Эх, богата же талантами русская земля во всех областях знания, что смогла придумать цивилизация. Здесь и творцы пера и слова, и умельцы станка и молотка. Вот о людях второй категории и написал сказ Лесков. А вот где у нас располагаются компактно такие вот «Левши». Урал, Тула, Удмуртия. Самое удивительное, что их довольно много. И во времена Лескова и сейчас. Автор затрагивает ряд проблем и касается ряда исторических событий. А каких именно? Давайте разберемся.
Повествование зачинается с описания путешествия Александра I в Англию, где он знакомится с произведениями мастерства английских квалифицированных промышленников. Из общего числа он выделил механическую блоху и решил приобрести ее.
Как известно, император Александр, тот, что первый, почил в 1825 году. Его приближенные после смерти государя начали перебирать его вещи, среди которых обнаружился тот самый механический паразит. Решено было вызвать казачьего полковника Платова, сопровождавшего императора в заграничной поездке. Он объяснил, что это механическая блоха, далее он дополнил, что наши мастера и не на такое.
Тульскому мастеру под кличкой Левша было поручено превзойти достижение англичан. И это удалось. Левша просто взял и подковал мелкое прыгучее насекомое. Поручители были довольны и с целью хвастовства решили отправить подкованную блоху в Англию. Важный груз сопровождал оружейник. На обратном пути он стал жертвой пари: он играл, но не выиграл в игру «литтрбол» с шкипером судна. Распивать спиртные напитки у него получалось менее эффективно, чем создавать технические шедевры.
Левша – это не отдельный человек. Это собирательный образ «рукастого человека» из народа, который без квалифицированного образования отличался особыми навыками в создании артефактов. Автор воистину воспевает оду таким людям. Но, вместе с тем, сетует, что государство не всегда стремится реализовать их потенциал.
Пророческим данный сказ выглядит на фоне исторических событий. Крымская война была проиграна из-за общего технического отставания. Если бы такие «Левши» получили бы всестороннюю поддержку, то результаты войны, конечно, были бы другими.
Остается довершить сказанное приближенной цитатой: « Не чистите ружье кирпичом, господа»
Әр дәуірдің өз батыры, өз заманына лайық тұлғасы өмір сүрді. Халық олардың еңбегіне қарай ұлықтап, беделдерін көтерді. Себебі, батырдың міндеті елін қорғау, жерін жаудан аман алып қалу.
Өткен тарихта “батыр” деген ұғымға нағыз ерлер, қолына найза, үстіне сауыт киіп, қылышын қанға малған азаматтар кірді. Олар сыртқы жаумен күресіп, елдің тыныштығын сақтады. Яғни, халық жүрегіндегі “батыр” түсінігі елін жаудан қорғайтын, мемлекеттің тыныштығын сақтайтын ерлер еді.
Араға ғасырлар салып батырлардың орнына қоғам қайраткерлері, білімді және білікті азаматтар шықты. Олар қолдарына найза алып жауға шаппаса да, қалам алып ұрпақ өсірді. Олардан сусындаған ұрпақ елдің ертеңі үшін аянбай тер төгуге аттанды.
Заман ауысып ХХІ ғасырдың табалдырығын да аттадық. Бүгін батырлардың дені әлеуметтің ортасында емес, әлеуметтік желінің ар жағында отыр деп кекетіп жатамыз. Шындығында осы ғасырдың, осы кезеңнің батыры кім? Олардың ерлігі қандай?
ХХІ ғасырдың батыры – дипломат
Дипломат – кешегі елші. Атауы ресмиленді дегеніміз болмаса, мәні осы елшімен астасып жатыр.
Дипломат – сыртқы қатынас органдарының дипломатиялық қызметкерлеріне берілетін жоғары дипломатиялық дәреже. Толық әрі ресми атауы – Төтенше және Өкілетті Елші.
Дипломат түсінігі 1961 жылы Вена конвенциясында бекітілді.
Белгілі дипломат Сағынбек Тұрсыновтың пікіріне салсақ: “Дипломат – екі ел арасындағы көпір”.
Қазақта “Елдестірмек елшіден, жауластырмақ жаушыдан” деген мақал қалған. Аталы сөздің түбін тауып айтқан бұ халықтың елшіге деген құрметі ерекше болған.
