Маленький Принц почував себе відповідальним за долю троянди. І на всіх планетах, які він відвідував, герой намагався знайти сенс життя, відшукати ті теперішні життєві цінності, не зіпсовані пагубним впливом суспільства, які дозволили б його улюблениці спокійно жити, нічого не побоюючись. Але, на жаль, цивілізація всіх цих планет не витримує перевірки на гуманізм. Маленький принц прагне зустріти людей, здатних на самозречення й служіння прекрасному, у чиїх душах збереглося прагнення до краси, чистоті думок і вчинків; тих, у кого серед повсякденних турбот завжди перебуває місце для щедрості душі, почуття відповідальності «за всіх, кого приручили». Але знаходить він ці якості лише в Ліхтарнику – безглуздому й смішному для всіх навколишніх, але єдиному чистому душею людини
Зоська Лёс Зосі драматычны. Натура ўражлівая, сентымен-тальная, яна знаходзіцца ў палоне дзівосных сноў і мар. Яе вабяць кветкі, луг, поле — усё прыгожае, паэ-тычнае. Але светлыя памкненні Зосі ўступаюць у раз-лад з суровай рэчаіснасцю. Яна і Паніча пакахала, таму што ён прыгожы. Зося — чалавек добрай душы, а та-кія людзі звычайна кахаюць вельмі моцна. Даверлі-вая, чулая, яна не можа вынесці здрады Паніча і спра-буе павесіцца паблізу палаца, каб такім чынам выка-заць пратэст супраць панічовай здрады. Але дваровыя людзі яе ратуюць. I тады зацямненне находзіць на яе светлы, дапытлівы розум. Як бы прасвятлеўшы, гля-дзіць Зоська на пажар. Прасвятленне гэта сімваліч-нае. Яна разам з Сымонам ідзе на Вялікі Сход. Сваю дарогу Зоська выснавала ў сваіх мроях-снах, праз паў-містычныя азарэнні поруч з думкамі пра Бога, разам з ідэаламі дабра, міласэрнасці, шкадавання, любові.
Лёс Зосі драматычны. Натура ўражлівая,
сентымен-тальная, яна знаходзіцца ў палоне дзівосных сноў і мар. Яе
вабяць кветкі, луг, поле — усё прыгожае, паэ-тычнае. Але светлыя
памкненні Зосі ўступаюць у раз-лад з суровай рэчаіснасцю. Яна і Паніча
пакахала, таму што ён прыгожы. Зося — чалавек добрай душы, а та-кія
людзі звычайна кахаюць вельмі моцна. Даверлі-вая, чулая, яна не можа
вынесці здрады Паніча і спра-буе павесіцца паблізу палаца, каб такім
чынам выка-заць пратэст супраць панічовай здрады. Але дваровыя людзі яе
ратуюць. I тады зацямненне находзіць на яе светлы, дапытлівы розум. Як
бы прасвятлеўшы, гля-дзіць Зоська на пажар. Прасвятленне гэта
сімваліч-нае. Яна разам з Сымонам ідзе на Вялікі Сход. Сваю дарогу
Зоська выснавала ў сваіх мроях-снах, праз паў-містычныя азарэнні поруч з
думкамі пра Бога, разам з ідэаламі дабра, міласэрнасці, шкадавання,
любові.