Вроде как то так получается=) 1)Истинного путешественника гонит в дорогу любовь к пространству, сладкая тоска по не виданному. 2)Каждый вечер солнце садилось в море, а не в тучи и было при этом клюквенного цвета. Родила царица в ночь, Не то сына, не то дочь, Не мышонка, не лягушку, А неведому зверушку. Через сутки всё так же дул ледяной ветер, но уже без дождя и снега. 3)Полнота и глубина чувств, и мыслей не допускают бешенных порывов. Вещают так: и камень одинокой,и дуб возвышенный, и волн прибрежных стон. Ничего не даётся само собой без усилий и воли, без жертв и труда.
1)Истинного путешественника гонит в дорогу любовь к пространству, сладкая тоска по не виданному.
2)Каждый вечер солнце садилось в море, а не в тучи и было при этом клюквенного цвета.
Родила царица в ночь, Не то сына, не то дочь, Не мышонка, не лягушку, А неведому зверушку.
Через сутки всё так же дул ледяной ветер, но уже без дождя и снега.
3)Полнота и глубина чувств, и мыслей не допускают бешенных порывов.
Вещают так: и камень одинокой,и дуб возвышенный, и волн прибрежных стон.
Ничего не даётся само собой без усилий и воли, без жертв и труда.
Иртәнге караңгы тынлыкта озын кышның бозлы сулышы сизелә. Беренче кар яуган. Кичә генә елап торган күк йөзеннән кышның беренче хәбәрчеләре - шук кар бөртекләре салкын һавада уйный-уйный тиз арада көзге коры сары үләнне ак юрган белән каплаган. Кыш җитте.
Соры һәм дымлы көз кар астында калды. Тирән көртләр җирне иксез-чиксез кышкы бураннардан саклый. Җир тирән йокыга талган. Җәнлекләр дә йоклый ояларында, тик кайчан гына кытыршы кар өстендә ялгыз тычкан эзләре очрый, я караңгы урман эчендә урман тавыгының гөрелдәгән тавышы ишетелә, я тукранның шакылдаганы яңгырый. Кырыйда гына карлы тунга киенгән чыршылар басып тора, кышның зәгыйфь кояшы аларның очларын җылыта.
Балалар һәр кыш саен чаңгыга басып урманга киләләр. Алар кышкы йокыга талган көчле имәннәрне һәм төз каеннарны күзәтеп, кышкы табигатне тыңлап, саф һава сулап кайталар, бала-чагага бик тә кар өстендәге эзләрне танып белү ошый. Боз белән капланган карда чаңгы шәп шуа, бөтен урманга балаларның күңелле тавышы яңгырый.
Тик кышның кояшлы рәхәт көннәре бик каты суык бураннар белән дә алмаша. Ап-ак күк йокыга талган җир өстенә төшкән сыман булып тоела, ачы җилдән уянган кышкы урман улый, ыңгыраша...
Икенче көнгә буранның иҗат иткән эшләре күренә: көртләрдә кардан фигуралар, тәрәзәләрдә хикмәтле бизәкләр, а елгадагы боз кояшта төрле төсләр белән ялтырый. Төн эчендә буран боз капкачын себерткән.
Кыш безне каты салкыннары белән дә куркыткан була. Бигрәк тә төннәрен. Кара энҗе йолдызлы күктән суык бәрә, бөтен дөнья туңган, тирән йокыда. Тик торбадан чыккан төтен генә ялгызы өскә таба омтыла...
Кышның саран саргылт кояшы карлы бураннар белән алмаша, ә бураннарга алмашка каты суыклар килә - мөгаен, кышның гүзәллеге шундадыр. Ә күпме шатлык алып килә ул бала-чагага: көннәр буе тау шуып шау-гөр киләләр, кемдер кар бабай ясый, кемдер кар бәрешеп уйный. Өлкәннәрдә кышны үзләренчә ярата. Һәр кем Яңа ел төнендә нинди булса да могҗиза я тылсым көтә.