Жастайынан сөзге жүйрік, тілге үйір Мұраттың оқуға ақындыққа деген құштарлығы ерте жаста оянған. Мұрат ер жете келе айтыс өнеріне қарай ойысады. Өз өңірінің даңқты ақындарының бірі болады. Жас ақынның қызбалығынан Мұрат ойын –сауық кештеріне жиі бас сұғып, көптеген айтыс аламанына түсіп, жеңіп отырған. Оның барлығы жас ақынның атақ-абыройына салмақ қосып, оған қосымша бедел әкеледі. Ақын мұнымен шектелмей ой-өрісі мен білімін артыру мақсатында ел мен жер тарихы жайлы, рулардың шежіресі жөнінде көрген-естігендерін миына құйып, есте сақтап отырған. Тап осы кезден бастап Мұрат Мөңкеұлы жұрт өнегесіне таңба болып басылған келеңсіз жайттарды ел ішіне қанықтыра бастайды.
Мұрат Мөңкеұлы отаршылдық заманында қазақ жұртының қаналып, әбден қажыған сәтінде елдің жарасын жамап, қарапайым халықты өлең-жырларымен рухтандырып отырған. Ел тәуелсіздігін аңсап, халықтың бүгіні мен кешегі күндерін салыстыра жырлаған. Халықты бірлікке шақырып, ел үшін күресуді талап еткен. Қазақ батырларын қолға қару алып, жаудың бетін қайтаруға әрдайым өткір ұрандар тастаған. Түрлі саяси науқандардың тұсында зар заман ағымына әр қилы толғаулар айтады. Мұрат ақының «Үш қиян» шығармасында халықтың қара шаңырағы шайқалып, босағасы тари түскендігі қара өлеңде айқара көрсетіліп баяндалған. Адам пиғылының төмендеп, заманның азғандығын ашына сөз етеді. Өлеңдерінде жүректе қалған мұңның тап қазір болып жатқан сықылды етіп, жұртты тебірентпей қоймаған. Көшпенді мемлекеттің жазда жайлаудан, қыста қыстаудан айырылып, тығырыққа тірелгендігін, тұрмыс жағдайының күрт нашарлап, өмірге көлденең соққан жел ата-бабадан келе жатқан асыл мұраның бытшыты шыққанын жазған.
В одном городе жил-был мальчик Витя. Этот мальчик был очень ленивым. На все он отвечал: « Не хочу! Не могу или потом!» Учиться, естественно, он тоже не любил. И вот, однажды, задала учительница домой задание: выучить таблицу умножения. Сел Витя учить. А так лень! Думает, сделаю потом. Сел второй раз, думает, вечером. Сел вечером и заснул. И, вдруг…. Оказался Витя в волшебном лесу. Пошел он по тропинке. Идет и видит, стоит яблоня, а возле нее цифры собирают яблоки в корзинки. Заметили цифры Витю и просят: «Витя нам, посчитай, сколько яблок мы собрали? У нас шесть корзинок, в каждой по девять яблок.» Почесал Витя затылок, и стал яблоки из корзинок выкладывать, чтобы их в рядок разложить и посчитать.Удивились цифры и громко засмеялись. Стали дразнить Витю, за то что он не знает таблицу умножения. Стало ему стыдно. Сел он возле дерева и заплакал. А цифры взялись за руки, стали хоровод водить и песню петь: «Что такое умножение? Это умное сложение. Ведь умней — умножить раз, Чем слагать все целый час!» Потом подошла к Вите цифра пять и сказала: «Не плачь, мы тебе Мы будем в примеры вставать, а ты запоминай!» Обрадовался Витя, согласился. Так с цифр он быстро выучил таблицу умножения. С этого дня стал Витя меньше лениться, а больше учиться. И старался получать одни пятерки.
Жастайынан сөзге жүйрік, тілге үйір Мұраттың оқуға ақындыққа деген құштарлығы ерте жаста оянған. Мұрат ер жете келе айтыс өнеріне қарай ойысады. Өз өңірінің даңқты ақындарының бірі болады. Жас ақынның қызбалығынан Мұрат ойын –сауық кештеріне жиі бас сұғып, көптеген айтыс аламанына түсіп, жеңіп отырған. Оның барлығы жас ақынның атақ-абыройына салмақ қосып, оған қосымша бедел әкеледі. Ақын мұнымен шектелмей ой-өрісі мен білімін артыру мақсатында ел мен жер тарихы жайлы, рулардың шежіресі жөнінде көрген-естігендерін миына құйып, есте сақтап отырған. Тап осы кезден бастап Мұрат Мөңкеұлы жұрт өнегесіне таңба болып басылған келеңсіз жайттарды ел ішіне қанықтыра бастайды.
Мұрат Мөңкеұлы отаршылдық заманында қазақ жұртының қаналып, әбден қажыған сәтінде елдің жарасын жамап, қарапайым халықты өлең-жырларымен рухтандырып отырған. Ел тәуелсіздігін аңсап, халықтың бүгіні мен кешегі күндерін салыстыра жырлаған. Халықты бірлікке шақырып, ел үшін күресуді талап еткен. Қазақ батырларын қолға қару алып, жаудың бетін қайтаруға әрдайым өткір ұрандар тастаған. Түрлі саяси науқандардың тұсында зар заман ағымына әр қилы толғаулар айтады. Мұрат ақының «Үш қиян» шығармасында халықтың қара шаңырағы шайқалып, босағасы тари түскендігі қара өлеңде айқара көрсетіліп баяндалған. Адам пиғылының төмендеп, заманның азғандығын ашына сөз етеді. Өлеңдерінде жүректе қалған мұңның тап қазір болып жатқан сықылды етіп, жұртты тебірентпей қоймаған. Көшпенді мемлекеттің жазда жайлаудан, қыста қыстаудан айырылып, тығырыққа тірелгендігін, тұрмыс жағдайының күрт нашарлап, өмірге көлденең соққан жел ата-бабадан келе жатқан асыл мұраның бытшыты шыққанын жазған.
На все он отвечал: « Не хочу! Не могу или потом!» Учиться, естественно, он тоже не любил.
И вот, однажды, задала учительница домой задание: выучить таблицу умножения. Сел Витя учить. А так лень! Думает, сделаю потом. Сел второй раз, думает, вечером. Сел вечером и заснул.
И, вдруг…. Оказался Витя в волшебном лесу. Пошел он по тропинке. Идет и видит, стоит яблоня, а возле нее цифры собирают яблоки в корзинки. Заметили цифры Витю и просят: «Витя нам, посчитай, сколько яблок мы собрали? У нас шесть корзинок, в каждой по девять яблок.» Почесал Витя затылок, и стал яблоки из корзинок выкладывать, чтобы их в рядок разложить и посчитать.Удивились цифры и громко засмеялись. Стали дразнить Витю, за то что он не знает таблицу умножения.
Стало ему стыдно. Сел он возле дерева и заплакал. А цифры взялись за руки, стали хоровод водить и песню петь:
«Что такое умножение?
Это умное сложение.
Ведь умней — умножить раз,
Чем слагать все целый час!»
Потом подошла к Вите цифра пять и сказала: «Не плачь, мы тебе Мы будем в примеры вставать, а ты запоминай!» Обрадовался Витя, согласился. Так с цифр он быстро выучил таблицу умножения.
С этого дня стал Витя меньше лениться, а больше учиться. И старался получать одни пятерки.