Опредилить стиль и жанр. «халықаралық бағдаршам күні» 1914 жылғы тамыз айының 5-і күні орын алған оқиғаға байланысты тойланады. бұл күні американың кливленд қаласында алғашқы заманауи бағдаршамның тұңғыш түпнұсқасы шыққан болатын.
алайда ең алғашқы бағдаршамды британдық джей найт есімді азамат xix ғасырда ойлап тапты. ол тек екі түсті шамнан тұрды. ал ол бір түстен екіншіге ауысқанда дыбыс шығаратын болған. бұл құрылғы тұңғыш рет 1889 жылы лондон парламенті орналасқан көшеге қойылды. кейін үш жыл өткен соң, бағдаршамның жарық шамы жарылып, абайсызда жақын тұрған полиция сақшысын зақымдаған көрінеді. содан бағдаршам 50 жыл бойы ұмыт қалған.
1910 жылы алғашқы екі түсті автоматтандырылған бағдаршам патенттеліп, қолданысқа берілді. ал күнделікті күнде көріп жүрген үш түсті бағдаршамыңыз алғаш рет нью-йорк қаласында 1914 жылы пайда болды. жылдар өте бұл аппарат тиімділігін көрсетіп, америка және еуропа мемлекеттерінде кеңінен қолданыла бастаған.
Жанибек Сакпантаевич Карбозин родился в 1933 году в совхозе Амангельды Джамбулского района Алма-Атинской области. В 1956 году окончил филологический факультет Казахского государственного университета им. С. М. Кирова. Многие годы работал в редакциях журналов, в системе народного образования. В настоящее время — председатель рабочего комитета совхоза «Куртинский».
Автор ряда поэтических сборников: «Подснежник» (1959), «Приключение Тамная» (1963), «В моей мастерской» (1964), «Где наш Бекен?» (1970), «Букет цветов» (1972), «Свисток» (1975), «Дети нашего аула» (1976).
В 1969 году республиканский театр кукол поставил пьесу Ж. Карбозина «Кербакбай».
В переводе поэта на казахском языке опубликованы стихи С. Маршака, Ю. Тувима, К. Чуковского, Дж. Родари, ряда болгарских поэтов.
Дәстүрлі қазақ қоғамында Көкпарға жасқа толған серкенің семізі таңдалған. Семіз серке терісі жыртылмайды. Орташа салмағы 20-30кг-дай келеді. Басқа малдың терісі жыртылғыш болғандықтан Көкпарға тартпайды.
Көкпар – Орталық Азия халықтары арасында кең тараған ойын түрі. Ол қырғыз, өзбек тілінде “Улак тартыш”, тәжік тілінде “бузкаши” деп аталады. Көкпар тарту сияқты ұлттық ат спорты ойындары басқа да Шығыс елдерінде де бар. Ауғанстанда кең тараған бузавиш ойыны Көкпарға өте ұқсас. Сондай-ақ, Аргентина халқының да Көкпарға ұқсас ат спорты ойыны болған.
Көкпар жігіттердің күш-жігерін, төзімділігін, батылдығы мен ептілігін, ат үстінде мығым отыруын қалыптастырады. Сонымен қатар Көкпар – аттың қалай бапталып үйретілгенін, жүйріктігін де сынайтын спорт. Көкпар жаппай және дода тартыс болып екіге бөлінеді. Жаппай тартыста әркім Көкпарды өзі иелік етуге тырысады. Дода тартыста құрамы бірдей екі топ сынға түседі. Мұны кейде марта тарту деп те атайды.
Қазақстанда 1949 ж. Көкпар жарысының жаңа ережесі бекітілді. Осыған сәйкес Көкпар жарысын арнаулы алаңда, командалық сипатта өткізу белгіленді. Ал 1958 жылдан Көкпар бәйге алаңдарда (ипподромдарда) өткізіліп келеді. Алаң көлемі қатысушылар санына байланысты. Егер әр команда 5 адамнан болса, ұзындығы 300 м, ені 100 м, 10 адам болса – 500х200 м, 15 адамнан болса – 700х300 м, 20 адамнан болса – 1000х500 м болады. Алаңның әр бұрышына қызыл жалаушалар ілініп, ал оның екі жағында диаметрі 10 м-лік шеңбер (“отау”) сызылады. Алаң ортасында диаметрі 6 м-лік шеңбердің дәл ортасына Көкпар қойылады. Жарыс басталар сәтте командалар орталық шеңбердің сыртында тұрады. Жарыс алаңындағы төрешінің хабары бойынша басталады. Көкпар тарту қатысушылардың санына байланысты 8 – 15 мин аралығында өтеді. Көкпаршылардың мақсаты – орталық шеңберде жатқан Көкпарды өз командасының “отауына” жеткізу. Көкпар “отауға” жеткізілгеннен кейін, ойын алаң ортасынан қайта басталады. Белгіленген уақыт ішінде қай команда Көкпарды өз “отауына” көп жеткізсе, сол жеңіске жетеді