Расскажите о чем данная песть. Токо не 2-мя словами : На заре то было братцы на утренней,
На восходе краснова солнышка,
На закате светлова месяца,
Не сокол летал по поднебесью.
Ясаул гулял по насадику;
Он гулял, гулял, погуливал,
Добрых молодцов побуживал;
Вы вставайте добры молодцы,
Пробужайтесь козаки Донски!
Не здорово на Дону у нас,
Помутился славной тихой Дон,
Со вершины до Черна моря,
До Черна моря Азовскова.
Помешался весь казачей круг;
Атамана больше нет у нас,
Нет Степана Тимофеевича,
По прозванию Стеньки Разина;
Поймали добра молодца,
Завязали руки белые,
Повезли во каменну Москву,
И на славной Красной площади
Отрубили буйну голову.
Личность и общество в рассказе Л.Н. Толстого "После бала" Рассказ Л. Н. Толстого “После бала” — позднее его произведение, написанное в 1903 году, в эпоху назревающего в стране кризиса, перед русско-японской войной, которую Россия позорно проиграла, и первой революцией. Поражение показало несостоятельность государственного режима, ведь армия в первую очередь отражает ситуацию в стране. Хотя мы видим, что действие рассказа разворачивается в 40-е годы XIX века, в николаевскую эпоху, Толстой не зря возвращается к так как для него очевидны параллели между положением и в обществе, и в армии в эти столь разные на первый взгляд эпохи. Но “армейская” проблема не основная в рассказе, главный акцент сделан на вопросах нравственных. Я думаю, что главная проблема в том, что формирует человека — общественные условия или случай. Герой рассказа — дворянин николаевской эпохи, обыкновенный человек, хороший, но простой, мало рассуждающий: “.не было у нас в то время в нашем университете никаких кружков, никаких теорий, а были мы просто молоды и жили, как свойственно молодости: учились и веселились”.
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Объяснение: