Лета гэта цудоўная пара, калі ўсёвакол квітнее і пахне, калі спяваюць птушкі, калі ярка свеціць сонца. Асабліва добра летам у лесе. Колькі ўсяго цікавага можна ўбачыць і пачуць. Лес можа расказаць вельмі шмат, галоўнае навучыцца яго слухаць. З якім нецярпеннем чакаюць гэтую пару года многія людзі. Прыйшло лета і, нарэшце, можна праводзіць выходныя на прыродзе. Менавіта на прыродзе чалавек адпачывае і набіраецца сіл.
Прыходзячы ў лес, трапляеш у нейкае царства, поўнае загадак і таямніц. У старым лесе асаблівая атмасфера. Векавыя елкі, сосны, нібы вартавыя, сочаць за парадкам. Жыццё там ідзе па сваіх законах, і парушаць гэты парадак нікому не дазволена. Гуляючы па лесе часам здаецца, што хто-то назірае за табою.
Летам у лесе вельмі шмат ягад, якія багатыя вітамінамі. Менавіта лясныя ягады лічацца самымі карыснымі. Лес гэта самае падыходнае месца для прагулак. Гуляючы па лесе, трэба ўбіраць яго атмасферу, атрымліваць асалоду ад лясных водараў, яго гукамі. Лес у пачатку лета напаўняецца шчабятаннем птушак. У гэты перыяд асабліва добра гуляць па лесе, так як можна на час забыць аб сваіх клопатах і паназіраць за іншым жыццём. Менавіта тады пачынаеш адцягваць увагу ад сваіх праблем і разумець, што жыццё разнастайнае, шматграннае і на колькі прыгожы навакольны наш свет.
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
З усіх дзяцей мне падабаецца Сцяпан. Толькі ён зразумеў сваю памылку і вярнуўся да маці. Ён не прымае жорсткасці і абыякавасці іншых дзяцей. Яму сорамна перад бацькам, што не спраўдзіў яго надзеі і з'ехаў у горад. Сцяпан — адзіны чалавек, якога і можна назваць сапраўдным сынам, а астатнія дзеці ўжо «страцілі святое штосьці», «ачарсцвелі душою».
Лета гэта цудоўная пара, калі ўсёвакол квітнее і пахне, калі спяваюць птушкі, калі ярка свеціць сонца. Асабліва добра летам у лесе. Колькі ўсяго цікавага можна ўбачыць і пачуць. Лес можа расказаць вельмі шмат, галоўнае навучыцца яго слухаць. З якім нецярпеннем чакаюць гэтую пару года многія людзі. Прыйшло лета і, нарэшце, можна праводзіць выходныя на прыродзе. Менавіта на прыродзе чалавек адпачывае і набіраецца сіл.
Прыходзячы ў лес, трапляеш у нейкае царства, поўнае загадак і таямніц. У старым лесе асаблівая атмасфера. Векавыя елкі, сосны, нібы вартавыя, сочаць за парадкам. Жыццё там ідзе па сваіх законах, і парушаць гэты парадак нікому не дазволена. Гуляючы па лесе часам здаецца, што хто-то назірае за табою.
Летам у лесе вельмі шмат ягад, якія багатыя вітамінамі. Менавіта лясныя ягады лічацца самымі карыснымі. Лес гэта самае падыходнае месца для прагулак. Гуляючы па лесе, трэба ўбіраць яго атмасферу, атрымліваць асалоду ад лясных водараў, яго гукамі. Лес у пачатку лета напаўняецца шчабятаннем птушак. У гэты перыяд асабліва добра гуляць па лесе, так як можна на час забыць аб сваіх клопатах і паназіраць за іншым жыццём. Менавіта тады пачынаеш адцягваць увагу ад сваіх праблем і разумець, што жыццё разнастайнае, шматграннае і на колькі прыгожы навакольны наш свет.
Тут вот норм. Найдёшь если надо.
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
З усіх дзяцей мне падабаецца Сцяпан. Толькі ён зразумеў сваю памылку і вярнуўся да маці. Ён не прымае жорсткасці і абыякавасці іншых дзяцей. Яму сорамна перад бацькам, што не спраўдзіў яго надзеі і з'ехаў у горад. Сцяпан — адзіны чалавек, якога і можна назваць сапраўдным сынам, а астатнія дзеці ўжо «страцілі святое штосьці», «ачарсцвелі душою».