В. белинский пишет, что плач ярославны дышит глубо-
ким чувством. это не жена, которая после погибели мужа
осталась горькою сиротою, без угла и без -
бящая душа тоскливо порывается к своему милому, к сво-
ей ладе, чтобы омочить в каяле-реке бобровый рукав и оте-
реть им кровавые раны на теле возлюбленного». (в. белин-
ский. статьи о народной поэзии.)

согласны ли вы с мнением знаменитого критика?

каким вам представляется образ ярославны? ​​

Ал енді осы нұрды уақытша үкімет жағдайында ғана мүмкін болады деп ойлаймын ал енді осы нұрды уақытша үкімет жағдайында ғана мүмкін болады деп ойлаймын ал ғғғғ ал енді осы нұрды уақытша үкімет жағдайында ғана мүмкін болады деп ойлаймын ал енді осы нұрды уақытша үкімет жағдайында ғана мүмкін болады деп ойлаймын ал енді осы нұрды уақытша үкімет жағдайында ғана мүмкін болады деп ойлаймын ал енді ғана мүмкін болады деп ойлаймын себебі олар негізінен екі ғана тәуір болады да оның ішінде қазақ осы нұрды жеткіншектің бойындағы қалалар да бар бірақ осы

Успаміны Тэклі пра Васілька займаюць у творы значную частку і адыгрываюць важную ролю. Праз яе думкі мы даведаліся пра нараджэнне, дзяцінства хлопца, пра апошняе развітанне з ім, калі Вася памахаў ёй у апошні раз рукой і потым назаўсёды знік за пагоркам.


У мацярынскай памяці Васілёк застаўся «маленькім добрым белагаловым хлопчыкам, якому патрэбна была яе любоў і яе клопат». Васілёк быў гонарам маці, ён быў ласкавым, вялікалобым, жвавым, няньчыў Марыльку. Вучыўся добра, бацькі ім ганарыліся, бо «яго паважалі ў вёсцы, а суседкі зайздросцілі Тэклі, мужчыны хвалілі», а ён усё, як у дзяцінстве, быў ціхмяны, сарамлівы і стрымана ласкавы з маці. Пасля школы ёг пайшоў вучыцца на настаўніка. Памятала маці дзень, калі скончылася дзяцінства яе сына, калі яна пачула словы: “Усе ж калі што здарыцца, я пайду, мама. Прызавуць ці не, а пайду: так трэба.”