Іванова пред’явила позов про визнання частково недійсним заповіту свого батька, який залишив їй будинок, автомобіль, колекцію картин і зобов’язав останню всі гроші, що знаходилися на його банківському рахунку та книги з його власної бібліотеки віддати на створення приватної художньої школи. Донька вважає, що в частині спрямування коштів та книг на створення цієї приватної школи треба визнати заповіт недійсним у зв’язку з тим, що батько за життя не займався створенням цієї школи, а вона не є фахівцем у цій справі, тому що не має ні художньої, ні педагогічної освіти і не зможе управляти школою, навіть якщо й створить її. До того ж її брат, який працює юристом, запевнив, що хоча школа як юридична особа і відповідає за своїми зобов’язаннями коштами, що знаходяться в її розпорядженні, але при їх недостатності власник цієї школи буде нести субсидіарну відповідальність. Яке питання випливає з цього завдання? Чи можна вважати заповіт установчим актом приватної художньої школи? Чи повинен засновник школи здійснювати управління нею та відповідати за її зобов’язаннями?

Вотношении обстоятельств, относящихся к защите.  действия обороняющегося должны быть направлены на посягающее лицо или лиц (т.е. на того, кто нападает). кроме того, указанные действия должны находиться в определенной соразмерности с действиями посягающего.безусловно, самым важным является вопрос соразмерности. здесь необходимо учитывать два момента. во-первых, если посягательство направлено на жизнь, здоровье обороняющегося или другого лица, или если есть реальная угроза такого посягательства, применение любого насилия в ответ может быть правомерным.  если же посягательство направлено на другие ценности, например имущество, то нельзя совершать действия явно не соответствующие характеру посягательства. например, лицо, обнаружив, что ему в карман залез вор-карманник, бьет его ножом. или обнаружив, что некие лица забрались на садовый участок с целью украсть урожай, владелец участка стреляет из ружья и причиняет вред здоровью посягавших.  нужно отметить, что необходимая оборона допускает причинение вреда больше, чем вред, который он может причинить обороняющемуся. главное, чтобы ответный вред не был явно несоразмерным посягательству.  безусловно, разнообразие жизненных ситуаций огромно. бывают случаи, когда нападение происходит настолько быстро и неожиданно, что обороняющийся не может адекватно оценить степень опасности нападения. в этом случае действия обороняющегося могут быть расценены как необходимая оборона.  в отношении превышения пределов необходимой обороны нужно отметить, что действия, выходящие за рамки, изложенные выше, являются превышением необходимой обороны. ответственность за такие действия предусмотрена например ст. 108 и 114 ук рф. нужно сказать, что уголовно наказываются только умышленные действия, превышающие пределы необходимой обороны. т.е. оборонительные д ействия, превышающие пределы крайней необходимости влекут уголовную ответственность только если эти действия совершались умышленно.  уголовный кодекс не содержит специальных статей об ответственности за действия, совершенные при превышении пределов крайней необходимости. в этом случае лицо привлекается к ответственности по тем статьям уголовного кодекса, которые предусматривают ответственность за соответствующие действия. однако превышение пределов крайней необходимости рассматривается как обстоятельство, смягчающее ответственность.  также необходимо отметить, что даже если причинение вреда будет признано крайней необходимостью и не будет влечь уголовной ответственности, с причинителя вреда может быть взыскано возмещение в порядке гражданского судопроизводства (ст. 1067 гк рф)  обороняющийся действовал сознательно, допускал, что причиняет вред, явно несоразмерный посягательству и желал наступления этого вреда. т.е. здесь можно говорить о желании осуществить своего рода расправу над нападавшим. такие действия, как говорилось выше, являются уголовно наказуемыми. 

Азаматтық қоғам – саяси үкіметке тәуелсіз жұмыс істейтін және оған ықпал жасауға қабілетті әлеуметтік қатынастар мен институттар жиынтығы; дербес жеке адамдар мен әлеуметтік субъектілер қоғамдастығы. Қандай да болмасын қоғамдық мәні бар идеяларды қабылдау қашанда сұхбатты, яғни сұхбаттасушы жақтардың түрлі көзқарастарын және маңызды тепе-теңдігін білдіреді. Ешкім ешкімге өз түсінігін мойындатуды да, ешкім ешкімді дәлме-дәл қайталауды да мақсат етпейді. Идеялар белгілі қоғамның, әлеуметтік дамудың талаптарына сәйкес келетіндіктен қабыл алынады. Сондай идеялардың қатарына азаматтық қоғам идеясы жатады. Азаматтық қоғам туралы әр түрлі көзқарастар, әр түрлі бағдарлар бар. Қазірде азаматтық қоғамның жалпыға бірдей ортақ анықтамасы жоқ. Дегенмен әлемдік әлеуметтік-философиялық ғылымда бұл феноменді зерттеудің екі түрлі бабы бар. Біріншісі азаматтық қоғамды әлеуметтік әмбебап категория ретінде қарастырады. Бұл ұғымға олар мемлекетке, өкімет құрылымдарына қарама-қарсы қойылған қоғамдық қарым-қатынастардың бүкіл жиынтығын сыйғызады. Екіншілері азаматтық қоғам ұғымының мағынасына шынайы батыстық феноменді жатқызады да, оны буржуазиялық (нарықтық- демократиялық) қарым-қатынастардың қалыптасуымен байланыстырады. Азаматтық қоғам деп адамның жеке тұлғасының және бейресми, мемлекеттік емес қоғамдық ұйымдардың дамуына қолайлы жағдай туғызатын әлеуметтік тәртіп түрін айтады. Аталған мемлекеттік емес ұйымдардың іс-әрекеті арқылы ғана жеке адам социумның, әлеуметтің даму жолына әсерін тигізе алады. Сондықтан да азаматтық қоғамды коммуникацияның, қарым-қатынастың өзіндік ерекше формасы деп қарастырса да болғандай, себебі азаматтық қоғам арқылы мемлекет пен азамат арасындағы сұхбат жүзеге асады. Азаматтық қоғам үкімет, билік құрылымдарынан тысқары жатқан әлеуметтік байланысты танытады. Азаматтық қоғам аса дамыған экономикалық, мәдени, саяси, құқықтық қарым-қатынастар болуын талап етеді. Егер біз мемлекетті билік институты, бақылау және жазалау көзі ретінде қарастыратын болсақ, онда азаматтық қоғамды оған қарама-қарсы құрылым ретінде абсолютті еркіндік — анархия деп түсіну дұрыс емес. Шындығында әлеуметтік біртұтастықты қалыптастыратын осы екі бөлік бірін-бірі толықтыра отырып өмір сүреді. Мемлекетсіз азаматтық қоғам жоқ. Онсыз ретсіздік, төртіпсіздік, хаос, ұйымдаспағандық, ыдырау ғана мүмкін. Және де, керісінше, дамымаған азаматтық қоғамсыз демократиялық, құқықтық мемлекет те жоқ, тек зорлық-зомбылық, басыбайлық, тирания ғана бар. Азаматтық қоғамның пайда болуын іс-әрекеттің субъектісі ретіндегі азаматтың пайда болуымен байланыстыратын көзқарастар да жоқ емес. Азамат белгілі құқықтар мен міндеттерге ие болған іс-әрекет субъектісі. Азаматтық қоғамды осы тұрғыдан түсіндірудің бастамасы антикалық полис феноменімен байланысты. Азаматтық қоғам - ол жеке тұлғаның негiзгi құқықтыры мен еркiндiктерi заң жүзiнде қамтамасыз етiлетiн және саяси қорғалатын, мемлекеттен тыс қатынастар саласы үйлесiмдi дaмығaн қoғaм. Оны iшкiмемлекеттiк қaтынacтapдың дамуына ықпал жасайтын адамдар топтарының ұйымдасқан әpeкeтi ретiнде де aнықтayғa болады. Қoғaм мүдделерiне бағытталған азаматтық бастама азаматтық қoғaмның маңызды белгiсi болып табылады. Дамыған демократиялық мемлекеттер, сонымен қатар өркендеген азаматтық қoғaмaдap да болып табылады. Сонымен бiрге азаматтық қoғaмның дамуына бағытталған түрлi әлеуметтiк топтардың немесе жеке азаматтардың бастамалары (азаматтық бастамалар аталынатын) мемлекет арқылы қабылданады және оны жетiлдiре түceді. Дамушы және «өтпелi экономика» мемлекеттерiне жататын елдерде жағдай бiршама басқаша. Coңғылары азаматтық бастамалар мемлекет құрылысының тiкелей мiндеттерi шектерiнен шығып кeтyiнe байланысты азаматтық бастамаларға күдікпен қарайды.[1]