Серж Мілеўскі — адзін з герояў аповесці К.Чорнага «Насцечка». Ён быў вышэйшы і мацнейшы за сваіх аднакласнікаў, лепш за іх апрануты. Але пісьменнік падкрэслівае, што «ў вачах яго свяцілася гэтулькі самазадавальнення, гэтулькі ўцехі з самога сябе, што здавалася, — гэты маладзенькі францік зараз заплюе вочы ўсяму свету». Серж нахабны, злосны і адначасова труслівы, баіцца адказваць за свае ўчынкі. Ніхто і не чакае ад Сержа нічога добрага. Ён, нібы сыты і распешчаны звярок, «палюе» на дзяўчатак. Яго цешаць іх пакуты, слёзы. Не паважае Серж і старэйшых: пажылога чалавека называв дурнем і старым чортам.Сержа не любілі ў класе. У яго не было сяброў, акрамя белабрысага Мішкі, які прымаў удзел ва ўсіх Сержавых помстах. Адносіны Сержа і Мішкі былі толькі падобныя на сяброўскія. Хлопцы разам помсцілі старому чалавеку, разам наведвалі школьны буфет. Але сапраўднымі сябрамі яны не былі. Мішка карыстаўся Сержавымі здабыткамі, а на тое, каб дапамагчы аднакласніку пазбавіцца памылак, Мішкі не хапала. Аўтар называв яго падхалімам і падлізнікам. Серж хацеў, каб яго лічылі героем, але няправільна разумеў геройства і зусім не ведаў, што такое сапраўдная дружба. Ён не любіў працаваць, не ўмеў ладзіць з аднакласнікамі, у яго былі абмежаваныя інтарэсы. Серж думаў, што калі яго бацька карыстаецца аўтарытэтам у горадзе, то частка бацькавай славы дастанецца і яму.
ответ:Эпитеты: «солнце... светлое и приветно лучезарное... мирно всплывает, свежо просияет», «неприятная, неподвижная сырость», «пустынное поле», «небольшая ночная птица... пугливо нырнула в сторону», «громадными клубами вздымался угрюмый мрак», «глухо отдавались шаги в застывающем воздухе», «какой-то зверек слабо и жалобно пискнул», «страшная бездна».
Сравнения: облака, «подобно островам, разбросанным по бесконечно разлившейся реке, обтекающей их глубоко прозрачными рукавами ровной синевы ...почти не трогаются с места», они «так же лазурны, как небо», «последние из них, черноватые и неопределенные, как дым», «ночь приближалась и росла, как грозовая туча».
Метафоры: «утренняя заря не пылает пожаром: она разливается кротким румянцем», «солнце... мирно всплывает», «хлынули играющие лучи», «трава... белела ровной скатертью», «даже с вышины лилась темнота».
Олицетворения: «заснувшие верхушки» леса, «звездочки... зашевелились», на дне лощины «торчало стоймя несколько больших, белых камней, — казалось, они сползлись туда для тайного совещания», «стремительный, безостановочный бег земли», «жидкий, ранний ветерок уже пошел бродить и порхать над землею».
Серж нахабны, злосны і адначасова труслівы, баіцца адказваць за свае ўчынкі. Ніхто і не чакае ад Сержа нічога добрага. Ён, нібы сыты і распешчаны звярок, «палюе» на дзяўчатак. Яго цешаць іх пакуты, слёзы. Не паважае Серж і старэйшых: пажылога чалавека называв дурнем і старым чортам.Сержа не любілі ў класе. У яго не было сяброў, акрамя белабрысага Мішкі, які прымаў удзел ва ўсіх Сержавых помстах. Адносіны Сержа і Мішкі былі толькі падобныя на сяброўскія. Хлопцы разам помсцілі старому чалавеку, разам наведвалі школьны буфет. Але сапраўднымі сябрамі яны не былі. Мішка карыстаўся Сержавымі здабыткамі, а на тое, каб дапамагчы аднакласніку пазбавіцца памылак, Мішкі не хапала. Аўтар называв яго падхалімам і падлізнікам. Серж хацеў, каб яго лічылі героем, але няправільна разумеў геройства і зусім не ведаў, што такое сапраўдная дружба. Ён не любіў працаваць, не ўмеў ладзіць з аднакласнікамі, у яго былі абмежаваныя інтарэсы. Серж думаў, што калі яго бацька карыстаецца аўтарытэтам у горадзе, то частка бацькавай славы дастанецца і яму.
ответ:Эпитеты: «солнце... светлое и приветно лучезарное... мирно всплывает, свежо просияет», «неприятная, неподвижная сырость», «пустынное поле», «небольшая ночная птица... пугливо нырнула в сторону», «громадными клубами вздымался угрюмый мрак», «глухо отдавались шаги в застывающем воздухе», «какой-то зверек слабо и жалобно пискнул», «страшная бездна».
Сравнения: облака, «подобно островам, разбросанным по бесконечно разлившейся реке, обтекающей их глубоко прозрачными рукавами ровной синевы ...почти не трогаются с места», они «так же лазурны, как небо», «последние из них, черноватые и неопределенные, как дым», «ночь приближалась и росла, как грозовая туча».
Метафоры: «утренняя заря не пылает пожаром: она разливается кротким румянцем», «солнце... мирно всплывает», «хлынули играющие лучи», «трава... белела ровной скатертью», «даже с вышины лилась темнота».
Олицетворения: «заснувшие верхушки» леса, «звездочки... зашевелились», на дне лощины «торчало стоймя несколько больших, белых камней, — казалось, они сползлись туда для тайного совещания», «стремительный, безостановочный бег земли», «жидкий, ранний ветерок уже пошел бродить и порхать над землею».
Ну вроде все
Объяснение: Удачи