Насцечка — галоўная гераіня аповесці К. Чорнага «Насцечка». Яна вельмі акуратная, сціплая.
Па характары — рашучая, аптымістычная, смелая. Вось як апісвае сваю гераіню К. Чорны: «...бойкая і рухавая дзяўчынка, белатварая, з густымі валасамі, якія роўна ляжалі на яе галаве пад грабянцом. Да самых халадоў яна прыходзіла ў школу ў шарсцяной кофтачцы, інэрай, у карычневыя палоскі, а калі стала халадней, — пачала надзяваць на кофтачку чорнае ватовае паліто з простым бобрыкавым каўняром і вузенькім суконным паяском».
Дзяўчынку адразу палюбілі ў класе. Пачалі называць яе ласкава Насцечка. Яна добра вучылася, паважала сваіх аднакласнікаў, была простая, ніколі не выстаўляла сябе. Насцечка вельмі любіла свайго дзеда. Калі дзед захварэў, дзяўчынка ўзваліла на свае плечы ўсе гаспадарчыя клопаты: бегала ў магазін, паліла ў печы, варыла есці. Яна паводзіла сябе як дарослая гаспадыня, нікому не скардзілася і не прасіла дапамогі.
Насцечка любіла прыроду, захаплялася яе прыгажосцю, адчувала, «як шум ветру за акном пераходзіць у ціхую музыку, расплываецца ў штосьці невыразнае».
Насцечка адчувала сваю годнасць, магла пастаяць за сябе. За гэта яе ненавідзеў Серж — адзіны Насцечкін вораг.
Мне спадабалася гэта гераіня аповесці К. Чорнага. Яе можна было б узяць у сяброўкі. Такія людзі, як Насцечка, могуць быць сапраўднымі сябрамі, ніколі не падвядуць. Слушна заўважыла Насцечкава маці: «Дружба робіць вялікія справы. I ў няшчасці, і ў радасці без дружбы чалавеку нельга быць...»
Поэзия Сергея Есенина очень близка сердцу любого человека, кем бы он ни был по национальности, по своим интересам, по образованию и характеру. Его стихи звучат напевно, от них становится хорошо на душе и вспоминаются самые лучшие моменты собственной жизни, общения с друзьями, с родной природой.
Для меня очень близким является стихотворение "Село", потому что оно посвящено дорогой моему сердцу Украине, которую Есенин очень любил. При слове село мою душу овевает покой, так же, как пишет об этом поэт: "Село! В душе моей покой. Село в Украйне дорогой". И дальше в поэтических строках описываются зеленый лес, цветущие сады, белые хатки, большой дом на горе, роскошные поля, степь и горы над Днепром... "И в небе темно-голубом / Сам бог витает над селом". Так заканчивается стихотворение, а перед глазами все ещё остаются эти зримые прекрасные образы.
Насцечка — галоўная гераіня аповесці К. Чорнага «Насцечка». Яна вельмі акуратная, сціплая.
Па характары — рашучая, аптымістычная, смелая. Вось як апісвае сваю гераіню К. Чорны: «...бойкая і рухавая дзяўчынка, белатварая, з густымі валасамі, якія роўна ляжалі на яе галаве пад грабянцом. Да самых халадоў яна прыходзіла ў школу ў шарсцяной кофтачцы, інэрай, у карычневыя палоскі, а калі стала халадней, — пачала надзяваць на кофтачку чорнае ватовае паліто з простым бобрыкавым каўняром і вузенькім суконным паяском».
Дзяўчынку адразу палюбілі ў класе. Пачалі называць яе ласкава Насцечка. Яна добра вучылася, паважала сваіх аднакласнікаў, была простая, ніколі не выстаўляла сябе. Насцечка вельмі любіла свайго дзеда. Калі дзед захварэў, дзяўчынка ўзваліла на свае плечы ўсе гаспадарчыя клопаты: бегала ў магазін, паліла ў печы, варыла есці. Яна паводзіла сябе як дарослая гаспадыня, нікому не скардзілася і не прасіла дапамогі.
Насцечка любіла прыроду, захаплялася яе прыгажосцю, адчувала, «як шум ветру за акном пераходзіць у ціхую музыку, расплываецца ў штосьці невыразнае».
Насцечка адчувала сваю годнасць, магла пастаяць за сябе. За гэта яе ненавідзеў Серж — адзіны Насцечкін вораг.
Мне спадабалася гэта гераіня аповесці К. Чорнага. Яе можна было б узяць у сяброўкі. Такія людзі, як Насцечка, могуць быць сапраўднымі сябрамі, ніколі не падвядуць. Слушна заўважыла Насцечкава маці: «Дружба робіць вялікія справы. I ў няшчасці, і ў радасці без дружбы чалавеку нельга быць...»
Объяснение:
Поэзия Сергея Есенина очень близка сердцу любого человека, кем бы он ни был по национальности, по своим интересам, по образованию и характеру. Его стихи звучат напевно, от них становится хорошо на душе и вспоминаются самые лучшие моменты собственной жизни, общения с друзьями, с родной природой.
Для меня очень близким является стихотворение "Село", потому что оно посвящено дорогой моему сердцу Украине, которую Есенин очень любил. При слове село мою душу овевает покой, так же, как пишет об этом поэт: "Село! В душе моей покой. Село в Украйне дорогой". И дальше в поэтических строках описываются зеленый лес, цветущие сады, белые хатки, большой дом на горе, роскошные поля, степь и горы над Днепром... "И в небе темно-голубом / Сам бог витает над селом". Так заканчивается стихотворение, а перед глазами все ещё остаются эти зримые прекрасные образы.