1. Я думаю автор написал этот стих, потому что он хотел передать все чувства, которые он испытывал при растования с любимой(возможно её смерти).
2-3(один и тот же во я думаю что главная мысль - человек может потратить последним силы или даже жизнь, чтобы исполнить своё желание или мечту.
4. Отчаинье, печаль, грусть, тоску.
5.олицетворение(возможно есть ещё, помню не все)
6. Серый. Стихотворение очень печальное, нависает тоску и грусть.
7. Мне понравилось что женщина не побоялась потратить последние сил на то, чтобы в последний раз взглянуть на то что она так любила и что несло для неё приятные воспоминания. Можно взять с собой в жизнь такое же стремление как и у женщины в стихотворении, ведь она потратила последним силы чтобы взглянуть на свой город в последний раз.
У вадзе жыве такі дух, каторага завуць вадзяны. Некаторыя яго называюць нежыць. Ён такі страшны, касматы, з барадой зялёнай. Яна ўся цінай аблеплена. Цела ў яго ўсё склізкае, усё ў слізі. Хвост ён імее, як у рыбы і чышуёй пакрыты. А рукі, як у гуся лапы, штоб лучшэй плаваць. Увесь ён такі сіні, наверна, ад холаду, і ў пупурыжках. Чула, што вадзяны інагда нечаянна пападаецца ў сеці, і тада яго вытасківаюць умесце з рыбай. Но ён разрывае сеці ў клоч’я, уходзіць сам і выпускае ўсю рыбу. Інагда вадзяны ўстраівае шуткі, каб людзей папугаць. Вот расказывалі людзі, як адзін рыбак на лодке рыбу лавіў. Ну і бача, па вадзе ўтопленік плыве. Ён яго, канешна, выташчыў к сабе ў лодку. А ўтопленік раз — і ажыў! I як заржэ, як конь, і ў ваду прыг! А патом з вады хвост бальшы паяўляецца — і плюх, брызгі ў разныя стораны! А када кароў к рэчке на вадапой прыводзяць, нада перад тым, як пусціць іх піць, здзелаць на вадзе крэст касой ілі нажом. Іначэ асядлае вадзяны адну карову і ўтопіць яе. Людзей ён тожа топіць. Каб не злая воля вадзянога, то б не было ўтопленікаў ваабшчэ. Утопленікаў ён сільна давіць і ціскае, паэтаму-та яны такія раздутыя і сінія. Задавіўшы чалавека, вадзяны вынімае із яго душу, каторая паступае ў яго полную собственнасць.
1. Я думаю автор написал этот стих, потому что он хотел передать все чувства, которые он испытывал при растования с любимой(возможно её смерти).
2-3(один и тот же во я думаю что главная мысль - человек может потратить последним силы или даже жизнь, чтобы исполнить своё желание или мечту.
4. Отчаинье, печаль, грусть, тоску.
5.олицетворение(возможно есть ещё, помню не все)
6. Серый. Стихотворение очень печальное, нависает тоску и грусть.
7. Мне понравилось что женщина не побоялась потратить последние сил на то, чтобы в последний раз взглянуть на то что она так любила и что несло для неё приятные воспоминания. Можно взять с собой в жизнь такое же стремление как и у женщины в стихотворении, ведь она потратила последним силы чтобы взглянуть на свой город в последний раз.
У вадзе жыве такі дух, каторага завуць вадзяны. Некаторыя яго называюць нежыць. Ён такі страшны, касматы, з барадой зялёнай. Яна ўся цінай аблеплена. Цела ў яго ўсё склізкае, усё ў слізі. Хвост ён імее, як у рыбы і чышуёй пакрыты. А рукі, як у гуся лапы, штоб лучшэй плаваць. Увесь ён такі сіні, наверна, ад холаду, і ў пупурыжках. Чула, што вадзяны інагда нечаянна пападаецца ў сеці, і тада яго вытасківаюць умесце з рыбай. Но ён разрывае сеці ў клоч’я, уходзіць сам і выпускае ўсю рыбу. Інагда вадзяны ўстраівае шуткі, каб людзей папугаць. Вот расказывалі людзі, як адзін рыбак на лодке рыбу лавіў. Ну і бача, па вадзе ўтопленік плыве. Ён яго, канешна, выташчыў к сабе ў лодку. А ўтопленік раз — і ажыў! I як заржэ, як конь, і ў ваду прыг! А патом з вады хвост бальшы паяўляецца — і плюх, брызгі ў разныя стораны! А када кароў к рэчке на вадапой прыводзяць, нада перад тым, як пусціць іх піць, здзелаць на вадзе крэст касой ілі нажом. Іначэ асядлае вадзяны адну карову і ўтопіць яе. Людзей ён тожа топіць. Каб не злая воля вадзянога, то б не было ўтопленікаў ваабшчэ. Утопленікаў ён сільна давіць і ціскае, паэтаму-та яны такія раздутыя і сінія. Задавіўшы чалавека, вадзяны вынімае із яго душу, каторая паступае ў яго полную собственнасць.