Хутка семдзесят гадоў, як скончылася вялікая вайна. Тады стаяла квітнеючая вясна. На вуліцах абдымаліся незнаёмыя людзі, у радыёпрымачоў выстройваліся чэргі : паслухаць радасныя навіны. Той вясной наш народ пачаў з энтузіязмам аднаўляць руіны страні : ворага прагналі, пара навесці парадак у доме.
Мы не любім воен, таму што іх пачынаюць за свае інтарэсы палітыкі, багацеі або фанатыкі. Але Айчынная вайна называецца Вялікай, бо вялікі быў народны подзвіг. Людзі ваявалі не за палітычныя каштоўнасці, а за свой дом, сад каля яго, за сям’ю. Заканамерна, што перамаглі тыя, хто змагаўся за чалавечыя каштоўнасці. А тыя , хто прыйшоў заняволіць, пацярпелі паразу.
Цяпер усе мы карыстаемся пладамі барацьбы нашых прадзедаў за нашу свабоду ад рабства. А таксама — плёнам іх працы, бо ваеннае і пасляваеннае пакаленне аднавілі прамысловасць, адбудавалі гарады і вёскі, дзе цяпер жывем мы. Веліч народнага подзвігу ў тым, што яго стваралі не для сябе. Людзі ахвяравалі сабой для будучых пакаленняў, для нас. Мы ж, жывучы ў выгодзе, нашмат больш скардзімся на жыццё, чым яны.
Чаму вайна можа навучыць чалавека? Перш за ўсё, цаніць мір і па — братэрску аб’ядноўвацца дзеля яго. Шанаваць магчымасць жыць побач з блізкімі, а не чакаць іх гадамі з фронту. Кахаць і быць з любімымі, а не атрымоўваць « пахаванкі» жаніхоў. Спакойна ісці па вуліцы, а не бегчы хутчэй у бамбасховішча. Купляць у краме свежыя булачкі, а ня пячы хлеб з лебяды
Ветэраны ВАВ могуць расказаць нам, як страшная вайна, наколькі свет лепш. Але іх становіцца ўсё менш . Так давайце ж самі памятаць пра гэта, каб вялікія і малыя вайны засталіся ў гісторыі!
Больш чым паўстагоддзя таму адгрымелі апошнія залпы вайны. Вярнуліся дадому мільёны мужчын, абазнаных ўсе нягоды, якія калі-небудзь даставаліся на долю чалавека І шмат мільёнаў ваенных і цывільных не вярнуліся. Яны засталіся на незлічоных палях бітваў, у попеле концлагерных кремацыйных печаў, на сушы і на дне некалькіх мораў. Ўсюды. Сёння кажуць , што не засталося больш таямніц, і мы ведаем усё пра вайну. Калі мы ведаем усё пра вайну, то адкуль шчымлівая туга, якую адчуваеш , калі гучыць гімн Вялікай Айчыннай. Адкуль боль, ад якой нікуды не падзецца, калі з-пад кучы лапезна — пярэстых сучасных фатаграфій выгляне пажоўклы куток ваеннай фотакарткі, дзе абняўшыся стаяць загінулыя тады і памерлыя зусім нядаўна? І дзе мяжа, якая падзяляе наш шматстайны і дынамічны свет і свет, які застаўся за кадрам кінахронікі тых праўдзівых і жорсткіх гадоў ? Не, апошнія слова пра тую вайну яшчэ не
Важными понятиями для каждого человека являются такие чувства, как совесть, доброта, милосердие, честность. Именно от наличия этих качеств зависит характер человека, его отношение к другим людям. Ниже представлено сочинение на тему «Совесть».
Что такое совесть?
Совесть – это чувство, которое хоть раз в жизни испытывал каждый. Совесть – это ощущения, которые может испытывать только человек. Это чувство, которое защищает нас от совершения злых поступков, предотвращает плохое поведение по отношению к окружающим.
Иногда бывает трудно удержаться и сохранять спокойствие при сильном стрессе или в накаленной обстановке. В такой ситуации мы можем грубо ответить или нахамить кому-то. То же самое происходит, когда рушатся важные планы. Но успокоившись, человек понимает, что вел себя слишком эмоционально, и окружающие ни в чем не виноваты. Тогда наша совесть просыпается и заставляет извиниться перед людьми, попавшимся под горячую руку.
У взрослых и ответственных людей чувство совести выражено сильнее, чем у детей. Взрослый человек понимает степень своей ответственности и заранее просчитывает последствия своих поступков. Но и ребенку можно и нужно объяснять, что совесть – важная составляющая взросления и развития личности.
Совесть регулирует поведение человека. Она взаимодействовать в отношении с другими людьми. Мы не можем пройти мимо чужой беды именно благодаря совести и эмпатии. Очень часто человек может и принести домой бездомного котенка или щенка, даже если он совершенно равнодушен к животным. Именно совесть не позволит пройти мимо друзей наших меньших, оказавшись в беде.
Но с этим чувством то же нужно уметь справляться. Плохо совсем не иметь совести, но и слишком совестливым людям тяжело живется. Они боятся отказать кому-то в малейшей боясь, что человек обидится, и их потом будет мучить совесть. Во всем важен баланс, поэтому такое чувство, как совесть, должно быть развито у каждого человека.
