Қазақстан тәуелсіздігінің нығаюына, оның өркениетті және демократиялық мемлекет ретінде дамуы – халықтың рухани жаңғыруына (консолидациясы) негізгі себеп болды. Бұл тағдыр жазуымен тарихи Отанынан шеттеп қалған біздің отандастарымызбен өмірдің барлық салалары бойынша тығыз байланыс жасауға мүмкіндік жасауда да ерекше.
Қазіргі кезеңде Қазақстаннан сырт аймақтарда бұрынғы КСРО-ның 14 республикасында және әлемнің 25 мемлекетінде 5 млн.-ға жуық қазақтар әлі де алыс және жақын шет елдерде тұрып жатыр. Әлемнің әр елінде қазақтар әр түрлі саяси, экономикалық, мәдени және әлеуметтік статусқа ие. Қазақтар тұрақты тұрғын (резидент) ретінде Ресей, Түркия, Қытай, Монғолия, Өзбекстан, Батыс Еуропа мен АҚШ-тың кейбір штаттарында тұрады. Қазақ ирредентасы және диаспорасының өмір сүріп жатқан мемлекеттерімен қатынас жасау біздің мемлекетіміздің маңызды компоненттердің бірі болып табылады. Қазақстанның аталған мемлекеттердегі қазақ диаспорасымен қарым қатынасы қазақ халқының шетелдегі ұлт ретіндегі әрі қарай өркендеуіне ықпал етеді. Алғаш рет қазақ тарихнамасында Тайванның қазақ диаспорасының тарихындағы орны мен маңызы туралы мәселе қаралды. Ол 1996 жылғы шетелдік қазақ, Тайван университетінде қазақ жастарының оқуына мүмкіндік жасаған Дәлелхан Жаналтаев ақсақалдан алынған мәліметтер болатын.
Қытай қазақтары. Олардың саны, тұрмысы, ұлттық салт-дәстүрлердiң сақталу ерекшелiгi
Қазақ диаспорасының бір бөлігі Қытай Халық Републикасында тұрады. Әдете оларды «Қытайдағы қазақтар» немесе «Қытай қазақтары» деп атаймыз. «Қытай қазақтары» дегеніміз ҚХР-ның азаматтығын алған қазақтар. Олардың жалпы саны 1990 жылғы санақ бойынша 1 мил. Аса боласа, Қазіргі дерек бойынша Қытайда 1 млн. 500 мыңнан астам қазақ ұлтты азаматтар тұрады. Олар негізінен ҚХР Шыңжан Ұйғыр автономиялы аудан Іле қазақ (СУАР) автономиялы облысына қарасты Іле, Тарбағатай және Алтай аймақтарында тұрады. Бұдан басқа қазақтардың біраз бөлігі Үрімжі, Шықызы, Күйтін қалаларында, Санжы Хэйзу (Дүнген) автономиялы облысының Мори қазақтар мекендейтін аумағында, Құмыл (Хами) аймағының Баркөл жерінде және Аратүрік (Ийуы шян) аудандарында тұрады, Шыңжанның шығысындағы Гансу өлкесінің Ақсай қазақ автономиялы ауданында және Пекин қаласында тұрады
Роман Александра Сергеевича Пушкина «Дубровский» создавался в 1832-1833 годах. В этом произведении отразились многие явления русской жизни: своеволие помещиков, бесправное положение крепостных крестьян, произвол царского суда, разбойничество, возникшее как протест наиболее отважных и непокорных людей из народа. Главный герой романа – молодой офицер в отставке Владимир Дубровский. Он приезжает в имение своего отца и узнает, что отчий дом и все имущество переходит по решению суда к помещику Троекурову. Предательство Кириллы Петровича доводит Андрея Гавриловича до смерти. Дворовые люди господ Дубровских возмущены несправедливым приговором суда. Они бунтуют и отказываются переходить под власть нового деспотичного барина. Таким образом, обстоятельства жизни, несчастья, случившиеся с семьей Дубровского, а также протест и гнев крепостных крестьян заставили Владимира стать разбойником. Причиной всех бед он считает помещика Троекурова. Вот что он говорит Марии Кирилловне: „.. я тот несчастный, которого ваш отец лишил куска хлеба, выгнал из отеческого дома и послал грабить на больших дорогах» . Молодой Дубровский уходит в лес и становится предводителем крестьян-разбойников. Это благородные разбойники, которые никого не убивают, а грабят только богатых. Но цели Дубровского и крестьян различны. Крестьяне не видят иного выхода для своего протеста и гнева. Разбойничество для них – единственно возможный путь. Владимир Дубровский становится разбойником из-за стремления к личной мести. Главная его цель – отомстить Троекурову и всем, кто виновен в разорении и гибели отца. Я положительно отношусь к Владимиру Дубровскому, так как, не смотря на беды, которые ему пришлось пережить, он остался честным и благородным человеком.
