКП (б) . По его инициативе в Краснодаре были созданы Адыгейское национальное издательство, периодическая печать, Адыгейский музей, учебный городок, куда входили педагогический техникум, кооперативная, сельскохозяйственная, опорная, театральная, партийная школы, открыт Адыгейский дом культуры. Много сделал Хакурате для строительства Адыгейского консервного комбината и трамвайной линии от парка им. Горького до Яблоновского моста. Он скончался в Москве в кремлевской больнице в октябре 1935 года. Тысячи кубанцев встречали поезд с телом. Через несколько лет история сделала резкий рывок в противоположную сторону, безжалостно сбросив Хакурате с геройского пьедестала. В 1938 году на областной партконференции его посмертно обвинили в проведении "вражеской работы". После этого район, улицы, колхозы и совхозы лишились имени героя, а в сквере на ул. Красной убрали почетное захоронение Хакурате. Есть сведения, что останки сожгли и развеяли по ветру. Позже, как случалось не раз, его реабилитировали. В сентябре 1987 года на углу улиц Красной и Ворошилова установили мемориальную доску. Имя Шахан-Гирея Хакурате сегодня носит одна из центральных улиц кубанской столицы.
http://www.yuga.ru/news/18612/
Есть люди, которые оставляют особый след на земле. Время идет, меняются поколения, но каждое следующее поколение помнит о них. К таким людям относится славный сын адыгейского народа Шахан-Гирей Умарович Хакурате. Родился Хакурате 28 апреля 1883 года в ауле Хаштук в семье крестьянина-середняка. В 1898 году он поступил в Шапсугское одноклассное училище в соседнем ауле Панахес, а в 1901 году — в Екатеринодарскую военно-фельдшерскую школу. Окончив ее, он стал первым фельдшером среди кубанских адыгов. Революционной деятельностью Шахан-Гирей стал заниматься с 20 лет. После гражданской войны и установления Советской власти на Кубани он активно включился в работу по восстановлению народного хозяйства. В 1922 году, когда образовалась Черкесская (Адыгейская) автономная область, он стал первым председателем облисполкома, а впоследствии первым секретарем Адыгейского обкома партии. Шахан-Гирей Умарович пользовался огромным авторитетом у народа Адыгеи. Во всех воспоминаниях, хранящихся в бывшем партархиве обкома КПСС, отмечаются его необыкновенная простота, скромность, внимание и любовь к людям. Хакурате обращал большое внимание на развитие сельского хозяйства, промышленности, культуры и укрепление органов власти Адыгеи. Очень часто ездил в колхозы, беседовал с людьми. Первый секретарь облисполкома придавал большое значение дружбе народов. Как пишет М. Г. Аутлев в своей книге «Шахан-Гирей Хакурате» , он всегда боролся за укрепление дружбы между адыгейцами и русскими, одинаково заботился о них, об их детях. Об этом же говорит в своих воспоминаниях и Петр Коссович: «Он был великим поборником дружбы народов. У него в сердце неугасимым огнем горела бескорыстная, светлая любовь к людям.. .А дверь его кабинета была всегда открыта для всех, кто приходил к нему с открытым сердцем» . Таким был великий сын адыгейского народа Шахан-Гирей Умарович Хакурате. За его заслуги, за добрые и славные дела его будет помнить еще не одно поколение.
