Схема анализа эпизода прозаического произведения
1.местоположение эпизода в произведении (том, часть, глава).
2.анализ сюжетной стороны эпизода (ряд событий в эпизоде, их
значение, особенности поведения персонажей).
3.значение эпизода в композиции произведения.
4.характеристика основных героев (образов) эпизода, речь,
поступки, «внутренние монологи».
5.особенности изображения в эпизоде :
- пейзажа (если есть);
- интерьера (если есть);
- душевного состояния героев;
- хронотопа.
6.анализ лексики эпизода, роль тропов в тексте.
7.роль стилистических фигур в эпизоде. наличие основных
художественных приемов в тексте (антитеза, гротеск, ирония,
реминисценция, автокомментарий и
8.значение использования художественной детали в эпизоде
произведения.
9.средства выражения авторской позиции в эпизоде.
10.основные идеи эпизода. значение эпизода в контексте части
произведения (главы, тома) или всего произведения.
Мен адамдық диқаншысымын.
Адамдық немесе адамгершілік адам бойындағы асыл қасиет, бұл дегеніміз рухани тәрбиенің бастауы, әдептілік ұғымымен қатар жүретін а ң ең жоғарғы мақсатына бағытталған гуманистік құндылық болып табылады. Адамгершілік басқа сөзбен айтқанда, адамшылдық дегенді білдіреді, яғни бұл қасиет адам бойында ең алдымен отбасында, атап айтқанда ата – ананың үлгісі мен тәлім – тәрбиесінің арқасында қалыптасады.
Халықтық дүниетанымда мінез-кұлықтың әр түрлі жағымды жақтары осы ұғымнан таратылады. Мінез-құлық пен іс-әрекеттерде көзге түсетін төмендегідей адамгершілік белгілерін атап өтуге болады: адамды қастерлеу, сыйлау, сену, ар-ұятты сақтау, имандылық пен рахымдылық, ізеттілік пен кішіпейілділік, әділдік, қанағатшылдық және т.б.
Адамгершілік адамды мейірімділікке, Отанын, елін, отбасын сүюге үйретеді. Егер адамда адамгершілік қасиет болмаса, ол адам өз - өзін сыйламайды.
Адамгершілік қатынастар моральдық нормалармен өлшенеді. Моральдың негізгі міндеті — адамның мінез-құлқын тәрбиелеу, осы арқылы олардың бойында әдеп сақтау қатынастарын қалыптастыру, адам мен қоғам арасындағы қатынасты реттеу. Адамгершілік тәрбиесі оқушылардың моральдық сенімдерін, жағымды мінез-құлық дағдылары мен әдеттерін қалыптастырады. Адамгершілік тәрбиесінің теориялық мәселелері өл-Фараби, Ыбырай, Абай, т.б. еңбектерінде кеңінен қолданыс тапқан.
Біздің отбасымызда ата-әжем, ата-анам үнемі бізге өнегелі тәрбие беріп, бойымызда тек жағымды қасиеттердің қалыптасуына септігін тигізеді. Осы ізгі тәрбиені бойыма сіңіріп, болашақта ата-анам ғана емес, бүңіл ел мақтанатындай адамдық диқаншысы болғым келеді.
Объяснение:
100% дұрыс қойшы лайк басуды ұмытпа!
«Первое дело» - переправа через Энс. Ростов полон желания показать
свою храбрость, но при виде падающих от пуль людей ему стало
страшно от того, что его могут убить. Но в этом эпизоде важен другой
момент: ощущение единения с небом, с солнцем и жизнью.
На другой стороне Дуная другая жизнь, а здесь стоны и смерть. «Во мне
одном, и в этом солнце так много счастья, а тут.. .стоны, страдания,
страх и эта неясность, эта поспешность» . Солнце и стоны - два ощущения
слились в сознании Николая Ростова, и через этот драматизм
ситуации Толстой показывает свое отношение к войне (VIII).
В бою под Шенграбеном Ростов сначала чувствует знакомое ему
напряжение, и ему становится весело. В начале атаки под ним убита
лошадь, все солдаты оказались впереди, а он один посреди поля,
ему навстречу бегут люди, и он с ужасом узнает в них французов. И тут
просыпается ужас: "Неужели ко мне? Неужели ко мне они бегут?
И зачем? Убить меня? Меня, кого так любят все? " Ему вспомнилась
любовь к нему его матери, семьи, друзей, и намерение неприятелей
убить его показалось невозможно» . В этом переживании Николая
Ростова противопоставляется война и человеческие чувства, составляющие
ценность человеческой жизни. И естественным уже становится
чувство страхау молодого Ростова . Он побежал. Это побег с поля
боя Толстой описывает с легкой иронией. «Не с тем чувством сомнения
и борьбы, с каким он ходил на Энский мост, бежал он, а с чувством
зайца, убегающего от собак. Одно неразделенное чувство страха за
свою молодую, счастливую жизнь владело всем его существом» (XIX).
Вторая часть заканчивается переживаниями Николая Ростова по
поводу своей ненужности. Психологически Толстой очень верно
передает воздействие войны на сознание отдельного человека. Война
убивает в человеке понимание целесообразности жизни на земле.
Своими словами выдели что тебе нужно и всё!