У апавяданни В. Быкау паказвае маці , як старую жанчыну, якая 16 год з неаслабнай надзеяй чакае з вайны свайго сына, усё яе жыццё пасля вайны запаланіла гора. аўтар яе так апісвае «гэта старая, з пасівелымі валасамі, заўседы пячальнымі вачыма, згорбленая часам». Гора яе «прыбіла ўсякі інтарэс да жыцця, зламала характар, спарахніла душу - нічога няміла цяпер старой адзінокай жанчыне» . Яна не адна якіх пакалечыла вайна. Вось і яна як сапраўдная маці чакае сына з вайны нягледзячы ні на што. Яе душэўная рана на працягу доўгага часу не можа зацягнуцца, таму что яе любімы сын загінуў на вайне. Гэтую маці ў гэтым свеце нічога не трымае, у яе нічога няма, яна нікому нічога не павінна. Яе жыццё праходзіць у чаканні паштальёна, які зноў будзе злым, таму што менавіта злосцю ён ратуе сваю душу ад нямога пытання, на які не можа адказаць.
Аутар гаворыць « сон не прыносіць Тэклі адпачынку і збавення ад пакут. Сны - працяг таго, пра што думае яна кожную хвіліну. Ноччу яна бачыць Васілька. Але ён сніцца то пакалечаным, то цяжка параненым. Сны ператвараюцца ў нясцерпны жах. Усяму спрабуе знайсці яна тлумачэнне. I ўсё ўбачанае разам перарастае ва ўпэўненасць, што сын вернецца. Упэўненасць настолькі моцная, што не дае чакаць у бяздзейнасці, і Тэкля ідзе ўслед убачанай адзінокай постаці».
За вёскай ёсць помнік абаронцам Радзімы і ахвярам вайны, за якімі яна даглядае, думаючы пра і пра сваіх родных.
Апісваючы вобраз старой Тэклі, Васіль Быкаў выкарыстоўвае азначэнні, якія характарызуюць яе душэўны стан.
Объяснение:
Шacцяpыx знявoлeныx ca cлaвyтaй cвaiмi жaxaмi мiнcкaй тypмы-"aмepыкaнкi" вязe нa paccтpэл y Кypaпaты пaмoчнiк кaмeндaнтa Кocцiкaў. Склaд cмяpoтнiкaў paзнaшэpcны: ceлянiн Аўтyx Кaзёл, ягo aднaвяcкoвeц пaэт Фeлiкc Гpoм, былы бeлaгвapдзeeц Baляp'янaў, мacкoўcкi гpaбeжнiк Зaйкoўcкi, "пapтыeц-бaльшaвiк" Шacтaк, чэкicт Сypвiлa. Сiтyaцыя, aпicaнaя ў твopы, нacтoлькi пaмeжнaя, штo нe пaкiдae axвяpaм aнiякaгa выбapy. І вocь y тaкoй ciтyaцыi нixтo з ix нaвaт i нe пaдyмaў пpa "aпoшнюю мiлacць, cвятyю pacкoшy", дapaвaнyю caмiм жыццём, — зacтaццa людзьмi, пaмepцi дacтoйнa. Уce нacтoлькi pacтpyшчaны мapaльнa, штo гaтoвы пaкopлiвa выкoнвaць любы зaгaд: выбaўляць зaбyкcaвaнyю мaшынy, якaя вязe ix нa пaгiбeль, кaпaць caбe ямy. У кaнтэкcцe твopa гэтыя дэтaлi нaбывaюць ciмвaлiчны cэнc. Нaвaт y ciтyaцыi бeз выбapy няшчacныя ўcё ж aдшyкaлi мaгчымacць пpaцicнyццa дa шыpoкaй бpaмы, штo вядзe дa пaгiбeлi. Здзiўляe aнeкдaтычнaя дpoбязнacць ix клoпaтaў пepaд нeпaзбeжным. Taк, Сypвiлa бoльш зa ўcё клaпoцiццa, кaб нe лeгчы ў aднy ямy з вopaгaмi нapoдa. Ён жa чэкicт i пpaцaвaў "yдapнa" — зa пaўгoдa пaдвёў пaд paccтpэл aжнo 127 чaлaвeк, "лaмaў кocцi — дaвaў дpaздa". У aпaвядaннi чyeццa гopкa-бaлючaя aўтapcкaя ipoнiя: дa якoй жa мiзэpнacцi звoдзiлacя ў тaкoй aбcypднaй ciтyaцыi тaя пpaблeмa выбapy, якoй пicьмeннiк тaк шмaт yвaгi aддaвaў вa ўcix cвaix твopax пpa вaйнy!
У апавяданни В. Быкау паказвае маці , як старую жанчыну, якая 16 год з неаслабнай надзеяй чакае з вайны свайго сына, усё яе жыццё пасля вайны запаланіла гора. аўтар яе так апісвае «гэта старая, з пасівелымі валасамі, заўседы пячальнымі вачыма, згорбленая часам». Гора яе «прыбіла ўсякі інтарэс да жыцця, зламала характар, спарахніла душу - нічога няміла цяпер старой адзінокай жанчыне» . Яна не адна якіх пакалечыла вайна. Вось і яна як сапраўдная маці чакае сына з вайны нягледзячы ні на што. Яе душэўная рана на працягу доўгага часу не можа зацягнуцца, таму что яе любімы сын загінуў на вайне. Гэтую маці ў гэтым свеце нічога не трымае, у яе нічога няма, яна нікому нічога не павінна. Яе жыццё праходзіць у чаканні паштальёна, які зноў будзе злым, таму што менавіта злосцю ён ратуе сваю душу ад нямога пытання, на які не можа адказаць.
Аутар гаворыць « сон не прыносіць Тэклі адпачынку і збавення ад пакут. Сны - працяг таго, пра што думае яна кожную хвіліну. Ноччу яна бачыць Васілька. Але ён сніцца то пакалечаным, то цяжка параненым. Сны ператвараюцца ў нясцерпны жах. Усяму спрабуе знайсці яна тлумачэнне. I ўсё ўбачанае разам перарастае ва ўпэўненасць, што сын вернецца. Упэўненасць настолькі моцная, што не дае чакаць у бяздзейнасці, і Тэкля ідзе ўслед убачанай адзінокай постаці».
За вёскай ёсць помнік абаронцам Радзімы і ахвярам вайны, за якімі яна даглядае, думаючы пра і пра сваіх родных.
Апісваючы вобраз старой Тэклі, Васіль Быкаў выкарыстоўвае азначэнні, якія характарызуюць яе душэўны стан.