Мұрат Мөңкеұлының мұрасын салмақтап-саралаған кезде бірқатар ерекшелікті байқаймыз. Оның барлық өлең-толғауларына, айтыстары мен арнау өлеңдеріне, термелері мен жырларына ел мен жер тақырыбы арқау болды. Мұрат шығармалары дегеніміз – туған өлкенің шежіресі, Атыраудың энциклопедиясы, әрі Жайық жағасындағы елді мекендердің ономастикалық бет-бейнесі. Мұрат Мөңкеұлының шығармалары әр жылдарда бүгінгі қазақ жерінен тысқары қалаларда жарық көрді. Мәселен, 1978 жылы «Үш қиян» толғауының аудармасын Ленинград қаласынан шыққан «Поэты Казахстана» атты антологияға енді. Өз жерімізде басуға тиым салған Мұрат жырлары кеңестік дәуірде-ақ түндер қаласында асқақтап тұрды. Америкалық ғалымдар да оның толғауларын талдай отырып, «Мұрат тығырықтан шығар жол іздеп, «замананы қалай жөнге келтіреміз?» деген сауалға жауап таппай қиналды» деп қазақ әдебиетінде бірнеше рет айтылған дәстүрлі қорытындыға келеді. Ең бастысы, ағылшын ғалымы Томас Виннер зар заман әдебиетінің табиғатын таниды, әлеуметтік-тарихи себептеріне үңіледі, халық тағдырымен тамырластығына назар аударады. Бұл зерттеу осынысымен де биік тұрады.
Безумие у Пушкина скорее всего противостояние всему миру и обществу, в котором герой живет.
Главным героем поэмы “Медный всадник” является Евгений, он – обедневший дворянин и не имеет ни высокого чина, ни знатного имени. Евгений живет спокойной, размеренной жизнью, обеспечивает себя, тяжело трудясь. Он не мечтает о высоких чинах, он нуждается лишь в простом человеческом счастье и собирается жениться на своей возлюбленной Параше. Но в спокойное течение его жизни врывается горе, его возлюбленная гибнет во время наводнения. Евгений, сознавая, что он бессилен перед стихией, все же пытается найти виновных в том, что рухнула его надежда на счастье. Евгений обвиняет в своих бедах Петра I, построившего город в этом месте, а значит, обвиняет всю государственную машину, тем самым, вступая в неравную схватку. Пушкин показывает это через оживление памятника Петра I. Конечно, в этой схватке Евгений, слабый человек, терпит поражение. Вследствие огромного горя и не бороться с государством главный герой гибнет.
Герой «петербургской» повести, став безумцем, потерял социальную определённость. Сошедший с ума Евгений бродит по Петербургу, не замечая унижений и людской злобы. Память о пережитом наводнении приводит его на Сенатскую площадь, где он во второй раз встречается с «кумиром на бронзовом коне». Этот кульминационный эпизод поэмы, завершившийся погоней Медного всадника за «безумцем бедным», особенно важен для понимания смысла всего произведения. Нередко в словах Евгения, обращённых к бронзовому Петру, видят бунт, восстание против « державца полумира » (иногда проводились аналогии между этим эпизодом и восстанием декабристов)
Мұрат Мөңкеұлының мұрасын салмақтап-саралаған кезде бірқатар ерекшелікті байқаймыз. Оның барлық өлең-толғауларына, айтыстары мен арнау өлеңдеріне, термелері мен жырларына ел мен жер тақырыбы арқау болды. Мұрат шығармалары дегеніміз – туған өлкенің шежіресі, Атыраудың энциклопедиясы, әрі Жайық жағасындағы елді мекендердің ономастикалық бет-бейнесі. Мұрат Мөңкеұлының шығармалары әр жылдарда бүгінгі қазақ жерінен тысқары қалаларда жарық көрді. Мәселен, 1978 жылы «Үш қиян» толғауының аудармасын Ленинград қаласынан шыққан «Поэты Казахстана» атты антологияға енді. Өз жерімізде басуға тиым салған Мұрат жырлары кеңестік дәуірде-ақ түндер қаласында асқақтап тұрды. Америкалық ғалымдар да оның толғауларын талдай отырып, «Мұрат тығырықтан шығар жол іздеп, «замананы қалай жөнге келтіреміз?» деген сауалға жауап таппай қиналды» деп қазақ әдебиетінде бірнеше рет айтылған дәстүрлі қорытындыға келеді. Ең бастысы, ағылшын ғалымы Томас Виннер зар заман әдебиетінің табиғатын таниды, әлеуметтік-тарихи себептеріне үңіледі, халық тағдырымен тамырластығына назар аударады. Бұл зерттеу осынысымен де биік тұрады.
Безумие у Пушкина скорее всего противостояние всему миру и обществу, в котором герой живет.
Главным героем поэмы “Медный всадник” является Евгений, он – обедневший дворянин и не имеет ни высокого чина, ни знатного имени. Евгений живет спокойной, размеренной жизнью, обеспечивает себя, тяжело трудясь. Он не мечтает о высоких чинах, он нуждается лишь в простом человеческом счастье и собирается жениться на своей возлюбленной Параше. Но в спокойное течение его жизни врывается горе, его возлюбленная гибнет во время наводнения. Евгений, сознавая, что он бессилен перед стихией, все же пытается найти виновных в том, что рухнула его надежда на счастье. Евгений обвиняет в своих бедах Петра I, построившего город в этом месте, а значит, обвиняет всю государственную машину, тем самым, вступая в неравную схватку. Пушкин показывает это через оживление памятника Петра I. Конечно, в этой схватке Евгений, слабый человек, терпит поражение. Вследствие огромного горя и не бороться с государством главный герой гибнет.
Герой «петербургской» повести, став безумцем, потерял социальную определённость. Сошедший с ума Евгений бродит по Петербургу, не замечая унижений и людской злобы. Память о пережитом наводнении приводит его на Сенатскую площадь, где он во второй раз встречается с «кумиром на бронзовом коне». Этот кульминационный эпизод поэмы, завершившийся погоней Медного всадника за «безумцем бедным», особенно важен для понимания смысла всего произведения. Нередко в словах Евгения, обращённых к бронзовому Петру, видят бунт, восстание против « державца полумира » (иногда проводились аналогии между этим эпизодом и восстанием декабристов)
Объяснение: