Відгук до твору "Сліпий музикант" 1.Білліографічний опис книги
2.Короткі відомості про автора
3.Тема твору
4.Головна проблема твору
5.Коротко зміст прочитаного твору
6.Орзаректеризувати героїв розмірковуючи про їх вчинки характери,стосунки з іньшими персонажами
7.Переказ найбільш цікавого епізоду
8.Визначте ставлення Автора до описаних подій
9.Висновки до прочитаного твору
Аповесць В . Быкава " Знак бяды" адметная. Вайна ў ёй разглядаецца праз успрыняцце яе мірнымі жыхарамі, для якіх уласны хутар становіцца месцам здзекаў і гвалту, своеасаблівай Галгофай. Мінулая вайна, на думку В . Быкава, паказала, "якім высокім і якім нізкім можа быць чалавек, да якой велічы могуць узняцца адны і да якой нізасці апусціцца другія". Таму ў творы пісьменнік (выдатны псіхолаг) імкнецца выявіць прычыны здрадніцтва, прыстасавальніцтва, маральнага падзення адных і духоўнай велічы, высакароднасці, нязломнасці духу другіх. Зразумела, што здрадніцтва не можа нарадзіцца далёка ад нас, саміх сябе. Яно найбольш праяўляецца ў часы цяжкіх выпрабаванняў, калі чалавек стаіць на мяжы выбару паміж жыццём і смерцю. Адны выбіраюць жыццё і тым самым здраджваюць сабе, радзіме, народу, пачынаюць прыслужваць іншаму рэжыму, прыстасоўваюцца да выгаднай для сябе сітуацыі. Другія (напрыклад, Сцепаніда) з першых дзён не мірацца з новымі парадкамі, свядома канфліктуюць з ня гасцямі, змагаюцца з ворагам да апошняга ўздыху. "Сваімі" і адначасова чужымі ў аповесці паказаны Гуж, Каландзёнак і Недасека. Сярод усіх паліцаяў сваёй жорсткасцю, бесчалавечнасцю вылучаўся Гуж, які яшчэ да вайны, пасля раскулачвання бацькі, з абрэзам паляваў на людзей. У перыяд акупацыі ён зноў адчуў сваю сілу. Упіваючыся неабмежаванай уладай, Гуж здзекаваўся з людзей не толькі па загадзе немцаў, але і дзеля свайго задавальнення. З лютай нянавісцю спрабаваў ён адпомсціць за даўнюю крыўду. Яшчэ больш небяспечным (з-за сваёй затоенасці, непрадказальнасці ўчынкаў) з'яўляецца Каландзёнак - "няўклюда лягчоная, ні хлопец, ні дзеўка - паскуда адна". У гады калектывізацыі ён прыкідваўся прыхільнікам новых змен, дапамагаў адшукваць "ворагаў" народа і за паклёпніцкі данос нават быў узнагароджаны рэквізаванымі ботамі. З прыходам фашыстаў ён з лёгкасцю і спраўна стаў служыць фашысцкай сістэме так жа, як калісьці служыў савецкай уладзе. В . Быкаў, удзяляючы ў аповесці значнае месца паліцаям, бачыў у іх затоенасці, скрытвасці, прыстасавальніцтве не меншую небяспечнасць, чым у заведама адкрытай чалавеказабойчай палітыцы ворагаў-чужынцаў. Немцам-захопнікам В. Быкаў у аповесці адводзіць не так многа ўвагі. З імі мы сустракаемся толькі тады, калі яны некалькі дзён жылі ў хаце Сцепаніды і Петрака. Але і гэтага дастаткова, каб упэўніцца ў тым, што перад намі заваёўнікі, якія ўсімі магчымымі сродкамі будуць імкнуцца да панавання і знішчэння існуючага ладу. Фашысты з'яўляюцца адкрытымі ворагамі, і ад іх нельга чакаць асаблівай павагі, міласэрнасці. Горшыя за іх з-за сваёй затоенасці, скрытнасці, непрадказальнасці дзеянняў паліцаі, якія не часова, а ўжо назаўсёды сталі чужымі для аднавяскоўцаў і якім ніколі не давяралі ворагі. Такім чынам, чужых у аповесці " Знак бяды" можна ўмоўна падзяліць на дзве катэгорыі: чужыя, якія адначасова з'яўляюцца ворагамі-захопнікамі, і былыя свае людзі, якія з-за здрады і прадажнасці сталі чужымі для свайго народа. Аўтар сцвярджае, што свае "чужыя" больш страшныя за адкрытага ворага, яны здольны служыць любому злу, якое знаходзіцца пры ўладзе. Вайна - тая крытычная сітуацыя ў жыцці герояў твора, калі выяўляецца іх сапраўдная сутнасць: сутнасць чалавечая або звярыная, дзікунская. На жаль, праблема сваіх - "чужых" застаецца актуальнай і для нашага часу.
И невозможное возможно,
Дорога долгая легка.. .
Появляется какой-то шанс, надежда на лучшее!. .
Блок начинает стихотворение со строк:
Опять, как в годы золотые,
Три стертых треплются шлеи,. .
Слово «Опять» создает ощущение того, что автор повторяет что-то; что-то, что повторяется из раза в раз, из года в год. Что говорит о том, что Россия неизменна, она остается именно такой, какой он была с начала времен, с золотых лет. . Золотым, обычно, называют тот период времени время, когда человечество проживало лучшие свои годы. Значит ли это, что Россия живет все еще тем временем? Думаю, что да.
Второе четверостишье, начинается с обращения:
Россия, нищая Россия,. .
Он обращается к Стране, как будто он обращается к живому человеку, очевидно, что он считает её живой, не менее живой, чем я или вы. Все, что он видит и слышит, он сравнивает с первой слёзами любви. Первые слезы – это что-то нежное, но в то же время вызывающее какую-то тоску, печаль. Автор использует специальный прием – аллитерацию – он использует повторяющийся звук «И» , что создает особое ощущение: появляется сдавленность в горле, обычно предшествующая слезам, слезам появившимся от жалости к чему-либо.
Автор продолжает монолог, говоря, что он не умеет жалеть. . Очевидно, он считает жалость участью слабых, безвольных людей. Да, возможно это жестоко, но, зная это можно с уверенностью сказать, что лирический герой силен духом, и что он без проблем вынесет тяжесть свой судьбы. Как мне кажется, здесь автор проводит параллели между собой и Россией. Он восхваляет силу духа России, силу духа её народа, и говорит:
Какому хочешь чародею
Отдай разбойную красу!. .
Он имеет ввиду то, что что бы не случилось, Россия вынесен все испытания
и перейдет через все преграды и это ни чуть не смутит её красоты.