С какими другими русскими сказками перекликается произведение „Поди туда — не знаю куда”?

Бацька мой быў ляснічы. І дзед быў ляснічы і прадзед. І ўсе мае дзядзькі з бацькавага боку былі ляснічыя, лесаводы або яшчэ нейкім чынам былі звязаны з лесам і з навукай аб лесе. Стварылася вялікая лясная дынастыя, і нават мой малы пляменнік толькі і трызніць, што аб дзедавай прафесіі.З гэтай дынастыі адзін я, на гаротнае засмучэнне бацькі і дзеда, выявіўся вырадкам. Стаў мастаком-анімалістам. Тым, хто малюе звяроў.Тата прымірыўся з гэтай здрадай толькі пасля таго, як, па доўгім роздуме, пераканаў сябе, што звяры – гэта таксама лес, што я аддаю перавагу замалёўкам у лесе, а не ў звярынцы. Ну, і яшчэ пасля таго – гэта, урэшце, справы не датычыцца, – калі работы мае да нябёс расхваліў славуты анімаліст Васіль Аляксеевіч Ватагін.Але справа не ўва мне і не ў маёй працы. Яна сама гаворыць за сябе на выстаўках і ў музеях. Гаворыць менавіта столькі – ні болей ні меней, – сколькі мне ўдалося ў яе ўкласці. І настолькі, наколькі дазволілі мае здольнасці.Справа ў тым, што з-за спецыфікі гэтай справы дом мой вечна быў поўны рознымі жывёлінамі. Пад ложкам мелі кватэру вожыкі, чарапахі, марскія свінкі. На ўсіх падаконнях акварыумы з рыбкамі розных парод (за імі, досыць бе спрабаваў паляваць мой сіямскі кот Васіліск). У доме – а ён у мяне на ўскраіне – заўсёды было некалькі сабак рознай пароды. У розныя часы жылі ў мяне ваўчаняты, малыя лісы, фенек, шчанюк чыты або гепарда. Дый ці мала яшчэ чаго! Не было толькі таго няшчасця, якое здарылася з нямецкім пісьменнікам Бёлем: у маёй ваннай ніколі не жыў бегемоцік. А так усякай жыўнасці хапала. І так, наколькі я памятаю, было з першай хвіліны, у якую я пачаў усведамляць сябе.Успамінаю стары-стары, з дубовых брусоў складзены дом лясніцтва наводдаль ад нашага, і як восенню ён бываў укрыты звонкім і спявучым чырвоным лісцем, і як пазней, у зазімкі, пяшчотна серабрыўся яго шчапяны дах. І гэтае срэбра дымела і выпаралася на сонцы, і рэдкія кроплі падалі на ўспацелыя халодным потам гарбузы ў падстрэшку.З нашага мезаніна былі відаць двухпавярховыя, з галерэямі, пуні, жораў студні, велічэзная сонна-кашлатая адрына. І яшчэ ўзятая ў зруб крынічка пасярэдзіне паплаўца. І – з правых вокнаў – стары мяшаны гай за домам лясніцтва, а вышэй, на градзе, медзянастволы мачтавы Зафееўскі бор, што цягнуўся на многія дзесяткі кіламетраў і вечна шумеў, памахваў небу.А за вокнамі быў паплямаваны купамі дрэў поплаў, які спускаўся да старыка, а за старыком зноў ішлі паплавы і старыкі. Старыкі і паплавы, на якіх сям-там высіліся векавыя , сінія ад далечыні дубы. Недзе там, за апошнімі дубамі, дужа далёка, быў Дняпро і на другім беразе, калі праплысці чаўном кіламетры два, гарадок, у які ездзілі купляць неабходнае і, часамі, у госці.Там мінула маё дзяцінства, і я ніколі не езджу туды. Бо ведаю, якой тугой сустрэне мяне гэты куток, у якім я ўжо нічога не пазнаю, калі нават і злітаваўся з яго агонь вайны. Але нават калі і злітаваўся – там набудавалі, перарабілі, высеклі і насадзілі, а я хачу, каб ён заставаўся такі, які ён стаіць у маіх вачах: самы найлепшы для мяне куток Беларусі, якая для мяне зноў-такі найпрыгажэйшая ў свеце зямля.Я паеду туды, хіба што адчуўшы набліжэнне канца, калі чалавек адчувае неадольную цягу аб’ездзіць усе мясціны, дзе калісьці жыў, тое, што прымушае шпака перад адлётам, з якога можна не вярнуцца, наведаць родную шпакоўню; тое, што прымушае мядзведзя абысці ў апошні раз свае ўладанні; тое, што яднае нас з усімі птушкамі і звярамі ў адзіным коле існага. І тады я зноў убачу бацьку на кані і палясоўшчыкаў, што рагочуць з ягоных грубаватых жартаў. І старога Марку, які вучыў мяне вабіць цяцерак, проста так, каб убачыць іх, і вучыў нацягваць на след і стойку сабаку, і браў з сабою на старыкі лавіць велічэзных бронзавых ліноў. І матку ўбачу, як спрытна яна кіруе таратайкай, запрагае каня, доіць карову або зімовай ноччу – было раз такое – страляе з ганка па ваўчынай гайні, якая хацела сцягнуць сабаку або ўдзерціся ў Маркаву аўчарню.

В 1913 году, благодаря московскому издательству «Граф», свет увидел сборник «Громокипящий кубок». Он принес молодому Северянину всероссийскую славу. Именно после его выхода поэт начал публично выступать со своими стихотворениями и отправился в сопровождении Сологуба в турне по стране. «Весенний день» — произведение, созданное в апреле 1911 года и вошедшее в первый раздел книги «Сирень моей весны». В нем отразились некоторые ключевые особенности «Громокипящего кубка» — поклонение любви и очарованность весенним возрождением человеческой души и природы.

Стихотворение «Весенний день» посвящено Константину Михайловичу Фофанову, поэту и публицисту, представителю первых в России футуристов и импрессионистов в литературе. Кроме того, он считается предшественником русских символистов. Северянин называл себя учеником Фофанова и именовал его своим королем. В лирике поэтов действительно просматривается нечто общее. Например, в 1887 году, после выхода сборника «Стихотворения», Константина Михайловича многие критики обвиняли в нарушении грамматических норм, большом количестве небрежностей, отказе от строгого отбора произведений. Похожие претензии предъявлялись Северянину после выпуска второй книги «Златолира». С Фофановым поэт дружил с 1907 по 1911 год. Виделись приятели очень часто. Перед смертью Константина Михайловича Северянин дежурил у его постели. После кончины Фофанова он принял активное участие в организации достойных похорон.

«Весенний день» — выражение порыва души, истосковавшейся по жизни гармоничной и простой. Стихотворение переполнено восклицательными предложениями, передающими высшую степень восторга, юношеского, беспредельного. Лирический герой творчества Северянина — городской человек, о природе мало что знающий и излишне романтизирующий, эстетизирующий ее. Поэтому в пейзажах поэта часто встречаются образы с налетом по-мещански пошлого артистократизма: форелевая река, дача, названная шалэ или коттедж, женщина, уподобленная Богоматери великого Корреджи. Порыв души, выраженный в «Весеннем дне», к сожалению, так и останется лишь порывом. Скорей всего, лирическому герою не хватит сил, мужества вырваться из урбанистической реальности на свободу. Придется только в мечтах преображать не слишком экзотический русский пейзаж, придумывая для него невероятные метафоры и эпитеты.