Қазақстан тәуелсіздігінің нығаюына, оның өркениетті және демократиялық мемлекет ретінде дамуы – халықтың рухани жаңғыруына (консолидациясы) негізгі себеп болды. Бұл тағдыр жазуымен тарихи Отанынан шеттеп қалған біздің отандастарымызбен өмірдің барлық салалары бойынша тығыз байланыс жасауға мүмкіндік жасауда да ерекше.
Қазіргі кезеңде Қазақстаннан сырт аймақтарда бұрынғы КСРО-ның 14 республикасында және әлемнің 25 мемлекетінде 5 млн.-ға жуық қазақтар әлі де алыс және жақын шет елдерде тұрып жатыр. Әлемнің әр елінде қазақтар әр түрлі саяси, экономикалық, мәдени және әлеуметтік статусқа ие. Қазақтар тұрақты тұрғын (резидент) ретінде Ресей, Түркия, Қытай, Монғолия, Өзбекстан, Батыс Еуропа мен АҚШ-тың кейбір штаттарында тұрады. Қазақ ирредентасы және диаспорасының өмір сүріп жатқан мемлекеттерімен қатынас жасау біздің мемлекетіміздің маңызды компоненттердің бірі болып табылады. Қазақстанның аталған мемлекеттердегі қазақ диаспорасымен қарым қатынасы қазақ халқының шетелдегі ұлт ретіндегі әрі қарай өркендеуіне ықпал етеді. Алғаш рет қазақ тарихнамасында Тайванның қазақ диаспорасының тарихындағы орны мен маңызы туралы мәселе қаралды. Ол 1996 жылғы шетелдік қазақ, Тайван университетінде қазақ жастарының оқуына мүмкіндік жасаған Дәлелхан Жаналтаев ақсақалдан алынған мәліметтер болатын.
Қытай қазақтары. Олардың саны, тұрмысы, ұлттық салт-дәстүрлердiң сақталу ерекшелiгi
Қазақ диаспорасының бір бөлігі Қытай Халық Републикасында тұрады. Әдете оларды «Қытайдағы қазақтар» немесе «Қытай қазақтары» деп атаймыз. «Қытай қазақтары» дегеніміз ҚХР-ның азаматтығын алған қазақтар. Олардың жалпы саны 1990 жылғы санақ бойынша 1 мил. Аса боласа, Қазіргі дерек бойынша Қытайда 1 млн. 500 мыңнан астам қазақ ұлтты азаматтар тұрады. Олар негізінен ҚХР Шыңжан Ұйғыр автономиялы аудан Іле қазақ (СУАР) автономиялы облысына қарасты Іле, Тарбағатай және Алтай аймақтарында тұрады. Бұдан басқа қазақтардың біраз бөлігі Үрімжі, Шықызы, Күйтін қалаларында, Санжы Хэйзу (Дүнген) автономиялы облысының Мори қазақтар мекендейтін аумағында, Құмыл (Хами) аймағының Баркөл жерінде және Аратүрік (Ийуы шян) аудандарында тұрады, Шыңжанның шығысындағы Гансу өлкесінің Ақсай қазақ автономиялы ауданында және Пекин қаласында тұрады
Главный герой романа – молодой офицер в отставке Владимир Дубровский. Он приезжает в имение своего отца и узнает, что отчий дом и все имущество переходит по решению суда к помещику Троекурову. Предательство Кириллы Петровича доводит Андрея Гавриловича до смерти.
Дворовые люди господ Дубровских возмущены несправедливым приговором суда. Они бунтуют и отказываются переходить под власть нового деспотичного барина.
Таким образом, обстоятельства жизни, несчастья, случившиеся с семьей Дубровского, а также протест и гнев крепостных крестьян заставили Владимира стать разбойником. Причиной всех бед он считает помещика Троекурова. Вот что он говорит Марии Кирилловне: „.. я тот несчастный, которого ваш отец лишил куска хлеба, выгнал из отеческого дома и послал грабить на больших дорогах» .
Молодой Дубровский уходит в лес и становится предводителем крестьян-разбойников. Это благородные разбойники, которые никого не убивают, а грабят только богатых. Но цели Дубровского и крестьян различны. Крестьяне не видят иного выхода для своего протеста и гнева. Разбойничество для них – единственно возможный путь. Владимир Дубровский становится разбойником из-за стремления к личной мести. Главная его цель – отомстить Троекурову и всем, кто виновен в разорении и гибели отца.
Я положительно отношусь к Владимиру Дубровскому, так как, не смотря на беды, которые ему пришлось пережить, он остался честным и благородным человеком.