2-Онегин не любил балы,все эти собрания,а Ленский привёз его на именины Татьня и это его взбесило,поэтому и вызвал на дуэль.
3.Нет не соблюденены,так как секундант должен был помирить их,уговорить,но он ничего не сделал,и ещё на дуэль нельзя опаздывать,его могуд ждать пол часа ,а потом уходить.
4. Потому что Онегин был в бешенстве, а Ленскому было всёравно...
5.Да, практически, все: как жил, чем дышал, что читал:
И в молчаливом кабинете, Забыв на время все на свете, Осталась наконец одна, И долго плакала она. Потом за книги принялася. Сперва ей было не до них, Но показался выбор их Ей странен. Чтенью предалася Татьяна жадною душой; И ей открылся мир иной. XXII Хотя мы знаем, что Евгений Издавна чтенье разлюбил, Однако ж несколько творений Он из опалы исключил: Певца Гяура и Жуана Да с ним еще два-три романа, В которых отразился век И современный человек Изображен довольно верно С его безнравственной душой, Себялюбивой и сухой, Мечтанью преданной безмерно, С его озлобленным умом, Кипящим в действии пустом. XXIII Хранили многие страницы Отметку резкую ногтей; Глаза внимательной девицы Устремлены на них живей. Татьяна видит с трепетаньем, Какою мыслью, замечаньем Бывал Онегин поражен, В чем молча соглашался он. На их полях она встречает Черты его карандаша. Везде Онегина душа Себя невольно выражает То кратким словом, то крестом, То вопросительным крючком. XXIV И начинает понемногу Моя Татьяна понимать Теперь яснее — слава богу — Того, по ком она вздыхать Осуждена судьбою властной: Чудак печальный и опасный, Созданье ада иль небес, Сей ангел, сей надменный бес, Что ж он? Ужели подражанье, Ничтожный призрак, иль еще Москвич в Гарольдовом плаще, Чужих причуд истолкованье, Слов модных полный лексикон?.. Уж не пародия ли он?
Кружыць рознакаляровая завіруха. Абрывае восень раскошны ўбор дрэў, кідае яго на дарогі, нясе ў лужыны, нібы імкнучыся змыць яркую вясёлую фарбу. На ветры трапечуць апошняе лісце. Здаецца, вось-вось адарвуцца ад галінкі, зваляцца на зямлю, і лес адразу зрадзее, папрастарнее і святлей. З кожным днём празрысцей становіцца лес. Губляе ён сваю таямнічасць, губляе на зямлю раскошны ўбор. У сонечныя дні, якія вельмі падобныя на вясновыя, добрыя шпацыры ў лесе. І ёсць тамака выдатная паляна, куды я з сябрамі або адна хаджу адпачываць. Гэта мой каханы куток, дзе можна правесці трохі вольнага часу. Зелянява-жоўтая трава на палянцы, блакітнае неба і ласкавае сонца. Прыбраная рябина з вясны да восені. З кожным днём усё аранжавей і ярчэй становяцца ягады на ёй. Пакуль, нарэшце, не ўспыхнуць на лясным узлеску рябиновые кастрыцы. Доўга будуць гарэць яны, азараючы лес сваім лядоўням полымем, пакуль не наляцяць на іх шумныя і шустрыя чароды драздоў на вясёлы баль. На лясным узлеску прыцягвае да сабе ўвага не толькі прыгажуня-рябина, але і дрыготкая, якая ўздрыгвае апошнім лісцем асіна. Ні для каго, мусіць, не таямніца, што асіне «халодна» стала, варта толькі падзьмуць невялікаму ветрыку. Хвосцік, да якога прымацаваная ліставая пласцінка, доўгі і тонкі, і форма ў яго не як у іншых – цыліндрычная, а плоская, пляскатая з бакоў. Вось вецер і можа, як яму жадаецца, круціць ліст направа і налева, і дрыжыць ён таму. Асіна – дрэва прыгожае. У маладых осинок лісце вельмі падобныя на лісце таполі, і дрэўца можна зблытаць з топольком. Асабліва добрыя восеньскае лісце, яны бываюць самых розных расфарбовак: і жоўтыя, і барвовыя, і чырвоныя, і памяранцавыя. Пазней увосень упрыгожваюць паляну і маладыя осинки: іх гладкія зелянявыя ствалы разам з беластволымі бярозкамі ўносяць у змрочны лес ажыўленне. І яшчэ ёсць у асіны адна асаблівасць. Пазней увосень, калі ўжо мінуе лістапад, у яе пачынаецца ветвепад. Тонкія галінкі рознай даўжыні, нібы лісце, падаюць на зямлю. На канцы галінкі ныркі, а ў іх будучае лісце. Яе не зламаў вецер, яна сама аддзялілася ад дрэва, як жоўклы ліст. Узімку, калі снег атуліць дрэвы і галінкі асіны нічым не вылучаюцца сярод іншых, іх можна пазнаць па гусце – яны горкія і маюць своеасаблівы пах. Вядома, у гэтым лесе ёсць яшчэ шмат цікавага, але мне спадабалася і запомнілася гэтая паляна. Я кахаю гэтае месца ў лесе за тое, што тут можна выдатна правесці час, палюбавацца прыгажосцю лесу, паляны. І я з задавальненнем бываю тамака.
1
2-Онегин не любил балы,все эти собрания,а Ленский привёз его на именины Татьня и это его взбесило,поэтому и вызвал на дуэль.
