Пецярбург у значнай ступені паўплываў на станаўленне Янкі Купалы як вялікага нацыянальнага пісьменніка еўрапейскага маштабу. Тут канчаткова сфарміраваўся яго дэмакратычны светапогляд, акрэсліўся выразны гуманізм і патрыятызм творчасці. Увогуле, Пецярбург займае асаблівае месца ў гісторыі беларускай літаратуры. Згадаем хаця б, што тут у свой час жылі (вучыліся, працавалі) Ян Баршчэўскі, Кастусь Каліноўскі, Францішак Багушэвіч, Янка Лучына, Адам Гурыновіч… Янка Купала, ходзячы пецярбургскімі праспектамі і завулкамі, безумоўна, памятаў пра іх, як і пра выдатных рускіх, украінскіх пісьменнікаў, жыццё і творчасць якіх былі звязаны з гэтым горадам. Пецярбург праз курсы А. Чарняева значна паглыбіў веды аўтара «Жалейкі» па гісторыі сусветнай літаратуры, тэорыі літаратуры, у прыватнасці па тэорыі вершаскладання, паспрыяў шырокаму знаёмству яго з тагачаснай рускай літаратурай, асабістым кантактам (а ў асобных выпадках — і дружбе) з асобнымі расійскімі літаратарамі. У Пецярбургу Янка Купала падрыхтаваў і выдаў яшчэ два зборнікі вершаў — «Гусляр» (1910) і «Шляхам жыцця» (1913), драматыч-ную паэму «Адвечная песня» (1910). Тут, наведваючы спектаклі пецярбургскіх тэатраў, у яго выспела ідэя напісання сваіх драматычных твораў — драматычнай паэмы «Сон на кургане» (1910), п’ес «Паўлінка» (1912) і «Раскіданае гняздо» (1913).
