Пора-Леановіч ставіцца да гэтага амаль абыякава, ён выканаў загад, у яго не было спачування ні да жонкі Грынкевіча, ні да самога асуджанага на смерць чалавека (незарма ён гаварыў аб тым, што не шкадуе жанчын і дзяцей, ідзе па трупах…). Аб гэтым сведчаць яго выказванні:
“— Не мне ж іх шкадаваць. Як кажуць, воўк ваўку — чалавек.”
“— Для самазаспакаення думайце, што гэты інсургент быў крыклівы кар'ерыст, а яго жонка — распусніца.”
“— Ідзіце па трупах, дарагі Гораў. Ідзіце па трупах... А пакуль што... — Ён пазяхнуў. — Пакуль што ідзіце лепей выспіцеся...”
Пора-Леановіч — абыякавы, ненавідзячы людзей чалавек, у яго няма ніякіх маральных паняццяў, ён жорсткі, непрыемны, люты, злы чалавек, але і чалавечага ў ім засталося вельмі мала.
Зусім іншы Гораў, ён усёй душой спачувае жанчыне і прама дае сваю ацэнку паводзінаў царскіх сатрапаў:
“— Тут не прысяга. Вайсковы загад не можа датычыцца жанчыны, якая вязе літасць свайму мужу. I той не афіцэр, хто не паможа жанчыне ў такіх абставінах.”
“— Калі гэта праўда, то ён падлюга.”
“— Гэта ганебна, тое, што вы кажаце.”
Гораў — сапраўдны афіцэр і мужчына, міласэрдны, мужны, адкрыты, здольны на суперажыванне і ўзаемадапамогу, глыбока паважае жанчын, паводзіць сябе высокародна.
Пора-Леановіч ставіцца да гэтага амаль абыякава, ён выканаў загад, у яго не было спачування ні да жонкі Грынкевіча, ні да самога асуджанага на смерць чалавека (незарма ён гаварыў аб тым, што не шкадуе жанчын і дзяцей, ідзе па трупах…). Аб гэтым сведчаць яго выказванні:
“— Не мне ж іх шкадаваць. Як кажуць, воўк ваўку — чалавек.”
“— Для самазаспакаення думайце, што гэты інсургент быў крыклівы кар'ерыст, а яго жонка — распусніца.”
“— Ідзіце па трупах, дарагі Гораў. Ідзіце па трупах... А пакуль што... — Ён пазяхнуў. — Пакуль што ідзіце лепей выспіцеся...”
Пора-Леановіч — абыякавы, ненавідзячы людзей чалавек, у яго няма ніякіх маральных паняццяў, ён жорсткі, непрыемны, люты, злы чалавек, але і чалавечага ў ім засталося вельмі мала.
Зусім іншы Гораў, ён усёй душой спачувае жанчыне і прама дае сваю ацэнку паводзінаў царскіх сатрапаў:
“— Тут не прысяга. Вайсковы загад не можа датычыцца жанчыны, якая вязе літасць свайму мужу. I той не афіцэр, хто не паможа жанчыне ў такіх абставінах.”
“— Калі гэта праўда, то ён падлюга.”
“— Гэта ганебна, тое, што вы кажаце.”
Гораў — сапраўдны афіцэр і мужчына, міласэрдны, мужны, адкрыты, здольны на суперажыванне і ўзаемадапамогу, глыбока паважае жанчын, паводзіць сябе высокародна.