Умоляю Вспомните художественные произведения, где главным героем является ваш сверстник из курса 6 класса. Назовите автора и определите жанр произведения. Расскажите о герое. Какие качества его характера вам понравились?
Я человек, и я живу среди людей. Люди вообще редко живут в полном одиночестве. Даже если у кого-то нет семьи, у него есть друзья, приятели, соседи. Каждый день все мы общаемся со многими людьми. Кто-то работает, кто-то учится, большинство людей пользуется транспортом, покупает продукты в магазинах. Получается, что каждый из нас каждый день обязательно с кем-то общается.
Вот я, например, живу с мамой, папой и младшим братом. С ними я общаюсь постоянно. А еще у меня есть две бабушки и двое дедушек, три тети, два дяди и другие родственники. С ними я общаюсь время от времени. У моих родителей есть друзья, которые иногда приходят к нам в гости. Я учусь в школе, поэтому каждый день общаюсь с одноклассниками, среди которых у меня есть друзья. Есть и те, с кем я не дружу, но общаться приходится - хотя бы по делу.
Друзей и хороших знакомых у меня немного. Приятелей и просто знакомых гораздо больше. Если подсчитать, сколько людей я знаю в лицо и по имени, получится не меньше сотни человек. Может быть, и больше. Думаю, что у большинства людей точно так же - ведь каждый человек живет среди людей.
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Я живу среди людей
Я человек, и я живу среди людей. Люди вообще редко живут в полном одиночестве. Даже если у кого-то нет семьи, у него есть друзья, приятели, соседи. Каждый день все мы общаемся со многими людьми. Кто-то работает, кто-то учится, большинство людей пользуется транспортом, покупает продукты в магазинах. Получается, что каждый из нас каждый день обязательно с кем-то общается.
Вот я, например, живу с мамой, папой и младшим братом. С ними я общаюсь постоянно. А еще у меня есть две бабушки и двое дедушек, три тети, два дяди и другие родственники. С ними я общаюсь время от времени. У моих родителей есть друзья, которые иногда приходят к нам в гости. Я учусь в школе, поэтому каждый день общаюсь с одноклассниками, среди которых у меня есть друзья. Есть и те, с кем я не дружу, но общаться приходится - хотя бы по делу.
Друзей и хороших знакомых у меня немного. Приятелей и просто знакомых гораздо больше. Если подсчитать, сколько людей я знаю в лицо и по имени, получится не меньше сотни человек. Может быть, и больше. Думаю, что у большинства людей точно так же - ведь каждый человек живет среди людей.
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Объяснение: