1984 году окончил Московский электротехнический институт связи (МЭИС), а в 1992 году — режиссёрский факультет ГИТИСа, мастерскую Анатолия Васильева.
С 1990 года начал работать режиссёром в главной редакции учебных и научно-популярных программ Центрального телевидения. Снимал телевизионную программу «Испанский язык» и документальные фильмы «Цветы на камень Мандельштама», «Картины жизни и творчества Сэмюэля Беккета», «Макс Волошин», «Память», «Большой оркестр».
Режиссёр более 300 музыкальных видео и рекламных роликов.
В 1995 году снял музыкальный фильм «Старые песни о главном» для телеканала ОРТ.
В 2002 году за вклад в развитие адвокатуры и повышение роли престижа адвокатской деятельности награждён Золотой медалью имени Ф. Н. Плевако как создатель сериала «Линия защиты».
В 2009 году перенёс на российскую сцену знаменитый Вест-Ендовский и Бродвейский спектакль «39 ступеней», обладателя двух премий Tony Award 2008, двух премий Drama Desk Award 2008 и премии Laurence Olivier Award 2007. Право на постановку спектакля приобретено более чем 15 странами мира.
В 2010 году решением Совета Федеральной палаты адвокатов Российской Федерации награждён медалью «За заслуги в защите прав и свобод граждан» I степени за создание сериала «Адвокат».
В настоящее время — режиссёр и продюсер художественных фильмов, телевизионных сериалов, а также театральных проектов.
Член Ассоциации продюсеров кино и телевидения (АПКиТ).
Әдеттегідей құлағыма ұялы телефонның құлаққабын салып, сергек музыкаға ере күндізгі тіршілік қамына еніп кетемін. Жылы індерінің арасынан ақырындап басқа үй мүшелері де жыбырлай бастайды. Жуынып-шайынып жүргенше, олардың әрқайсысы өзінше бір әдепкі қалпымен «ұйқыдан ояну» рәсімдерін жасап жүреді. Біреуі билеп, таңғы жаттығулар жасаса, енді біреуі таңғы ас әзірлейді. Ал кейбір сәтті күндері ваннадан шығып бара жатып, залда анаң мен әкең қосылып алып билегенін көріп қалсаң, көңіл күйің күні бойы көтеріңкі жүрері сөзсіз. Бәріміздің шулап жүріп таңғы ас ішуіміз, әзілдесуіміз, жоспарларымызбен бөлісуіміз – бәрі де жүрегіме жылу сыйлайтын бағасыз бақыт. Әсіресе үйдің кенжесі болсам да, анам да, әкем де, Баян да (әпкем) менің назарымды, көңілімді талап етуі сүйсіндіреді. Біздің үйді «Айжан, анау қайда, мынау қайда», «Айжан ананы қалай істейді», «Айжан, мынаған не болған», «Айжан, былай киінсем қалай» деген сөздерсіз елестету мүмкін емес. Кейде мұның бәрінен шаршап кетсең де, өмірде біреуге керек екеніңді сезіну сені бақытты қылады. Иә, менің өмірімдегі ең жақын достарым да, тіренішім де осылар...
1984 году окончил Московский электротехнический институт связи (МЭИС), а в 1992 году — режиссёрский факультет ГИТИСа, мастерскую Анатолия Васильева.
С 1990 года начал работать режиссёром в главной редакции учебных и научно-популярных программ Центрального телевидения. Снимал телевизионную программу «Испанский язык» и документальные фильмы «Цветы на камень Мандельштама», «Картины жизни и творчества Сэмюэля Беккета», «Макс Волошин», «Память», «Большой оркестр».
Режиссёр более 300 музыкальных видео и рекламных роликов.
В 1995 году снял музыкальный фильм «Старые песни о главном» для телеканала ОРТ.
В 2002 году за вклад в развитие адвокатуры и повышение роли престижа адвокатской деятельности награждён Золотой медалью имени Ф. Н. Плевако как создатель сериала «Линия защиты».
В 2009 году перенёс на российскую сцену знаменитый Вест-Ендовский и Бродвейский спектакль «39 ступеней», обладателя двух премий Tony Award 2008, двух премий Drama Desk Award 2008 и премии Laurence Olivier Award 2007. Право на постановку спектакля приобретено более чем 15 странами мира.
В 2010 году решением Совета Федеральной палаты адвокатов Российской Федерации награждён медалью «За заслуги в защите прав и свобод граждан» I степени за создание сериала «Адвокат».
В настоящее время — режиссёр и продюсер художественных фильмов, телевизионных сериалов, а также театральных проектов.
Член Ассоциации продюсеров кино и телевидения (АПКиТ).
Әдеттегідей құлағыма ұялы телефонның құлаққабын салып, сергек музыкаға ере күндізгі тіршілік қамына еніп кетемін. Жылы індерінің арасынан ақырындап басқа үй мүшелері де жыбырлай бастайды. Жуынып-шайынып жүргенше, олардың әрқайсысы өзінше бір әдепкі қалпымен «ұйқыдан ояну» рәсімдерін жасап жүреді. Біреуі билеп, таңғы жаттығулар жасаса, енді біреуі таңғы ас әзірлейді. Ал кейбір сәтті күндері ваннадан шығып бара жатып, залда анаң мен әкең қосылып алып билегенін көріп қалсаң, көңіл күйің күні бойы көтеріңкі жүрері сөзсіз. Бәріміздің шулап жүріп таңғы ас ішуіміз, әзілдесуіміз, жоспарларымызбен бөлісуіміз – бәрі де жүрегіме жылу сыйлайтын бағасыз бақыт. Әсіресе үйдің кенжесі болсам да, анам да, әкем де, Баян да (әпкем) менің назарымды, көңілімді талап етуі сүйсіндіреді. Біздің үйді «Айжан, анау қайда, мынау қайда», «Айжан ананы қалай істейді», «Айжан, мынаған не болған», «Айжан, былай киінсем қалай» деген сөздерсіз елестету мүмкін емес. Кейде мұның бәрінен шаршап кетсең де, өмірде біреуге керек екеніңді сезіну сені бақытты қылады. Иә, менің өмірімдегі ең жақын достарым да, тіренішім де осылар...