Беларусь - невялікая краіна на карце свету, але ў гады апошняй вайны янастраціла кожнага чацвёртага свайго жыхара. Жорсткая праўда і трагедыя вайныі сёння болем адклікаецца ў нашых сэрцах. Аб усім гэтым творы народнага пісьменніка Беларусі Васіля Уладзіміравіча Быкава. Быкаў ведаў вайну не па апавядах. Ён у семнаццаць гадоў сышоў уваеннае вучылішча, а потым на фронт. Які ён убачыў і адчуў вайну, мыдаведаемся па яго творам. Нядаўна я прачытаў аповесць Васіля Уладзіміравіча "Жураўліны крык". Гэта аповесць аб суровых днях сорак першага. Яна была напісаная Быкавым ў 1959 годзе, калі пісьменнік жыў у нашым горадзе Гродна. З гэтага твора пачынаеццаБыкаў-пісьменнік. Пяцёра нашых салдат на чале са старшыной Карпенка павінны перакрыць чыгунны пераезд і трымаць яго суткі, каб прыкрыць адступ батальёна. Шасцёра супраць вельмі добра падрыхтаванай і ўзброенай фашысцкай арміі. У тых нясцерпна цяжкіх, трагічных умовах шмат залежыць ад сілы духу, ад мужнасці і трываласці салдата .. Галоўныя героі гэтага твора - сумленныя, справядлівыя, мужныя людзі, якія змагаюцца на фронце, гатовыя аддаць жыццё за сваю Радзіму, за агульную справу - дамагчыся перамогі. Іх ўвасабляюць Карпенка, Фішар, Глечык і Свіст. Людзі моцнага характару, здольныя на самаахвяраванне - Карпенкі і Свіст. На гэтых людзей заўсёды можна пакласціся: яны не падвядуць. Яны ўстойліва і мужна пераносяць ўсе нягоды вайны, яе нечалавечыя выпрабаванні і ў той жа час застаюцца звычайнымі людзьмі з натуральнымі, простымі марамі пра канец вайны, пра здароўе, пра жыццё. Віцька Свіст - "бялявы, расшпілены на ўсе гаплікі і гузікі, жулікаватага на выгляд хлопец", аптыміст і гаварун. Быкаў звярнуў увагу на тое, што не кожны чалавек здольны на геройства, але кожны павінен і можа адказваць за здзяйсняныя ўчынкі. "Дурны я чалавек ...вось. Шаленый, безгаловы ...Наогул абармоты. Толькі зараз зразумеў гэта", - так казаў пра сябе Свіст. Па таварышаў ён распавядае гісторыю свайго жыцця. Рос адзін у маці, вучыцца не хацеў, маці не слухаўся. Паступілі на завод, адчуў агіду да працы ("зімой і летам - адны ўтулкі"), пачаў піць. Трапіў пад уплыў нейкага Фралова і непрыкметна закруціўся ў афёру з хлебам. Далі пяць гадоў. "Было за што - гэта праўда. Далі пяць - пагадзіўся. Далі б дзесяць - не слова не сказаў бы. Усё б адбыў ...Толькі, ведаеш, не хачу каб увесь век папракалі. Што было, то мінула, трэба - яшчэ адсяжу, стрываю, толькі без біркі, без штэмпеля - чалавек я, ярена зялёная ..."Гэтай апошняй -" чалавек я "," без біркі, без штэмпеля "- нібы зноў адкрывае героя. Не, не такі ўжо легкадумны і просты Віцька Свіст, як здаецца спачатку. Ён ведае пачуццё адказнасці за свае ўчынкі. Развітаўшыся са сваім мінулым, ён не хоча, каб пра яго і далей думалі кепска, і ідзе на фронт добраахвотнікам. Не трывога за лёс Радзімы падказала рашэнне пайсці не фронт, а хутчэй сябелюбнасць. І толькі на фронце, пад уплывам перажытага і убачанага, Свіст пачынае разумець глыбіню народнага гора, тыя падзеі, што скалынулі краіну. Свіст самалюбны, але не эгаістычны, ён не ўстанаўлівае сябе вышэй іншых. Наадварот, ён лічыць сябе роўным з усімі. У адрозненне ад, здавалася, чысценькай Авсеева, які апынуўся нікчэмным баязліўцам, Свіст гіне мужна, па-салдацку - у паядынку з варожым танкам. Галоўных герояў аўтар паказаў як сапраўдных людзей. Салдаты гінуць проста і без шкадавання, сумленна і да канца выконваюць свой абавязак. Свіст дастаткова паслядоўны і тут, у апошніх хвілінах жыцця. Яны, гэтыя героі, адрозніваюцца характарамі, жыццём і іншым, але падобныя сваёй гатоўнасцю змагацца да канца і тым, што якім бы дарагім не была іх уласнае жыццё, Радзіма і чалавецтва нашмат важней.
