Здаецца, маці дзесь недалёка тут... Дня не хапае ёй, ажно да ночы мітусіцца, вечна ў клопатах... І цягне – да яе заскОчыць мне...І пасядзець, з ёй побач, без якой там справы... І выслухаць усё, што яна хоча... Смакуючы матулі маёй стравы...Пачуць далёкія ўспаміны, з яе дзяцінства і юнацтва... Няспешна каб плылі хвіліны... Ды толькі, позна сустракацца...Няма матулі… А – ніяк не верыцца, што больш не зазірну у вочы матчыны... Мінулы Час ужо не вернецца... Але, у памяці маёй – жыве, нястрачаны...Скрозь Час, я пупавінаю з табою звязаны... Я твой сыночак, твой малЕнькі Алічка... Табе – жыццём сваім я абавязаны... Матулечка мая, Багіня-мамачка...
Адзіная зорка у небе гарыць, З кім можна з адкрытай душой гаварыць .Цябе я з маленства начамі шукаў, Табе спавядаўся, калі сустракаў. Ты ведала думы мае і сакрэты, Я быў да світання табою сагрэты. Табе я даверыў таемныя мары, А ты нечакана знікала за хмары, Ты зноў узыходзіла на небасхіле, Хоць часта ў касмічным гублялася пыле .Адна ты заўсёды свяціла ў жыцці. Цяпер на змярканні другому свяці. Як толькі прыстану ў нялёгкай хадзе Спытаю: — А як ты завешся? — Надзея.
маці дзесь недалёка тут...
Дня не хапае ёй,
ажно да ночы
мітусіцца,
вечна ў клопатах...
І цягне – да яе заскОчыць мне...І пасядзець,
з ёй побач,
без якой там справы...
І выслухаць усё, што яна хоча...
Смакуючы матулі маёй стравы...Пачуць далёкія ўспаміны,
з яе дзяцінства і юнацтва...
Няспешна каб плылі хвіліны...
Ды толькі,
позна сустракацца...Няма матулі…
А – ніяк не верыцца,
што больш не зазірну у вочы матчыны...
Мінулы Час ужо не вернецца...
Але, у памяці маёй –
жыве, нястрачаны...Скрозь Час,
я пупавінаю з табою звязаны...
Я твой сыночак,
твой малЕнькі Алічка...
Табе – жыццём сваім я абавязаны...
Матулечка мая, Багіня-мамачка...
З кім можна з адкрытай душой гаварыць
.Цябе я з маленства начамі шукаў,
Табе спавядаўся, калі сустракаў.
Ты ведала думы мае і сакрэты,
Я быў да світання табою сагрэты.
Табе я даверыў таемныя мары,
А ты нечакана знікала за хмары,
Ты зноў узыходзіла на небасхіле,
Хоць часта ў касмічным гублялася пыле
.Адна ты заўсёды свяціла ў жыцці.
Цяпер на змярканні другому свяці.
Як толькі прыстану ў нялёгкай хадзе
Спытаю:
— А як ты завешся?
— Надзея.