Характары і вобразы герояў п'есы А. Дударава "Вечар" Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «Вечар» А. Дудараў.
У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... I нашто нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.
П'еса «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.
Родился Михаил 23 января (4 февраля) 1873 года в селе Хрущево-Лёвшино Орловской губернии в купеческой семье. Его отцу досталось богатое наследство, которое он проиграл (после чего умер от паралича). Мать Пришвина осталась одна с пятью детьми и заложенным имением. Несмотря ни на что, она смогла дать им хорошее образование.
Образование
В биографии Михаила Пришвина первое образование было получено в деревенской школе. Затем же он перевелся в первый класс Елецкой гимназии, несколько раз оставался там на второй год. А через 6 лет учебы был отчислен за дерзость и конфликт с учителем, хотя знаниями Михаил тоже не сильно выделялся. Лишь через 10 лет продолжил образование в Рижском политехническом институте.
В студенческие годы Михаилу стали близки идеи марксизма, за что он поплатился арестом и заключением на год в тюрьму. После выхода из тюрьмы поехал за границу.
С 1900 по 1902 год Пришвин учился в университете Лейпцига. Там он получал специальность агронома.
Творчество писателя
Вернувшись на родину, женился, стал воспитывать троих детей. А в 1906 году оставил свою профессию, стал работать корреспондентом в газетах и начал писать. Он бродил по лесам, много путешествовал, собирал фольклор. Все впечатления от путешествий, записанные им тогда, легли в основу его книг.
В краткой биографии Пришвина важно отметить, что в 1906 году впервые был опубликован его рассказ – «Сашок». Затем вышли его книги с очерками: «В краю непуганых птиц» (1907 г.), «За волшебным колобком» (1908 г.), «У стен града невидимого» (1908 г.). С 1912 по 1914 год вышло первое собрание сочинений писателя.
В 1930-х годах писатель совершил путешествие на Дальний Восток. Следующими книгами Пришвина были «Дорогие звери» и написанная на ее основе повесть «Жень-шень»(1933 г.), «Календарь природы» (1935 г.), роман «Кащеева цепь» и многие другие. Также высоко ценятся его «Дневники» (1905–1954 гг.).
«Певец русской природы» – так кратко охарактеризовал Пришвина писатель К. Паустовский. Действительно, все произведения Михаила Пришвина пропитаны особым отношением писателя к окружающей его природе, и изложены они в очень красивой языковой форме.
Смерть и наследие
Михаил Михайлович Пришвин умер 16 января 1954 года в Москве от рака желудка.
Писателю был установлен бронзовый памятник в г. Сергиев Посад в 2014 году, а в 2015 году он был торжественно открыт в день его рождения.
Именем писателя был назван открытый в 1982 году астероид №9539.
а может тебе это подойдёт???
Характары і вобразы герояў п'есы А. Дударава "Вечар" Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «Вечар» А. Дудараў.
У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... I нашто нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.
П'еса «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.
Объяснение:
Объяснение:
Ранние годы
Родился Михаил 23 января (4 февраля) 1873 года в селе Хрущево-Лёвшино Орловской губернии в купеческой семье. Его отцу досталось богатое наследство, которое он проиграл (после чего умер от паралича). Мать Пришвина осталась одна с пятью детьми и заложенным имением. Несмотря ни на что, она смогла дать им хорошее образование.
Образование
В биографии Михаила Пришвина первое образование было получено в деревенской школе. Затем же он перевелся в первый класс Елецкой гимназии, несколько раз оставался там на второй год. А через 6 лет учебы был отчислен за дерзость и конфликт с учителем, хотя знаниями Михаил тоже не сильно выделялся. Лишь через 10 лет продолжил образование в Рижском политехническом институте.
Скрыть объявление
(function(w, n) { w[n] = w[n] || []; w[n].push({ ownerId: 326810, containerId: 'adfox_biografia_300x250_3', params: { pp: 'h', ps: 'eizi', p2: 'gzmr', ld: '/biografii/alpha/p/prishvin-mixail-prishvin-mikhail', pk: __clADF__.state, } }); })(window, 'adfoxAsyncParams');
В студенческие годы Михаилу стали близки идеи марксизма, за что он поплатился арестом и заключением на год в тюрьму. После выхода из тюрьмы поехал за границу.
С 1900 по 1902 год Пришвин учился в университете Лейпцига. Там он получал специальность агронома.
Творчество писателя
Вернувшись на родину, женился, стал воспитывать троих детей. А в 1906 году оставил свою профессию, стал работать корреспондентом в газетах и начал писать. Он бродил по лесам, много путешествовал, собирал фольклор. Все впечатления от путешествий, записанные им тогда, легли в основу его книг.
В краткой биографии Пришвина важно отметить, что в 1906 году впервые был опубликован его рассказ – «Сашок». Затем вышли его книги с очерками: «В краю непуганых птиц» (1907 г.), «За волшебным колобком» (1908 г.), «У стен града невидимого» (1908 г.). С 1912 по 1914 год вышло первое собрание сочинений писателя.
В 1930-х годах писатель совершил путешествие на Дальний Восток. Следующими книгами Пришвина были «Дорогие звери» и написанная на ее основе повесть «Жень-шень»(1933 г.), «Календарь природы» (1935 г.), роман «Кащеева цепь» и многие другие. Также высоко ценятся его «Дневники» (1905–1954 гг.).
«Певец русской природы» – так кратко охарактеризовал Пришвина писатель К. Паустовский. Действительно, все произведения Михаила Пришвина пропитаны особым отношением писателя к окружающей его природе, и изложены они в очень красивой языковой форме.
Смерть и наследие
Михаил Михайлович Пришвин умер 16 января 1954 года в Москве от рака желудка.
Писателю был установлен бронзовый памятник в г. Сергиев Посад в 2014 году, а в 2015 году он был торжественно открыт в день его рождения.
Именем писателя был назван открытый в 1982 году астероид №9539.