Спішыце. Падкрэсліце граматычныя асновы і дапасаваныя азначэнні, укажыце, якой часцінай мовы яны выражаны.

1. Ніякае багацце людзей не бывае даражэйшымм за іх род-
ную мову
2. На зязюлін выклік тэлеграму дзяцел
адбівае на кары
3. Мітусліва праляцелі спало-
ханыя качкі
4. На вялізнымел дубе стаяў на адной
назе задуменные бусел
5. Цераз вуліцу іхняя хата
стаяла
6. Ад пушчы хмары гналі нас у другую вёску


​

Зарание извеняюсь, за букву "и", на клаве нету белорусской

Беларусь гэта вялики центр культуры, у яки уваходзяць звестки амаль усяго часу, што иснавала Беларусь. на Беларуси шмат памятникау, кожны мае сваю гисторыю и вызначнасць у культуры беларуси. Амаль у кожным горадзе есць памятник Якубу Коласу, Янке Купалу и другим дзеячам культуры. усе яны зроблены па-майстэрски з вяликай увагай да сваей працы. Гледзячы на памятниккакога нейбудь дзеяча, адразу уяуляешь сабе яго выгляд, яго твар. Гэта вельми важна для гисторыы и для маленькага пакалення, якое zix' тольки пачало знаемицца з багатай культырай беларускага народу. Мне вельми падобаюцца памятники на Беларси

Было гэта даўным-даўно, калі галоўны яцвяжскі бог вырашыў паглядзець, як людзі жывуць і чым займаюцца. Спусціўся ён з нябёс і пайшоў ад вёскі да вёскі ў абліччы старца-жабрака.Пасля доўгіх гадоў вандравання, прыйшоў у адно паселішча, якое знаходзілася ў пушчы. Яго жыхары, калі ўбачылі жабрака, пахаваліся і зачынілі свае хаты, каб не прыйшлося карміць і даваць прытулак чужому чалавеку. Вялікі гнеў ахапіў бога, і вырашыў ён сурова пакараць скупых і негасцінных жыхароў паселішча. І пераўтварыў ён тое месца, дзе жылі гэтыя людзі, у балоцістае возера, якое захавалася да нашых дзён. І пайшоў бог далей. Праз некалькі вёрст, на высокім узгорку, убачыў ён старэнькую хатку, дзе жылі Ізяслаў і Багуміла. Гэта былі набожныя, добрыя, сціплыя людзі. Яны ветліва запрасілі незнаёмца ў хату і пачаставалі ад усяго сэрца той стравай, якую мелі.Узрадаваўся бог і вырашыў аддзякаваць людзям. Раніцай, калі яны прачнуліся,  не паверылі ўласным вачам. Іх маленькая хатка пераўтварылася ў вялікі прыгожы палац. На стале стаялі розныя стравы на залатых талерках, а на гаспадарах была дарагая вопратка.Голас бога: «Вялікі дзякуй вам, Ізяслаў і Багуміла, за начлег, і ў знак маёй удзячнасці, я хачу падарыць вам гэты палац. Жывіце доўга і шчасліва».Вакол палаца сталі сяліцца людзі, якія прыязджалі з далёкіх краін. Усе лічылі гэта месца благім. Бог знік, а на гэтым месцы застаўся толькі камень з адбіткам яго рукі.З таго часу, хто да гэтага каменя дакранецца, той будзе жыць доўга ў шчасці і міры.А назва гэтага паселішча — Свіслач.