Васютка заблудился. Он замер, не сразу пришел в себя, вспомнил страшные рассказы о том, как блуждают люди в лесу и погибают иногда. Он вскрикнул и бросился бежать. Сколько раз он спотыкался, падал, вставал и снова бежал! Наконец он заскочил в бурелом и начал с треском продираться сквозь сухие колючие ветви. Потом упал лицом вниз в сырой мох и замер. Отчаяние охватило его, и сразу не стало сил.
«Тайга, наша кормилица, хлипких не любит! » - вспомнились ему слова отца и дедушки. И он стал припоминать все, чему его учили, что знал из рассказов рыбаков и охотников. Перво-наперво надо развести огонь. Хорошо, что он спички захватил из дома.
Васютка обломал нижние сухие ветки у дерева, ощупью сорвал пучок сухого мха, искрошил мелко сучки, сложил все в кучу и поджег.
Достал из мешка глухаря, ощипал его, потом сгреб костер в одну сторону, на горячем месте выкопал ямку и положил туда птицу. Плотно закрыл ее мхом, присыпал горячей землей, золой, углями, сверху положил пылающие головни и подбросил дров. Через час раскопал глухаря. От птицы шел пар и аппетитный запах. Охотничье блюдо было готово.
Он сложил остатки еды в мешок, повесил его на сук, чтобы мыши или кто-нибудь еще не добрался, и принялся готовить место для ночлега: перенес в сторону костер, убрал все угольки, набросал ветвей с хвоей, мху и лег, накрывшись телогрейкой.
у паэме я.купалы «курган» паказаны вобраз гусляра. гэта стары чалавек, падуладны князю. пра талент гусляра ведалі па ўсім свеце. гусляр быў любімым і прызнаным у народзе. ён быў чалавекам з вельмі чуйнай душою, здольны глыбей адчуваць, бачыць, жыццё і з захапленнем расказваць пра гэта ў сваёй музыцы. у песнях гусляра апявалася цяжкае сялянскае жыццё і ў той жа час адчувалася спадзяванне на шчасце і лепшую долю. сіла ўздзеяння мастацтва гусляра была настолькі вялікая, што ёй захапляліся не толькі людзі, але нават і ўсё жывое, прырода.
гусляр — прыгонны чалавек, уласнасць князя, аднак ён мае сваю годнасць, погляды на жыццё, мужнасць. апрануты гусляр, як звычайны селянін, носіць світку, здаецца, нічым не выдзяляецца сярод іншых, але ў яго «задумных вачах незвычайны агонь». гэты агонь у вачах не прыніжанага, забітага чалавека, а мудрага старца, які за сваё жыццё пабачыў і зведаў многа. ён мае свой погляд на свет і людзей, на грамадскія праблемы, выражае ідэалы «цемры сярмяжнай». у сваіх песнях гусляр нёс людзям праўду пра іх жыццё, таму «песня-дума за сэрца хапала». слухаючы гусляра, сялянам здавалася, што кожны ў рэшце рэшт знойдзе сваё шчасце і «папараць-кветку».
на вяселлі княжацкай дачкі гусляр вырашыў сказаць праўду пра князя і яго багацце. гусляр ведаў на што ідзе. ён адмовіўся ад «поўных гуслі дукатаў».
скурганіў бы душу чырванцом тваім я,
гуслям, княжа, не пішуць законаў:
небу справу здае сэрца, думка мая,
сонцу, зорам, арлам толькі роўна.
задума князя купіць гусляра за грошы, зрабіць яго сваім песняром і зламаць духоўна не спраўдзілася. гусляр не здрадзіў сабе і свайму народу. ён застаўся сапраўдным мастаком, вольным і незалежным духоўна. гусляр загінуў, але перамог князя ў гэтым паядынку. памяць пра яго жыве ў народзе. людзі не забываюць свайго мастака, яго песні. курган — гэта не магіла старца-гусляра, а помнік чыстаму сумленню, годнасці і таленту.
