Когда мы слышим словосочетание «проза жизни», то в голове возникают картины из нашей будничной жизни. А при слове поэзия возникает образ чего-то высокого и недостижимого. Некоторые думают, что они слишком далеки от поэзии, но это не так. Достаточно пойти в библиотеку и взять сборник стихов какого-нибудь поэта. При чтении стихов у меня возникает иное чувство, чем при чтении прозаических произведений. В стихотворения вложен глубокий смысл, и читая их, мы как бы проникаем в мысли поэта, раскрываем часть его души. И при мысли об этом и о том, что эти стихи – посланники из другой эпохи, меня охватывает какой-то волнующий трепет.
Сагындым Магжан Жумабаев
Объяснение:
Абақтыда айдан, күннен жаңылдым,
Сарғайдым ғой, сар даламды сағындым.
«Қарашығым, құлыным!» деп зарлаған
Алыстағы сорлы анамды сағындым.
Жатқан үйім – қабырғасы қара тас,
Жарық сәуле, жылы күнге жаны қас,
Ауыр иіс, ылғи қара көлеңке,
Ерте-кеш те, күндіз-түні арылмас.
Тапал, салқын, тым қараңғы үңгір тар,
Есігімде мықты қара құлып бар.
Кіп-кішкене терезелер темірлі,
Мұндай үйден кімге естілер ащы зар!
Алтын Күнді, қара жерді сағындым,
Жан жолдасым – жүйрік желді сағындым.
Асау тайдай еркелетіп өсірген,
Ағайынды, туған елді сағындым.
Источник: http://www.kritika24.ru/page.php?id=2970