Феодалдық құрылыстың тағы бір ерекшелігі -феодалдар атақ-лауазымы бойынша бірнеше сатыға бөлінді. Ол бөліну тарихта феодалдық саты деп аталды. Ең жоғарғы баспалдақта басты феодал - королъ тұрды. Ол жоғарғы сот және әскердің қолбасшысы міндеттерін де атқарды. Келесі баспалдақта корольдің бағыныштылары герцогтер мен графтар болды. Герцогтер мен графтардың қол астына жүздеген деревнялар қарады. Олардың билігінде үлкен өскер отряды болды. Графтардан кейінгі баспалдақта олардың бағыныштылары - барондар мен виконттар түрды. Олар жиырма-отыз деревняны басқарып, сол деревнялардан шағын әскер бөлімін жасақтауға мүмкіндік алды. Барондар ұсақ феодалдардың - рыцарълардыц мырзасы еді. Ал рыцарьлар әлі рыцарь атағын ала қоймаған қатардағы жауынгерлердің мырзасы атанды. Мырзалардың бір-біріне сатылы бағыныштылығы әр елде әр түрлі болды. Мысалы, Германияда феодалдық сатының баспалдақтарында тұрғандардың бәрі өздерін төменнен жоғары қарай корольге бағыныштымыз деп есептеді. Ал Францияда «менің бағыныштымның бағыныштысы маған бағынышты емес» деген қағиданы ұстанды. Бірақ барлық елдердегі феодалдық сатыға ортақ тәртіптер де болды. Ол - соғыс бола қалған күнде әр бағыныштының қажетті қару-жарағымен өз мырзасының қол астына барып сапқа тұру міндеті еді. Шаруалар феодалдық сатыға кірмеді. Сатыға тек феодалдар, яғни мырзалар мен бағыныштылар ғана кірді.Шаруалардың міндеті сатыдағы феодалдарды азық-түлік, киім-кешекпен қамтама-сыз ету болды. Сонымен, ІХ-Х ғасырларда Батыс Еуропа елдерінде жер иеленушілер өздерінің меншігіндегі жер мөлшері, тәуелді адамдары мен әскери қызметкерлерінің саны бойынша жікке бөлінді. Сөйтіп феодалдардың белгілі бір дәрежеде бір-біріне бағыныштылық жүйесі құрылды. Феодалдық саты деп аталатын Бұл жүйе феодалдық қатынастарды нығайту мақсатына қызмет етті.
Национальная политика Александра II была весьма двойственной, в первую очередь это объясняется тем, что государство населяли представители множеств народностей и этносов, имеющих резкие отличия в культурном, духовном и общественном развитии.
Главным стержнем национальной политики Александра II была либеральная унификация национальных окраин, которая сопровождалась русификацией и обращением в православие. Стоит отметить, что в отличие от своих предшественников, Александр II запрещал внедрять православие в насильственной форме, скорее это носило рекомендательный характер.
Польский во После многочисленных восстаний 1863-1864гг против русской короны в Польше, Александр II вынужден был продолжить реакционную политику своего отца: польские чиновники смещались со своих должностей, на их место приходили доверенные лица императора. Делопроизводство, учебный процесс, юриспруденция с 1865 года были переведены на русский язык.
Главным идейным противником Александра II была польская шляхта, поэтому первый удар император нанес именно по ее ней: в 1964 года в Польше была проведена аграрная реформа, в результате которой польская элита лишилась половины своих владений и крепостных. Даже название государства - «Польша» - было выведено из оборота и заменялось «Привислинским краем».
Народы Кавказа и Средней Азии
Если в противостоянии с польским национализмом император не чуждался жестких методов борьбы, то отношение к народностям Средней Азии и Кавказа было кардинально противоположным. Во времена правления Александра II строго запрещалось ущемлять в национальных правах эти народы.
Культурные и национальные традиции в этих регионах активно поощрялись царской властью. Местная элита смогла сохранить за собой все должностные места, не проводились также репрессии против мусульманского духовенства. Верующие, исповедовавшие ислам, не только не поддавались обращению в христианство, но и получали существенные скидки в налогообложении за сохранение своих национальных традиций и верований. Чем объясните действия правительства
Подобный либерализм был основан на необходимости предотвращения новых военных конфликтов с этими народами, в частности жителей Северного Кавказа.
Решение еврейского во После довольно жестких ограничений еврейского населения, которые был предпринятые в первой половине 19 века, в период царствования Александра II народ был уравнен в правах и свободах с русским населением. В результате политики, направленной на ассимиляцию иудеев, представители этого народа начали массово покидать маленькие города и переселятся в села, все чаще они вступали в смешанные браки с русскими, а также активно вливались в торговые отношения.
Евреи получали беспрецедентное право частного владения землей и торговли алкогольными напитками. Конец национального либерализма в Российской империи наступил сразу после смерти Александра II. Его сын, Александр III, в знак мести за смерть отца отменил все национальные прерогативы, которыми одарил народы император.
Феодалдық құрылыстың тағы бір ерекшелігі -феодалдар атақ-лауазымы бойынша бірнеше сатыға бөлінді. Ол бөліну тарихта феодалдық саты деп аталды. Ең жоғарғы баспалдақта басты феодал - королъ тұрды. Ол жоғарғы сот және әскердің қолбасшысы міндеттерін де атқарды. Келесі баспалдақта корольдің бағыныштылары герцогтер мен графтар болды. Герцогтер мен графтардың қол астына жүздеген деревнялар қарады. Олардың билігінде үлкен өскер отряды болды. Графтардан кейінгі баспалдақта олардың бағыныштылары - барондар мен виконттар түрды. Олар жиырма-отыз деревняны басқарып, сол деревнялардан шағын әскер бөлімін жасақтауға мүмкіндік алды. Барондар ұсақ феодалдардың - рыцарълардыц мырзасы еді. Ал рыцарьлар әлі рыцарь атағын ала қоймаған қатардағы жауынгерлердің мырзасы атанды. Мырзалардың бір-біріне сатылы бағыныштылығы әр елде әр түрлі болды. Мысалы, Германияда феодалдық сатының баспалдақтарында тұрғандардың бәрі өздерін төменнен жоғары қарай корольге бағыныштымыз деп есептеді. Ал Францияда «менің бағыныштымның бағыныштысы маған бағынышты емес» деген қағиданы ұстанды. Бірақ барлық елдердегі феодалдық сатыға ортақ тәртіптер де болды. Ол - соғыс бола қалған күнде әр бағыныштының қажетті қару-жарағымен өз мырзасының қол астына барып сапқа тұру міндеті еді. Шаруалар феодалдық сатыға кірмеді. Сатыға тек феодалдар, яғни мырзалар мен бағыныштылар ғана кірді.Шаруалардың міндеті сатыдағы феодалдарды азық-түлік, киім-кешекпен қамтама-сыз ету болды. Сонымен, ІХ-Х ғасырларда Батыс Еуропа елдерінде жер иеленушілер өздерінің меншігіндегі жер мөлшері, тәуелді адамдары мен әскери қызметкерлерінің саны бойынша жікке бөлінді. Сөйтіп феодалдардың белгілі бір дәрежеде бір-біріне бағыныштылық жүйесі құрылды. Феодалдық саты деп аталатын Бұл жүйе феодалдық қатынастарды нығайту мақсатына қызмет етті.
Национальная политика Александра II была весьма двойственной, в первую очередь это объясняется тем, что государство населяли представители множеств народностей и этносов, имеющих резкие отличия в культурном, духовном и общественном развитии.
Главным стержнем национальной политики Александра II была либеральная унификация национальных окраин, которая сопровождалась русификацией и обращением в православие. Стоит отметить, что в отличие от своих предшественников, Александр II запрещал внедрять православие в насильственной форме, скорее это носило рекомендательный характер.
Польский во После многочисленных восстаний 1863-1864гг против русской короны в Польше, Александр II вынужден был продолжить реакционную политику своего отца: польские чиновники смещались со своих должностей, на их место приходили доверенные лица императора. Делопроизводство, учебный процесс, юриспруденция с 1865 года были переведены на русский язык.
Главным идейным противником Александра II была польская шляхта, поэтому первый удар император нанес именно по ее ней: в 1964 года в Польше была проведена аграрная реформа, в результате которой польская элита лишилась половины своих владений и крепостных. Даже название государства - «Польша» - было выведено из оборота и заменялось «Привислинским краем».
Народы Кавказа и Средней Азии
Если в противостоянии с польским национализмом император не чуждался жестких методов борьбы, то отношение к народностям Средней Азии и Кавказа было кардинально противоположным. Во времена правления Александра II строго запрещалось ущемлять в национальных правах эти народы.
Культурные и национальные традиции в этих регионах активно поощрялись царской властью. Местная элита смогла сохранить за собой все должностные места, не проводились также репрессии против мусульманского духовенства. Верующие, исповедовавшие ислам, не только не поддавались обращению в христианство, но и получали существенные скидки в налогообложении за сохранение своих национальных традиций и верований. Чем объясните действия правительства
Подобный либерализм был основан на необходимости предотвращения новых военных конфликтов с этими народами, в частности жителей Северного Кавказа.
Решение еврейского во После довольно жестких ограничений еврейского населения, которые был предпринятые в первой половине 19 века, в период царствования Александра II народ был уравнен в правах и свободах с русским населением. В результате политики, направленной на ассимиляцию иудеев, представители этого народа начали массово покидать маленькие города и переселятся в села, все чаще они вступали в смешанные браки с русскими, а также активно вливались в торговые отношения.
Евреи получали беспрецедентное право частного владения землей и торговли алкогольными напитками. Конец национального либерализма в Российской империи наступил сразу после смерти Александра II. Его сын, Александр III, в знак мести за смерть отца отменил все национальные прерогативы, которыми одарил народы император.