3.Нет не соблюденены,так как секундант должен был помирить их,уговорить,но он ничего не сделал,и ещё на дуэль нельзя опаздывать,его могуд ждать пол часа ,а потом уходить.
4. Потому что Онегин был в бешенстве, а Ленскому было всёравно...
5.Да, практически, все: как жил, чем дышал, что читал:
И в молчаливом кабинете,
Забыв на время все на свете,
Осталась наконец одна,
И долго плакала она.
Потом за книги принялася.
Сперва ей было не до них,
Но показался выбор их
Ей странен. Чтенью предалася
Татьяна жадною душой;
И ей открылся мир иной.
XXII
Хотя мы знаем, что Евгений
Издавна чтенье разлюбил,
Однако ж несколько творений
Он из опалы исключил:
Певца Гяура и Жуана
Да с ним еще два-три романа,
В которых отразился век
И современный человек
Изображен довольно верно
С его безнравственной душой,
Себялюбивой и сухой,
Мечтанью преданной безмерно,
С его озлобленным умом,
Кипящим в действии пустом.
XXIII
Хранили многие страницы
Отметку резкую ногтей;
Глаза внимательной девицы
Устремлены на них живей.
Татьяна видит с трепетаньем,
Какою мыслью, замечаньем
Бывал Онегин поражен,
В чем молча соглашался он.
На их полях она встречает
Черты его карандаша.
Везде Онегина душа
Себя невольно выражает
То кратким словом, то крестом,
То вопросительным крючком.
XXIV
И начинает понемногу
Моя Татьяна понимать
Теперь яснее — слава богу —
Того, по ком она вздыхать
Осуждена судьбою властной:
Чудак печальный и опасный,
Созданье ада иль небес,
Сей ангел, сей надменный бес,
Что ж он? Ужели подражанье,
Ничтожный призрак, иль еще
Москвич в Гарольдовом плаще,
Чужих причуд истолкованье,
Слов модных полный лексикон?..
Уж не пародия ли он?
Кружыць рознакаляровая завіруха. Абрывае восень раскошны ўбор дрэў, кідае яго на дарогі, нясе ў лужыны, нібы імкнучыся змыць яркую вясёлую фарбу. На ветры трапечуць апошняе лісце. Здаецца, вось-вось адарвуцца ад галінкі, зваляцца на зямлю, і лес адразу зрадзее, папрастарнее і святлей.
З кожным днём празрысцей становіцца лес. Губляе ён сваю таямнічасць, губляе на зямлю раскошны ўбор.
У сонечныя дні, якія вельмі падобныя на вясновыя, добрыя шпацыры ў лесе. І ёсць тамака выдатная паляна, куды я з сябрамі або адна хаджу адпачываць. Гэта мой каханы куток, дзе можна правесці трохі вольнага часу. Зелянява-жоўтая трава на палянцы, блакітнае неба і ласкавае сонца.
Прыбраная рябина з вясны да восені. З кожным днём усё аранжавей і ярчэй становяцца ягады на ёй. Пакуль, нарэшце, не ўспыхнуць на лясным узлеску рябиновые кастрыцы. Доўга будуць гарэць яны, азараючы лес сваім лядоўням полымем, пакуль не наляцяць на іх шумныя і шустрыя чароды драздоў на вясёлы баль.
На лясным узлеску прыцягвае да сабе ўвага не толькі прыгажуня-рябина, але і дрыготкая, якая ўздрыгвае апошнім лісцем асіна. Ні для каго, мусіць, не таямніца, што асіне «халодна» стала, варта толькі падзьмуць невялікаму ветрыку.
Хвосцік, да якога прымацаваная ліставая пласцінка, доўгі і тонкі, і форма ў яго не як у іншых – цыліндрычная, а плоская, пляскатая з бакоў. Вось вецер і можа, як яму жадаецца, круціць ліст направа і налева, і дрыжыць ён таму. Асіна – дрэва прыгожае. У маладых осинок лісце вельмі падобныя на лісце таполі, і дрэўца можна зблытаць з топольком. Асабліва добрыя восеньскае лісце, яны бываюць самых розных расфарбовак: і жоўтыя, і барвовыя, і чырвоныя, і памяранцавыя. Пазней увосень упрыгожваюць паляну і маладыя осинки: іх гладкія зелянявыя ствалы разам з беластволымі бярозкамі ўносяць у змрочны лес ажыўленне.
І яшчэ ёсць у асіны адна асаблівасць. Пазней увосень, калі ўжо мінуе лістапад, у яе пачынаецца ветвепад. Тонкія галінкі рознай даўжыні, нібы лісце, падаюць на зямлю. На канцы галінкі ныркі, а ў іх будучае лісце. Яе не зламаў вецер, яна сама аддзялілася ад дрэва, як жоўклы ліст.
Узімку, калі снег атуліць дрэвы і галінкі асіны нічым не вылучаюцца сярод іншых, іх можна пазнаць па гусце – яны горкія і маюць своеасаблівы пах.
Вядома, у гэтым лесе ёсць яшчэ шмат цікавага, але мне спадабалася і запомнілася гэтая паляна.
Я кахаю гэтае месца ў лесе за тое, што тут можна выдатна правесці час, палюбавацца прыгажосцю лесу, паляны. І я з задавальненнем бываю тамака.