Хутка семдзесят гадоў, як скончылася вялікая вайна. Тады стаяла квітнеючая вясна. На вуліцах абдымаліся незнаёмыя людзі, у радыёпрымачоў выстройваліся чэргі : паслухаць радасныя навіны. Той вясной наш народ пачаў з энтузіязмам аднаўляць руіны страні : ворага прагналі, пара навесці парадак у доме.
Мы не любім воен, таму што іх пачынаюць за свае інтарэсы палітыкі, багацеі або фанатыкі. Але Айчынная вайна называецца Вялікай, бо вялікі быў народны подзвіг. Людзі ваявалі не за палітычныя каштоўнасці, а за свой дом, сад каля яго, за сям’ю. Заканамерна, што перамаглі тыя, хто змагаўся за чалавечыя каштоўнасці. А тыя , хто прыйшоў заняволіць, пацярпелі паразу.
Цяпер усе мы карыстаемся пладамі барацьбы нашых прадзедаў за нашу свабоду ад рабства. А таксама — плёнам іх працы, бо ваеннае і пасляваеннае пакаленне аднавілі прамысловасць, адбудавалі гарады і вёскі, дзе цяпер жывем мы. Веліч народнага подзвігу ў тым, што яго стваралі не для сябе. Людзі ахвяравалі сабой для будучых пакаленняў, для нас. Мы ж, жывучы ў выгодзе, нашмат больш скардзімся на жыццё, чым яны.
Чаму вайна можа навучыць чалавека? Перш за ўсё, цаніць мір і па — братэрску аб’ядноўвацца дзеля яго. Шанаваць магчымасць жыць побач з блізкімі, а не чакаць іх гадамі з фронту. Кахаць і быць з любімымі, а не атрымоўваць « пахаванкі» жаніхоў. Спакойна ісці па вуліцы, а не бегчы хутчэй у бамбасховішча. Купляць у краме свежыя булачкі, а ня пячы хлеб з лебяды
Ветэраны ВАВ могуць расказаць нам, як страшная вайна, наколькі свет лепш. Але іх становіцца ўсё менш . Так давайце ж самі памятаць пра гэта, каб вялікія і малыя вайны засталіся ў гісторыі!
Больш чым паўстагоддзя таму адгрымелі апошнія залпы вайны. Вярнуліся дадому мільёны мужчын, абазнаных ўсе нягоды, якія калі-небудзь даставаліся на долю чалавека І шмат мільёнаў ваенных і цывільных не вярнуліся. Яны засталіся на незлічоных палях бітваў, у попеле концлагерных кремацыйных печаў, на сушы і на дне некалькіх мораў. Ўсюды. Сёння кажуць , што не засталося больш таямніц, і мы ведаем усё пра вайну. Калі мы ведаем усё пра вайну, то адкуль шчымлівая туга, якую адчуваеш , калі гучыць гімн Вялікай Айчыннай. Адкуль боль, ад якой нікуды не падзецца, калі з-пад кучы лапезна — пярэстых сучасных фатаграфій выгляне пажоўклы куток ваеннай фотакарткі, дзе абняўшыся стаяць загінулыя тады і памерлыя зусім нядаўна? І дзе мяжа, якая падзяляе наш шматстайны і дынамічны свет і свет, які застаўся за кадрам кінахронікі тых праўдзівых і жорсткіх гадоў ? Не, апошнія слова пра тую вайну яшчэ не
Объяснение:
Сочинение на тему “Совесть”
Важными понятиями для каждого человека являются такие чувства, как совесть, доброта, милосердие, честность. Именно от наличия этих качеств зависит характер человека, его отношение к другим людям. Ниже представлено сочинение на тему «Совесть».
Что такое совесть?
Совесть – это чувство, которое хоть раз в жизни испытывал каждый. Совесть – это ощущения, которые может испытывать только человек. Это чувство, которое защищает нас от совершения злых поступков, предотвращает плохое поведение по отношению к окружающим.
Иногда бывает трудно удержаться и сохранять спокойствие при сильном стрессе или в накаленной обстановке. В такой ситуации мы можем грубо ответить или нахамить кому-то. То же самое происходит, когда рушатся важные планы. Но успокоившись, человек понимает, что вел себя слишком эмоционально, и окружающие ни в чем не виноваты. Тогда наша совесть просыпается и заставляет извиниться перед людьми, попавшимся под горячую руку.
У взрослых и ответственных людей чувство совести выражено сильнее, чем у детей. Взрослый человек понимает степень своей ответственности и заранее просчитывает последствия своих поступков. Но и ребенку можно и нужно объяснять, что совесть – важная составляющая взросления и развития личности.
Совесть регулирует поведение человека. Она взаимодействовать в отношении с другими людьми. Мы не можем пройти мимо чужой беды именно благодаря совести и эмпатии. Очень часто человек может и принести домой бездомного котенка или щенка, даже если он совершенно равнодушен к животным. Именно совесть не позволит пройти мимо друзей наших меньших, оказавшись в беде.
Но с этим чувством то же нужно уметь справляться. Плохо совсем не иметь совести, но и слишком совестливым людям тяжело живется. Они боятся отказать кому-то в малейшей боясь, что человек обидится, и их потом будет мучить совесть. Во всем важен баланс, поэтому такое чувство, как совесть, должно быть развито у каждого человека.