Жизнь и деятельность Хакурате тесно связана с Краснодаром. Уроженец аула Хаштук, в 1905 году он окончил Екатеринодарскую военно-фельдшерскую школу и некоторое время работал в Кубанской войсковой сельскохозяйственной школе. С 1932 года - первый секретарь Адыгейского обкома ВКП (б) .
По его инициативе в Краснодаре были созданы Адыгейское национальное издательство, периодическая печать, Адыгейский музей, учебный городок, куда входили педагогический техникум, кооперативная, сельскохозяйственная, опорная, театральная, партийная школы, открыт Адыгейский дом культуры. Много сделал Хакурате для строительства Адыгейского консервного комбината и трамвайной линии от парка им. Горького до Яблоновского моста.
Он скончался в Москве в кремлевской больнице в октябре 1935 года. Тысячи кубанцев встречали поезд с телом.
Через несколько лет история сделала резкий рывок в противоположную сторону, безжалостно сбросив Хакурате с геройского пьедестала. В 1938 году на областной партконференции его посмертно обвинили в проведении "вражеской работы". После этого район, улицы, колхозы и совхозы лишились имени героя, а в сквере на ул. Красной убрали почетное захоронение Хакурате. Есть сведения, что останки сожгли и развеяли по ветру.
Позже, как случалось не раз, его реабилитировали. В сентябре 1987 года на углу улиц Красной и Ворошилова установили мемориальную доску. Имя Шахан-Гирея Хакурате сегодня носит одна из центральных улиц кубанской столицы.
http://www.yuga.ru/news/18612/
Есть люди, которые оставляют особый след на земле. Время идет, меняются поколения, но каждое следующее поколение помнит о них. К таким людям относится славный сын адыгейского народа Шахан-Гирей Умарович Хакурате.
Родился Хакурате 28 апреля 1883 года в ауле Хаштук в семье крестьянина-середняка. В 1898 году он поступил в Шапсугское одноклассное училище в соседнем ауле Панахес, а в 1901 году — в Екатеринодарскую военно-фельдшерскую школу. Окончив ее, он стал первым фельдшером среди кубанских адыгов.
Революционной деятельностью Шахан-Гирей стал заниматься с 20 лет. После гражданской войны и установления Советской власти на Кубани он активно включился в работу по восстановлению народного хозяйства.
В 1922 году, когда образовалась Черкесская (Адыгейская) автономная область, он стал первым председателем облисполкома, а впоследствии первым секретарем Адыгейского обкома партии.
Шахан-Гирей Умарович пользовался огромным авторитетом у народа Адыгеи. Во всех воспоминаниях, хранящихся в бывшем партархиве обкома КПСС, отмечаются его необыкновенная простота, скромность, внимание и любовь к людям.
Хакурате обращал большое внимание на развитие сельского хозяйства, промышленности, культуры и укрепление органов власти Адыгеи. Очень часто ездил в колхозы, беседовал с людьми.
Первый секретарь облисполкома придавал большое значение дружбе народов. Как пишет М. Г. Аутлев в своей книге «Шахан-Гирей Хакурате» , он всегда боролся за укрепление дружбы между адыгейцами и русскими, одинаково заботился о них, об их детях. Об этом же говорит в своих воспоминаниях и Петр Коссович: «Он был великим поборником дружбы народов. У него в сердце неугасимым огнем горела бескорыстная, светлая любовь к людям.. .А дверь его кабинета была всегда открыта для всех, кто приходил к нему с открытым сердцем» .
Таким был великий сын адыгейского народа Шахан-Гирей Умарович Хакурате. За его заслуги, за добрые и славные дела его будет помнить еще не одно поколение.
Аб усім гэтым творы народнага пісьменніка Беларусі Васіля Уладзіміравіча Быкава. Быкаў ведаў вайну не па апавядах. Ён у семнаццаць гадоў сышоў уваеннае вучылішча, а потым на фронт. Які ён убачыў і адчуў вайну, мыдаведаемся па яго творам.
Нядаўна я прачытаў аповесць Васіля Уладзіміравіча "Жураўліны крык". Гэта аповесць аб суровых днях сорак першага. Яна была напісаная Быкавым ў 1959 годзе, калі пісьменнік жыў у нашым горадзе Гродна. З гэтага твора пачынаеццаБыкаў-пісьменнік.