Эх, богата же талантами русская земля во всех областях знания, что смогла придумать цивилизация. Здесь и творцы пера и слова, и умельцы станка и молотка. Вот о людях второй категории и написал сказ Лесков. А вот где у нас располагаются компактно такие вот «Левши». Урал, Тула, Удмуртия. Самое удивительное, что их довольно много. И во времена Лескова и сейчас. Автор затрагивает ряд проблем и касается ряда исторических событий. А каких именно? Давайте разберемся.
Повествование зачинается с описания путешествия Александра I в Англию, где он знакомится с произведениями мастерства английских квалифицированных промышленников. Из общего числа он выделил механическую блоху и решил приобрести ее.
Как известно, император Александр, тот, что первый, почил в 1825 году. Его приближенные после смерти государя начали перебирать его вещи, среди которых обнаружился тот самый механический паразит. Решено было вызвать казачьего полковника Платова, сопровождавшего императора в заграничной поездке. Он объяснил, что это механическая блоха, далее он дополнил, что наши мастера и не на такое.
Тульскому мастеру под кличкой Левша было поручено превзойти достижение англичан. И это удалось. Левша просто взял и подковал мелкое прыгучее насекомое. Поручители были довольны и с целью хвастовства решили отправить подкованную блоху в Англию. Важный груз сопровождал оружейник. На обратном пути он стал жертвой пари: он играл, но не выиграл в игру «литтрбол» с шкипером судна. Распивать спиртные напитки у него получалось менее эффективно, чем создавать технические шедевры.
Левша – это не отдельный человек. Это собирательный образ «рукастого человека» из народа, который без квалифицированного образования отличался особыми навыками в создании артефактов. Автор воистину воспевает оду таким людям. Но, вместе с тем, сетует, что государство не всегда стремится реализовать их потенциал.
Пророческим данный сказ выглядит на фоне исторических событий. Крымская война была проиграна из-за общего технического отставания. Если бы такие «Левши» получили бы всестороннюю поддержку, то результаты войны, конечно, были бы другими.
Остается довершить сказанное приближенной цитатой: « Не чистите ружье кирпичом, господа»
Эссе
Әр дәуірдің өз батыры, өз заманына лайық тұлғасы өмір сүрді. Халық олардың еңбегіне қарай ұлықтап, беделдерін көтерді. Себебі, батырдың міндеті елін қорғау, жерін жаудан аман алып қалу.
Өткен тарихта “батыр” деген ұғымға нағыз ерлер, қолына найза, үстіне сауыт киіп, қылышын қанға малған азаматтар кірді. Олар сыртқы жаумен күресіп, елдің тыныштығын сақтады. Яғни, халық жүрегіндегі “батыр” түсінігі елін жаудан қорғайтын, мемлекеттің тыныштығын сақтайтын ерлер еді.
Араға ғасырлар салып батырлардың орнына қоғам қайраткерлері, білімді және білікті азаматтар шықты. Олар қолдарына найза алып жауға шаппаса да, қалам алып ұрпақ өсірді. Олардан сусындаған ұрпақ елдің ертеңі үшін аянбай тер төгуге аттанды.
Заман ауысып ХХІ ғасырдың табалдырығын да аттадық. Бүгін батырлардың дені әлеуметтің ортасында емес, әлеуметтік желінің ар жағында отыр деп кекетіп жатамыз. Шындығында осы ғасырдың, осы кезеңнің батыры кім? Олардың ерлігі қандай?
ХХІ ғасырдың батыры – дипломат
Дипломат – кешегі елші. Атауы ресмиленді дегеніміз болмаса, мәні осы елшімен астасып жатыр.
Дипломат – сыртқы қатынас органдарының дипломатиялық қызметкерлеріне берілетін жоғары дипломатиялық дәреже. Толық әрі ресми атауы – Төтенше және Өкілетті Елші.
Дипломат түсінігі 1961 жылы Вена конвенциясында бекітілді.
Белгілі дипломат Сағынбек Тұрсыновтың пікіріне салсақ: “Дипломат – екі ел арасындағы көпір”.
Қазақта “Елдестірмек елшіден, жауластырмақ жаушыдан” деген мақал қалған. Аталы сөздің түбін тауып айтқан бұ халықтың елшіге деген құрметі ерекше болған.