Птах, з якім я лячу праз імглістую бездань часу, з няволі — у вызваленне, са скрухі — у радасць, з цемры — у светлы- ню, паварочвае да мяне галаву і кажа: датуль, пакуль хопіць часу, датуль, пакуль хопіць цябе самога, датуль, пакуль хопіць нас.. .
Я кармлю птаха сваім целам, паю сваёю крывёю і перастаю ўжо адрозніваць, дзе ён, а дзе я, а дзе час.. .
Усё загойваецца на мне маё цела, усё аджывае ўва мне мая кроў, усё патрабуе птах сабе новай ежы,
і ўсё доўжыцца праз стагоддзі наш не- рухомы палёт. *** Снег
Такое маўчанне ў снезе, такая далеч, такая бель - што замірае душа: не ўмее яна яшчэ быць такою. Шастае шорсткая асака. Сінеюць самотныя лозы. У вёсцы запальваюць агні. У снега позірк маіх надзей, у снега маіх летуценняў голас. Снег, ты з бясконцасці? ты з дасканаласці? ты са скону? Усё, што буяла, цвіло, красавала, Усё, што стала мінулым, Усё, што вярнуцца назад не можа, - Вярнулася ў белы снег. У наваколлі яшчэ адно наваколле, У адвячорку яшчэ адзін адвячорак, У долі яшчэ адна доля: снег. Свет спавядаецца перад снегам. Кранаю далонню снег. *** Эксперымент
З глыбінь, як лава з кратэра, вырвецца распад. Экс- перы- мен- та- та- ры не ідуць назад. Азонам вее ў зале, ды лілавее шкло. Святло, што вызвалялі, ім сэрцы апякло. Учора за гарамі, цяпер выразна, тут.. . Лаві, кардыяграма, узмахі амплітуд! Агні, дажджы і здані вандруюць за сцяной. Мы плацім за пазнанне нязнанаю цаной. А маладому сняцца усмешкі і руччы.. . Адчайна мітусяцца спакойныя ўрачы. Загінем — не загінем, бадай, не ў гэтым сэнс.. . Работу, што пакінем, наступны данясе. Такое наша шчасце. калі далёкі хтось праз многа-многа часу нягучна скажа: ёсць! ...Прыпаў да занавескі знясілены прамень, акамянела вестка.. .
Дакуль мне яшчэ трываць?
Птах, з якім я лячу праз імглістую
бездань часу, з няволі — у вызваленне,
са скрухі — у радасць, з цемры — у светлы-
ню, паварочвае да мяне галаву і кажа:
датуль, пакуль хопіць часу,
датуль, пакуль хопіць цябе самога,
датуль, пакуль хопіць нас.. .
Я кармлю птаха сваім целам,
паю сваёю крывёю
і перастаю ўжо адрозніваць, дзе ён,
а дзе я, а дзе час.. .
Усё загойваецца на мне маё цела,
усё аджывае ўва мне мая кроў,
усё патрабуе птах сабе новай ежы,
і ўсё доўжыцца праз стагоддзі наш не-
рухомы палёт.
***
Снег
Такое маўчанне ў снезе,
такая далеч,
такая бель -
што замірае душа: не ўмее яна яшчэ быць такою.
Шастае шорсткая асака.
Сінеюць самотныя лозы.
У вёсцы запальваюць агні.
У снега позірк маіх надзей,
у снега маіх летуценняў голас.
Снег, ты з бясконцасці? ты з дасканаласці? ты са скону?
Усё, што буяла, цвіло, красавала,
Усё, што стала мінулым,
Усё, што вярнуцца назад не можа, -
Вярнулася ў белы снег.
У наваколлі яшчэ адно наваколле,
У адвячорку яшчэ адзін адвячорак,
У долі яшчэ адна доля: снег.
Свет спавядаецца перад снегам.
Кранаю далонню снег.
***
Эксперымент
З глыбінь,
як лава з кратэра,
вырвецца распад.
Экс-
перы-
мен-
та-
та-
ры
не ідуць назад.
Азонам вее ў зале,
ды лілавее шкло.
Святло,
што вызвалялі,
ім сэрцы апякло.
Учора за гарамі,
цяпер выразна,
тут.. .
Лаві, кардыяграма,
узмахі амплітуд!
Агні,
дажджы
і здані
вандруюць за сцяной.
Мы плацім за пазнанне
нязнанаю цаной.
А маладому
сняцца
усмешкі і руччы.. .
Адчайна мітусяцца
спакойныя ўрачы.
Загінем — не загінем,
бадай, не ў гэтым сэнс.. .
Работу,
што пакінем,
наступны данясе.
Такое наша шчасце.
калі далёкі
хтось
праз многа-многа часу
нягучна скажа: ёсць!
...Прыпаў
да занавескі
знясілены
прамень,
акамянела
вестка.. .