Пяцёра нашых салдат на чале са старшыной Карпенка павінны перакрыць чыгунны пераезд і трымаць яго суткі, каб прыкрыць адступ батальёна. Шасцёра супраць вельмі добра падрыхтаванай і ўзброенай фашысцкай арміі. У тых нясцерпна цяжкіх, трагічных умовах шмат залежыць ад сілы духу, ад мужнасці і трываласці салдата .. Галоўныя героі гэтага твора - сумленныя, справядлівыя, мужныя людзі, якія змагаюцца на фронце, гатовыя аддаць жыццё за сваю Радзіму, за агульную справу - дамагчыся перамогі. Іх ўвасабляюць Карпенка, Фішар, Глечык і Свіст. Людзі моцнага характару, здольныя на самаахвяраванне - Карпенкі і Свіст. На гэтых людзей заўсёды можна пакласціся: яны не падвядуць. Яны ўстойліва і мужна пераносяць ўсе нягоды вайны, яе нечалавечыя выпрабаванні і ў той жа час застаюцца звычайнымі людзьмі з натуральнымі, простымі марамі пра канец вайны, пра здароўе, пра жыццё.
Віцька Свіст - "бялявы, расшпілены на ўсе гаплікі і гузікі, жулікаватага на выгляд хлопец", аптыміст і гаварун. Быкаў звярнуў увагу на тое, што не кожны чалавек здольны на геройства, але кожны павінен і можа адказваць за здзяйсняныя ўчынкі. "Дурны я чалавек ...вось. Шаленый, безгаловы ...Наогул абармоты. Толькі зараз зразумеў гэта", - так казаў пра сябе Свіст. Па таварышаў ён распавядае гісторыю свайго жыцця. Рос адзін у маці, вучыцца не хацеў, маці не слухаўся. Паступілі на завод, адчуў агіду да працы ("зімой і летам - адны ўтулкі"), пачаў піць. Трапіў пад уплыў нейкага Фралова і непрыкметна закруціўся ў афёру з хлебам. Далі пяць гадоў. "Было за што - гэта праўда. Далі пяць - пагадзіўся. Далі б дзесяць - не слова не сказаў бы. Усё б адбыў ...Толькі, ведаеш, не хачу каб увесь век папракалі. Што было, то мінула, трэба - яшчэ адсяжу, стрываю, толькі без біркі, без штэмпеля - чалавек я, ярена зялёная ..."Гэтай апошняй -" чалавек я "," без біркі, без штэмпеля "- нібы зноў адкрывае героя. Не, не такі ўжо легкадумны і просты Віцька Свіст, як здаецца спачатку. Ён ведае пачуццё адказнасці за свае ўчынкі. Развітаўшыся са сваім мінулым, ён не хоча, каб пра яго і далей думалі кепска, і ідзе на фронт добраахвотнікам. Не трывога за лёс Радзімы падказала рашэнне пайсці не фронт, а хутчэй сябелюбнасць. І толькі на фронце, пад уплывам перажытага і убачанага, Свіст пачынае разумець глыбіню народнага гора, тыя падзеі, што скалынулі краіну. Свіст самалюбны, але не эгаістычны, ён не ўстанаўлівае сябе вышэй іншых. Наадварот, ён лічыць сябе роўным з усімі. У адрозненне ад, здавалася, чысценькай Авсеева, які апынуўся нікчэмным баязліўцам, Свіст гіне мужна, па-салдацку - у паядынку з варожым танкам.
Галоўных герояў аўтар паказаў як сапраўдных людзей. Салдаты гінуць проста і без шкадавання, сумленна і да канца выконваюць свой абавязак. Свіст дастаткова паслядоўны і тут, у апошніх хвілінах жыцця. Яны, гэтыя героі, адрозніваюцца характарамі, жыццём і іншым, але падобныя сваёй гатоўнасцю змагацца да канца і тым, што якім бы дарагім не была іх уласнае жыццё, Радзіма і чалавецтва нашмат важней.