Жиембет жас шағын бүгінгі Батыс Қазақстандағы Өзен, Жем, Арал елді мекендерінің аралында өткізген. Ол 16 жасынан бастап беделді тұлғалардың, хандардың, билер мен батырлардың қасында жүріп ел билеу ісіне араласқан. Уақыт өте батырлығымен қоса шешендігімен көптен дараланған Жиембет Есім ханның беделді биі және батыры болды. Шапқыншылық жылдарында ерлігімен көзге түсіп, ханның жауынгер жасаған басқарып, қолбасшы дәрежесіне дейін көтерілді.
Жиембет батыр 1620 жылы Есім ханның ойрат-қалмақтарға қарсы жүргізген соғысы кезінде асқан ерлігімен исі қазаққа танылды. Осы соғыста тапқырылық көрсетіп, шапқыншы жауды ойсырата жеңіп, қазаққа төнген қауіпті сейілткен. 1627 жылы Қазақ хандығы құрамынан бөлініп шығып, дербес билік құрғысы келген Қатағанның ханы Тұрсынның бүлігін басқан Есім ханның қасында болып, ел тұтастығын сақтау жолында қажырлы қайрат көрсеткен.
Жиембет жырау жайлы Х.Досмұхамедұлы "Аламан" атты еңбегінде былай әңгімелейді: "Қалмақтың ханы Есім ханға сыйлыққа бір қыз жібереді. Жиембеттің Жолымбет деген інісі қызды жолшыбай тартып алып, өзі әйел қылады. Жолымбет пен Жиембет көрместей болып араздасады. Жолымбет ағасының үйіне Жиембет жоқта ғана келіп, кетіп жүреді. Бір күні Жолымбет аттан түсіп жатып, Жиембеттің үйде екенін іргеден көреді де, атына қайта мініп кері бұрылады. Жиембеттің бәйбішесі Есенқыз батырдан: "Ініңіңіздің сізден қорқып, қайтып бара жатқанын көрдіңіз бе?",- деп сұрайды. "Ондай есер жаманның маған керегі жоқ. Кетсе жүре берсін",
Выдающийся русский лингвист В.А.Богородицкий учился в Казанском университете, был учеником И.А.Бодуэна де Куртенэ. Он вошел в историю науки и как выдающийся организатор: был создателем и первым руководителем первой в России экспериментально-фонетической лаборатории, где впервые была разработана технология фонетического эксперимента. Эта лаборатория была создана при Казанском университете в 1884 г. почти одновременно с аналогичным научным и экспериментальным учреждением в Париже (в 1886 г. там начала работу экспериментально-фонетическая лаборатория аббата Руссо), эти два подразделения были первыми в этой области науки и некоторое время единственными в мире.
В книге "Опыт физиологии общерусского произношения в связи с экспериментально-фонетическими данными" В.А.Богородицкий выдвинул идею о том, что наряду с изучением артикуляторной стороны речепроизводства необходимо изучать акустические характеристики звуков речи, что впоследствии привело к созданию экспериментальной акустической фонетики и легло в основу большинства ее современных приложений, таких как автоматический синтез и анализ речи.
В.А.Богородицкий внес большой вклад в создание артикуляторной классификации звуков, в частности, именно он предложил называть гласные звуки ртораскрывателями, а согласные ртосмыкателями. Ученый занимался также вопросами диалектологии, сравнительной грамматики индоевропейских языков, общего языкознания, языка художественной литературы, романской и германской филологии, тюркского языкознания. Метод своего исследования он определял как метод синхронно-диахронический. В.А.Богородицкий утверждал, что язык не есть только лишь средство выражения мысли, но является собственно орудием мышления, выступая как своеобразный показатель успехов классификационной деятельности ума, что было в то время достаточно новаторским подходом.
Жиембет жас шағын бүгінгі Батыс Қазақстандағы Өзен, Жем, Арал елді мекендерінің аралында өткізген. Ол 16 жасынан бастап беделді тұлғалардың, хандардың, билер мен батырлардың қасында жүріп ел билеу ісіне араласқан. Уақыт өте батырлығымен қоса шешендігімен көптен дараланған Жиембет Есім ханның беделді биі және батыры болды. Шапқыншылық жылдарында ерлігімен көзге түсіп, ханның жауынгер жасаған басқарып, қолбасшы дәрежесіне дейін көтерілді.
Жиембет батыр 1620 жылы Есім ханның ойрат-қалмақтарға қарсы жүргізген соғысы кезінде асқан ерлігімен исі қазаққа танылды. Осы соғыста тапқырылық көрсетіп, шапқыншы жауды ойсырата жеңіп, қазаққа төнген қауіпті сейілткен. 1627 жылы Қазақ хандығы құрамынан бөлініп шығып, дербес билік құрғысы келген Қатағанның ханы Тұрсынның бүлігін басқан Есім ханның қасында болып, ел тұтастығын сақтау жолында қажырлы қайрат көрсеткен.
Жиембет жырау жайлы Х.Досмұхамедұлы "Аламан" атты еңбегінде былай әңгімелейді: "Қалмақтың ханы Есім ханға сыйлыққа бір қыз жібереді. Жиембеттің Жолымбет деген інісі қызды жолшыбай тартып алып, өзі әйел қылады. Жолымбет пен Жиембет көрместей болып араздасады. Жолымбет ағасының үйіне Жиембет жоқта ғана келіп, кетіп жүреді. Бір күні Жолымбет аттан түсіп жатып, Жиембеттің үйде екенін іргеден көреді де, атына қайта мініп кері бұрылады. Жиембеттің бәйбішесі Есенқыз батырдан: "Ініңіңіздің сізден қорқып, қайтып бара жатқанын көрдіңіз бе?",- деп сұрайды. "Ондай есер жаманның маған керегі жоқ. Кетсе жүре берсін",
Выдающийся русский лингвист В.А.Богородицкий учился в Казанском университете, был учеником И.А.Бодуэна де Куртенэ. Он вошел в историю науки и как выдающийся организатор: был создателем и первым руководителем первой в России экспериментально-фонетической лаборатории, где впервые была разработана технология фонетического эксперимента. Эта лаборатория была создана при Казанском университете в 1884 г. почти одновременно с аналогичным научным и экспериментальным учреждением в Париже (в 1886 г. там начала работу экспериментально-фонетическая лаборатория аббата Руссо), эти два подразделения были первыми в этой области науки и некоторое время единственными в мире.
В книге "Опыт физиологии общерусского произношения в связи с экспериментально-фонетическими данными" В.А.Богородицкий выдвинул идею о том, что наряду с изучением артикуляторной стороны речепроизводства необходимо изучать акустические характеристики звуков речи, что впоследствии привело к созданию экспериментальной акустической фонетики и легло в основу большинства ее современных приложений, таких как автоматический синтез и анализ речи.
В.А.Богородицкий внес большой вклад в создание артикуляторной классификации звуков, в частности, именно он предложил называть гласные звуки ртораскрывателями, а согласные ртосмыкателями. Ученый занимался также вопросами диалектологии, сравнительной грамматики индоевропейских языков, общего языкознания, языка художественной литературы, романской и германской филологии, тюркского языкознания. Метод своего исследования он определял как метод синхронно-диахронический. В.А.Богородицкий утверждал, что язык не есть только лишь средство выражения мысли, но является собственно орудием мышления, выступая как своеобразный показатель успехов классификационной деятельности ума, что было в то время достаточно новаторским подходом.
Объяснение: