У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Евгений Онегин, главный герой одноименного романа в стихах А. С. Пушкина, родился в Петербурге ("на брегах Невы"). Блистательная Северная Пальмира, столица тогдашней Российской Империи - то место, где юный Евгений вырос, а после блистал в высшем свете.
Одетый по последней моде, в совершенстве говорящий по-французски (как, собственно, практически все знатные и богатые дворяне того времени), Онегин разъезжает по балам и приемам. Онегин - "молодой повеса", дамский угодник, модник и светский лев, проводит день за днем в развлечениях.
"Бывало он еще в постеле — Ему записочки несут. /Что? приглашенья? В самом деле / Три дома на вечер зовут." Он посещает театры, но не столько посмотреть пьесу, сколько показать себя и посмотреть на других "Двойной лорнет, скосясь, наводит /На ложи незнакомых дам..."
Щеголь и модник, Евгений "по три часа по крайней мере пред зеркалами проводил". Вечерами он бывал на балах, танцевал, писал стихи в альбомы красавицам. Так проходил день за днем: До утра жизнь его готова /Однообразна и пестра, /И завтра то же, что вчера.
При всем своем блеске и роскоши, светская жизнь Петербурга была скучна и однообразна, и Онегин ею пресытился.
Описывая светскую жизнь своего героя в столице, Пушкин знал, о чем писал: Точно такую же жизнь временами вел и он сам.
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Объяснение:
Евгений Онегин, главный герой одноименного романа в стихах А. С. Пушкина, родился в Петербурге ("на брегах Невы"). Блистательная Северная Пальмира, столица тогдашней Российской Империи - то место, где юный Евгений вырос, а после блистал в высшем свете.
Одетый по последней моде, в совершенстве говорящий по-французски (как, собственно, практически все знатные и богатые дворяне того времени), Онегин разъезжает по балам и приемам. Онегин - "молодой повеса", дамский угодник, модник и светский лев, проводит день за днем в развлечениях.
"Бывало он еще в постеле — Ему записочки несут. /Что? приглашенья? В самом деле / Три дома на вечер зовут." Он посещает театры, но не столько посмотреть пьесу, сколько показать себя и посмотреть на других "Двойной лорнет, скосясь, наводит /На ложи незнакомых дам..."
Щеголь и модник, Евгений "по три часа по крайней мере пред зеркалами проводил". Вечерами он бывал на балах, танцевал, писал стихи в альбомы красавицам. Так проходил день за днем: До утра жизнь его готова /Однообразна и пестра, /И завтра то же, что вчера.
При всем своем блеске и роскоши, светская жизнь Петербурга была скучна и однообразна, и Онегин ею пресытился.
Описывая светскую жизнь своего героя в столице, Пушкин знал, о чем писал: Точно такую же жизнь временами вел и он сам.