он мне нравится тем что он справедливый миролюбивый и независимый от других
Он замер, не сразу пришел в себя, вспомнил страшные рассказы о том, как блуждают люди в лесу и погибают иногда. Он вскрикнул и бросился бежать. Сколько раз он спотыкался, падал, вставал и снова бежал! Наконец он заскочил в бурелом и начал с треском продираться сквозь сухие колючие ветви. Потом упал лицом вниз в сырой мох и замер. Отчаяние охватило его, и сразу не стало сил.
«Тайга, наша кормилица, хлипких не любит! » - вспомнились ему слова отца и дедушки. И он стал припоминать все, чему его учили, что знал из рассказов рыбаков и охотников. Перво-наперво надо развести огонь. Хорошо, что он спички захватил из дома.
Васютка обломал нижние сухие ветки у дерева, ощупью сорвал пучок сухого мха, искрошил мелко сучки, сложил все в кучу и поджег.
Достал из мешка глухаря, ощипал его, потом сгреб костер в одну сторону, на горячем месте выкопал ямку и положил туда птицу. Плотно закрыл ее мхом, присыпал горячей землей, золой, углями, сверху положил пылающие головни и подбросил дров. Через час раскопал глухаря. От птицы шел пар и аппетитный запах. Охотничье блюдо было готово.
Он сложил остатки еды в мешок, повесил его на сук, чтобы мыши или кто-нибудь еще не добрался, и принялся готовить место для ночлега: перенес в сторону костер, убрал все угольки, набросал ветвей с хвоей, мху и лег, накрывшись телогрейкой.
Источник: .Астафьев «Васюткино озеро»
ответ:
у паэме я.купалы «курган» паказаны вобраз гусляра. гэта стары чалавек, падуладны князю. пра талент гусляра ведалі па ўсім свеце. гусляр быў любімым і прызнаным у народзе. ён быў чалавекам з вельмі чуйнай душою, здольны глыбей адчуваць, бачыць, жыццё і з захапленнем расказваць пра гэта ў сваёй музыцы. у песнях гусляра апявалася цяжкае сялянскае жыццё і ў той жа час адчувалася спадзяванне на шчасце і лепшую долю. сіла ўздзеяння мастацтва гусляра была настолькі вялікая, што ёй захапляліся не толькі людзі, але нават і ўсё жывое, прырода.
гусляр — прыгонны чалавек, уласнасць князя, аднак ён мае сваю годнасць, погляды на жыццё, мужнасць. апрануты гусляр, як звычайны селянін, носіць світку, здаецца, нічым не выдзяляецца сярод іншых, але ў яго «задумных вачах незвычайны агонь». гэты агонь у вачах не прыніжанага, забітага чалавека, а мудрага старца, які за сваё жыццё пабачыў і зведаў многа. ён мае свой погляд на свет і людзей, на грамадскія праблемы, выражае ідэалы «цемры сярмяжнай». у сваіх песнях гусляр нёс людзям праўду пра іх жыццё, таму «песня-дума за сэрца хапала». слухаючы гусляра, сялянам здавалася, што кожны ў рэшце рэшт знойдзе сваё шчасце і «папараць-кветку».
на вяселлі княжацкай дачкі гусляр вырашыў сказаць праўду пра князя і яго багацце. гусляр ведаў на што ідзе. ён адмовіўся ад «поўных гуслі дукатаў».
скурганіў бы душу чырванцом тваім я,
гуслям, княжа, не пішуць законаў:
небу справу здае сэрца, думка мая,
сонцу, зорам, арлам толькі роўна.
задума князя купіць гусляра за грошы, зрабіць яго сваім песняром і зламаць духоўна не спраўдзілася. гусляр не здрадзіў сабе і свайму народу. ён застаўся сапраўдным мастаком, вольным і незалежным духоўна. гусляр загінуў, але перамог князя ў гэтым паядынку. памяць пра яго жыве ў народзе. людзі не забываюць свайго мастака, яго песні. курган — гэта не магіла старца-гусляра, а помнік чыстаму сумленню, годнасці і таленту.
он мне нравится тем что он справедливый миролюбивый и независимый от других