Портрет писетельницы: собранная ,строгая,умная,работавшая с детьми.Так выглядит женщина с портрета.В те годы,когда она еще училась,профессия учителя была очень уважаемая.Учитель в обществе был как бог.По этому и строгость и любовь к профессии были необходимы.Учителями становились по призванию.Открытое лицо, легкая улыбка,доброжелательный взгл яд- это говорит о том,что характер был строгий,наверняка не любила лентяев, хотя никогда неконфликтовала с ними.На столько любила свою профессию,что написала книги,которые напечатали и люди могли поочитать.Даже здесь проявился ее характер.Служение людям,любимой работе -главная цель ее жизни.
Деталь - көркем шығармада белгілі бір мағыналық, идеялық-эмоциялық жүк көтеріп тұрған көркемдегіш құрал. Ол бірер сопы сөз, сурет-деректеме арқылы берілуі мүмкін. Детальда аз ғана сөз суретке айналып, оқырманды әсерлі сезімге белейді, шындықтық ой-қырын ашады, яғни шындыққа жанасымды келеді. Мысалы, эпопеяда келіні Қамқа қайтыс болған күйеуінің түсіне кіргенін айтып толқығанды, атасы Қодар: «Түс шіркін жұбаныш па, тәңір-ай» деп қысқа қайырады. Бірақ бұл жай ғана айтылған сөз емес, қыр елінің қатыгез тұрмысынан хабар бөретін деталь Мұның соңы Қамқа мен Қодардың ажалымен бітеді («Қайтқанда»).[1]
Портрет писетельницы: собранная ,строгая,умная,работавшая с детьми.Так выглядит женщина с портрета.В те годы,когда она еще училась,профессия учителя была очень уважаемая.Учитель в обществе был как бог.По этому и строгость и любовь к профессии были необходимы.Учителями становились по призванию.Открытое лицо, легкая улыбка,доброжелательный взгл яд- это говорит о том,что характер был строгий,наверняка не любила лентяев, хотя никогда неконфликтовала с ними.На столько любила свою профессию,что написала книги,которые напечатали и люди могли поочитать.Даже здесь проявился ее характер.Служение людям,любимой работе -главная цель ее жизни.
Деталь - көркем шығармада белгілі бір мағыналық, идеялық-эмоциялық жүк көтеріп тұрған көркемдегіш құрал. Ол бірер сопы сөз, сурет-деректеме арқылы берілуі мүмкін. Детальда аз ғана сөз суретке айналып, оқырманды әсерлі сезімге белейді, шындықтық ой-қырын ашады, яғни шындыққа жанасымды келеді. Мысалы, эпопеяда келіні Қамқа қайтыс болған күйеуінің түсіне кіргенін айтып толқығанды, атасы Қодар: «Түс шіркін жұбаныш па, тәңір-ай» деп қысқа қайырады. Бірақ бұл жай ғана айтылған сөз емес, қыр елінің қатыгез тұрмысынан хабар бөретін деталь Мұның соңы Қамқа мен Қодардың ажалымен бітеді («Қайтқанда»).[1]