У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
И. С. Тургенев писал, что один русский язык является для него опорой. Он называл его великими и могучим, правдивым и свободным. Наш русский язык и в самом деле для нас самих – очень большая поддержка. Я даже не представляю, как бы я жила, если бы моим родным языком был другой язык. Можно взять любой язык: французский или немецкий, английский, но ни один из них не сравнится с русским по своему богатству слов и выражений. Как трогательно звучат на русском слова любви или дружбы, вспоминаю наши задушевные беседы за чашкой чая, как приятно разговаривать на своём мелодичном языке, который в состоянии передать все оттенки наших мыслей и чувств. А какие произведения написаны на русском языке, которые являются сокровищами нашей литературы. Бессмертные строчки так врезались в нашу память, что сразу приходят мне в голову, когда я встречаюсь с чем-нибудь подобным. Стихи А. С. Пушкина, М. Ю. Лермонтова, гениальные слова Л.Н.Толстого и других писателей. А сколько мы знаем русских народных сказок, в которых наш русский народ собрал всю свою мудрость и передал нам. Всё это написано нашим русским языком, который и вправду могучий, ведь он вобрал в себя долгую историю нашего народа. Всё собрано в нашем языке: дух и сила нашего народа, его мысли и чувства, его легенды и сказания. Как же нам сохранить наш язык великим и могучим, как не растерять это наше богатство, которым и является для нас русский язык.
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Объяснение:
И. С. Тургенев писал, что один русский язык является для него опорой. Он называл его великими и могучим, правдивым и свободным. Наш русский язык и в самом деле для нас самих – очень большая поддержка. Я даже не представляю, как бы я жила, если бы моим родным языком был другой язык. Можно взять любой язык: французский или немецкий, английский, но ни один из них не сравнится с русским по своему богатству слов и выражений. Как трогательно звучат на русском слова любви или дружбы, вспоминаю наши задушевные беседы за чашкой чая, как приятно разговаривать на своём мелодичном языке, который в состоянии передать все оттенки наших мыслей и чувств. А какие произведения написаны на русском языке, которые являются сокровищами нашей литературы. Бессмертные строчки так врезались в нашу память, что сразу приходят мне в голову, когда я встречаюсь с чем-нибудь подобным. Стихи А. С. Пушкина, М. Ю. Лермонтова, гениальные слова Л.Н.Толстого и других писателей. А сколько мы знаем русских народных сказок, в которых наш русский народ собрал всю свою мудрость и передал нам. Всё это написано нашим русским языком, который и вправду могучий, ведь он вобрал в себя долгую историю нашего народа. Всё собрано в нашем языке: дух и сила нашего народа, его мысли и чувства, его легенды и сказания. Как же нам сохранить наш язык великим и могучим, как не растерять это наше богатство, которым и является для нас русский язык.
Объяснение: