Ата-бабаларымыздан бүгінгі күнге көптеген ертегілер қалды.Солардың бірі – "Аяз би" ертегісі."Аяз би әліңді біл,құмырсқа жолыңды біл" деген бір-екі ауыз сөзді білмейтін адам жоқ шығар,сірә.Ертегінің бас кейіпкері – Жаман.Бұл кейіпкер - халықтың "елді осындай адам билесе екен" деген тілегінен туған кейіпкер.
Жаман ертегі барысында өзінің жақсы қырларын көрсетеді.Ханға жаман адамды,жаман шөп пен құсты анықтап береді.Қасиетті тастың,ханның тұлпарының сырын ашып береді.Тіпті хан:"Мен хан ұрпағынанмын ба?" деп оны анықтауды бұйырғанда,Жаман ханның отбасында тек өзі хан екенінің,арғы аталарының бәрі наубайшы болғандығын дәл айтып береді.Хандықтағы ауқатты байдың отыз бестегі қызын да өзінің ақылдылығымен,қайсарлығымен алады.Жаманның ханның сүйікті уәзірі болғандығын көре алмаған қалған уәзірлердің қастандықтарына да төтеп беріп,әділ болады.Ең соңында халық оны ақ киізге көтеріп хан сайлайды.
Қорытындылай келе,ертегіде «Жаман таққа мінген соң, ешбір соғыссыз, бес хандықтың қонысын біріктіріп, ел арасында достық орнатыпты» делінген. Әр ханның адамдары өз елінен әділдік таппаса, бұған келіп, қосыла беріпті. Сол уақыттан бастап әділдігі үшін бес ханның елі Жаманға: «Аяз би» деп ат қойып, сол аты өле-өлгенше қалды дейді.Оның жасаған әр ісінен көреген хан болғандығын байқаймыз.
Смешная история произошла со мной летом, когда я гостил у бабушки на даче. Это дивное место – буйная зелень, заросли сочной и спелой малины, плодовые деревья, по ветвям которых очень весело карабкаться, чтобы сорвать спелое яблоко или ароматную грушу.
Однако вечерами мы стали замечать очень странный шум с соседнего заброшенного участка, густо поросшего кустарником. Казалось, там прячется огромный и страшный зверь. Однажды взрослые ненадолго отлучились, оставив на даче нас с младшей сестрой. И в это время жуткий шум за сетчатым забором возобновился. Он сопровождался хрустом веток, шелестом листвы. Как старший брат и защитник, я бросился в сарай и схватил первое, что подвернулось под руку – большую лопату. И даже моя маленькая сестричка бросилась за своим игрушечным совочком для песка.
С таким устрашающим «вооружением» мы замерли у калитки, ожидая появления ужасного монстра, которому и готовились дать отпор. Каково же было наше удивление, когда из-под сетки прямо к нам выполз крошечный ежик со смешным черным носиком и глазами-бусинками. Он деловито пыхтел и топал, создавая тот самый шорох и хруст, которого мы так боялись каждый вечер. В этот же момент появились взрослые, застав нас в воинственной позе.
Этот забавный случай очень повеселил всех, и мы с сестрой устыдились своей нелепой боязни. С тех пор мы знаем, что взрослые ежи и даже ежата издавать очень сильный шум.
Аяз би ертегісіндегі халық арманы.
Ата-бабаларымыздан бүгінгі күнге көптеген ертегілер қалды.Солардың бірі – "Аяз би" ертегісі."Аяз би әліңді біл,құмырсқа жолыңды біл" деген бір-екі ауыз сөзді білмейтін адам жоқ шығар,сірә.Ертегінің бас кейіпкері – Жаман.Бұл кейіпкер - халықтың "елді осындай адам билесе екен" деген тілегінен туған кейіпкер.
Жаман ертегі барысында өзінің жақсы қырларын көрсетеді.Ханға жаман адамды,жаман шөп пен құсты анықтап береді.Қасиетті тастың,ханның тұлпарының сырын ашып береді.Тіпті хан:"Мен хан ұрпағынанмын ба?" деп оны анықтауды бұйырғанда,Жаман ханның отбасында тек өзі хан екенінің,арғы аталарының бәрі наубайшы болғандығын дәл айтып береді.Хандықтағы ауқатты байдың отыз бестегі қызын да өзінің ақылдылығымен,қайсарлығымен алады.Жаманның ханның сүйікті уәзірі болғандығын көре алмаған қалған уәзірлердің қастандықтарына да төтеп беріп,әділ болады.Ең соңында халық оны ақ киізге көтеріп хан сайлайды.
Қорытындылай келе,ертегіде «Жаман таққа мінген соң, ешбір соғыссыз, бес хандықтың қонысын біріктіріп, ел арасында достық орнатыпты» делінген. Әр ханның адамдары өз елінен әділдік таппаса, бұған келіп, қосыла беріпті. Сол уақыттан бастап әділдігі үшін бес ханның елі Жаманға: «Аяз би» деп ат қойып, сол аты өле-өлгенше қалды дейді.Оның жасаған әр ісінен көреген хан болғандығын байқаймыз.
Объяснение:
Смешная история произошла со мной летом, когда я гостил у бабушки на даче. Это дивное место – буйная зелень, заросли сочной и спелой малины, плодовые деревья, по ветвям которых очень весело карабкаться, чтобы сорвать спелое яблоко или ароматную грушу.
Однако вечерами мы стали замечать очень странный шум с соседнего заброшенного участка, густо поросшего кустарником. Казалось, там прячется огромный и страшный зверь. Однажды взрослые ненадолго отлучились, оставив на даче нас с младшей сестрой. И в это время жуткий шум за сетчатым забором возобновился. Он сопровождался хрустом веток, шелестом листвы. Как старший брат и защитник, я бросился в сарай и схватил первое, что подвернулось под руку – большую лопату. И даже моя маленькая сестричка бросилась за своим игрушечным совочком для песка.
С таким устрашающим «вооружением» мы замерли у калитки, ожидая появления ужасного монстра, которому и готовились дать отпор. Каково же было наше удивление, когда из-под сетки прямо к нам выполз крошечный ежик со смешным черным носиком и глазами-бусинками. Он деловито пыхтел и топал, создавая тот самый шорох и хруст, которого мы так боялись каждый вечер. В этот же момент появились взрослые, застав нас в воинственной позе.
Этот забавный случай очень повеселил всех, и мы с сестрой устыдились своей нелепой боязни. С тех пор мы знаем, что взрослые ежи и даже ежата издавать очень сильный шум.